சாணக்கியன் 144

 

 

ராக்‌ஷசர் ஜீவசித்தியிடம் கேட்டார். “என்ன?”

 

ஜீவசித்தி தயக்கத்தோடு சொன்னான். “மூன்று மாதங்களுக்கு முன்பு என்று நினைக்கிறேன். இரண்டு வணிகர்கள் யாகசாலைக்கருகே முகாமிட்டுத் தங்கி இருந்தார்கள். ஒரு முறை நான் நள்ளிரவில் காவலர்களைக் கண்காணிக்கச் சென்ற போது அவர்கள் இருவரையும் யாகசாலை அருகே பார்த்தேன். அந்த நள்ளிரவு வேளையில் ஏன் அங்கே இருக்கிறீர்கள் என்று நான் அவர்களைக் கேட்ட போது உறக்கம் வரவில்லை என்று சொன்னார்கள். நான் யாகசாலையைப் பார்த்தேன். அது பூட்டப்பட்டே இருந்தது. அப்படியில்லா விட்டாலும் அங்கே எந்தப் பொருள்களும் கூட இல்லை என்பதால் அதற்கு மேல் நான் அதிகம் யோசிக்கவில்லை. அவர்களும் உடனே தங்கள் கூடாரத்திற்குப் போய் விட்டார்கள். இப்போது எல்லாம் நினைவுபடுத்திப் பார்க்கையில் எனக்கு அவர்கள் மேல் சந்தேகம் வருகிறது.”

 

ராக்‌ஷசர் அந்த வணிகர்கள் குறித்து சற்று முன்பே சந்தேகம் கொண்டதை அவனிடம் சொல்லவில்லை. “இனி அவர்கள் வந்தால் அவர்களை உடனடியாக சிறைப்படுத்த வேண்டும். அவர்களைக் கண்டால் தெரிவிக்கச் சொல்லி காவலர்கள் அனைவரிடமும் சொல்லி வை” என்று கட்டளையிட்டார்.

 

ஜீவசித்தி தலையசைத்து வணங்கி விட்டு விடைபெற்றான். இந்தத் தகவலை அவரிடம் அவனாகவே ஆரம்பத்தில் தெரிவித்து விட்டதால் இனி அவருடைய சந்தேகப் பட்டியலில் அவன் பெயர் இருந்திருந்தாலும் நீக்கப்படும் என்று நம்பினான். 

 

ஜீவசித்தி வேறொரு அதிர்ச்சியைத் தராமல் இந்தத் தகவலைச் சொல்லி விட்டு விடைபெற்றது ராக்‌ஷசருக்கு ஆறுதலாய் இருந்தது. அவர் சேனாதிபதி பத்ரசாலைச் சந்திக்க விரைந்தார்.

 

பத்ரசால் தன் வீட்டுக்குத் திடீரென்று ராக்‌ஷசர் வந்து நின்றதில் அதிர்ந்து போனான். அவன் அறிந்து பாடலிபுத்திரத்தில் தனநந்தனைத் தவிர்த்து வேறு யாரும் ராக்‌ஷசரின் வரவினால் அகமகிழ்கிறவர்கள் அல்ல. அவரும் முக்கிய காரணம் இல்லாமல் யார் வீட்டுக்கும் போகிறவரும் அல்ல. அதனால் அவர் வருகையில் அவன் பிரச்சினையை உணர்ந்தான்.

 

“வரவேண்டும்... வரவேண்டும்... தாங்கள் சொல்லி அனுப்பியிருந்தால் நானே வந்திருப்பேனே. அமருங்கள்” என்று அவரைப் பரபரப்புடன் அவன் வரவேற்று அமர வைத்தான்.

 

“அதனாலென்ன பரவாயில்லை” என்று சொன்ன ராக்‌ஷசரின் கூரிய பார்வை அவன் வீட்டை அலசி ஆராய்ந்தது. கண்ணில் படுகின்ற பொருட்கள் எல்லாம் சேனாதிபதியின் வருமானத்திற்கு உட்பட்டவை தானா என்று அவர் பார்வை தணிக்கை செய்தது.

 

ராக்‌ஷசரின் வரவில் பிரச்சினையை உணர்ந்த பத்ரசால் அவர் பார்வையால் பிரச்சினையின் தீவிரத்தை உணர்ந்தான். கார்த்திகேயன் சூதாட்ட விடுதியில் ஒற்றர்கள் கவனிப்பதைச் சொல்லியிருந்ததும் அவன் நினைவுக்கு வந்தது. மகத ஒற்றர்கள் மன்னனிடம் தங்கள் கண்டுபிடிப்புகளையும், யூகங்களையும் சொல்கிறார்களோ இல்லையோ கண்டிப்பாக  ராக்‌ஷசரிடம் சொல்பவர்கள். எல்லாவற்றையும் கேட்டுக் கொள்ள தனநந்தனுக்குப் பொறுமையும் இல்லை. ஆனால் ராக்‌ஷசர் கேள்விப்படும் எந்தத் தகவலையும் தவற விடுபவரோ, மறப்பவரோ அல்ல. அதை வைத்து உடனடி நடவடிக்கை எடுப்பவரும் கூட என்பதால் பத்ரசால் எச்சரிக்கையடைந்தான். கார்த்திகேயனுடனான அவனுடைய தொடர்பு எப்படியாவது அவருக்குத் தெரிந்திருக்குமோ?

 

அவன் உள்ளூரப் பதறியபடி அவர் பார்வை போகும் இடங்களைக் கவனித்தான். அவர் கண நேரத்தில் பலவற்றை கணக்கெடுப்பவராகத் தெரிந்தார். அவன் சமீபத்தில் தான் பல பொருள்களை வாங்கியிருக்கிறான். அதை வைத்து அவர் அவனைச் சந்தேகிப்பாரோ?

 

ராக்‌ஷசர் சொன்னார். “பல சமயங்களில் அந்தந்த நேரங்களின் அவசர வேலைகளில் ஒருவரை ஒருவர் விசாரிக்கவோ, புரிந்து கொள்ளவோ மறந்து விடுகிறோம். நம்மைப் போன்ற முக்கியப் பொறுப்புகள் உள்ளவர்கள் உள்நோக்கம் எதுவுமின்றி நம்மையறியாமல் செய்யும் தவறு அது. வீட்டில் அனைவரும் நலம் தானே?”

 

பத்ரசால் சொன்னான். “அனைவரும் நலம். என் மனைவி பிள்ளைகளை அழைத்துக் கொண்டு தாய் வீடு சென்றிருக்கிறாள். ஓரிரு நாட்களில் வந்து விடுவார்கள்.”

 

ராக்‌ஷசர் தலையசைத்தார். பின் பத்ரசாலைக் கூர்ந்து பார்த்தபடி சொன்னார். “நம் மன்னர் ஆபத்தான காலத்தில் பயன்படும் என்றெண்ணி மிக ரகசியமாய் சிறிது நிதியை கங்கைக்கரையில் உள்ள நம் யாகசாலையின் கீழ் புதைத்து வைத்திருந்தார். சமீபத்தில் அது களவு போய் விட்டது.”

 

பத்ரசால் உண்மையாகவே அதிர்ந்து போனான். அதிர்ச்சியிலிருந்து மீண்டவுடன் தனநந்தன் ஒளித்து வைத்த நிதி சிறிதாக இருக்க வாய்ப்பில்லை என்று அவன் மனம் கணக்குப் போட்டது.  மக்களை வாட்டி வதைத்து, ஊழியர்களுக்கும் தாராளமாகத் தராமல் தனநந்தன் சேர்த்து வைத்த நிதி களவு போனதில் அவனுக்கு சிறிது மகிழ்ச்சியே ஏற்பட்டது. அதை மறைத்துக் கொண்டு கவலையையே அவன் வெளிக்காட்டினான்.

 

ஆரம்பத்தில் அவன் முகத்தில் தெரிந்த அதிர்ச்சி நடிப்பில்லை என்று தெளிவாகவே தெரிந்ததால் இதில் அவன் பங்கு இருக்க வாய்ப்பில்லை என்பதை ராக்‌ஷசர் உணர்ந்தார். அதற்குப் பின் அவன் முகத்தில் தெரிந்து கண நேரத்தில் மறைந்த மகிழ்ச்சி அவரை யோசிக்க வைத்தது. அவர் ஒற்றர்களிடம் இக்களவைத் தெரிவித்து அபிப்பிராயம் கேட்ட போதும் கிட்டத்தட்ட இதே உணர்ச்சி தான் அவர்களிடமும் வெளிப்பட்டது. தனநந்தன் செல்வத்தைச் சேர்த்த அளவு ஊழியர்கள் மற்றும் மக்களின் நல்லெண்ணத்தைச் சம்பாதிக்கவில்லை என்பதை வருத்தத்துடன் உணர்ந்தார். தனநந்தன் அதைப்பற்றிக் கவலைப்பட்டதும் இல்லை....

 

பத்ரசால் கேட்டான். “திருடர்களை நம்மால் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லையா?”

 

“அன்று அரசவைக்கு வந்து சபதமிட்டுப் போன தட்சசீல ஆசிரியரின் ஆட்கள் தான் வணிகர்களாக மாறுவேடத்தில் வந்து திருடிக் கொண்டு போயிருக்கிறார்கள் என்று தோன்றுகிறது. ஆயுதக்கிடங்கில் ஏற்பட்ட தீவிபத்தும் அவருடைய சதியாகவே இருக்கும் என்று நினைக்கிறேன்...”    

 

பத்ரசால் சந்தேகத்துடன் கேட்டான். “அவர் எப்படி புதையலைப் பற்றி அறிந்தார்?”

 

”அது தெரியவில்லை.... மன்னர் முன் இந்த விஷயத்தைப் பிரஸ்தாபிக்க வேண்டாம். தகவலுக்காகவும், நாம் எச்சரிக்கையாக இருக்க வேண்டியதன் அவசியத்திற்காகவும் தான் இதை உங்களிடம் தெரிவித்தேன்”

 

பத்ரசால் தலையசைத்தான்.  ராக்‌ஷசர் திடீரென்று சொன்னார். “தங்கள் கழுத்தில் இருக்கும் முத்துமாலை மிக அழகாக இருக்கிறது. சமீபத்தில் வாங்கியதா? விலை அதிகமிருக்குமே?”

 

வார்த்தைகள் இயல்பாக வந்தாலும் அவர் பார்வை கூர்மையாக அவனைக் கவனித்தது.  பத்ரசால் எச்சரிக்கை அடைந்தான். இந்த முத்துமாலை போல் அவர் பார்வையில் என்னென்ன பட்டிருக்கிறதோ?

 

பத்ரசால் தன் உள்ளத்தில் உணர்ந்த படபடப்பை வெளியே காட்டாமல் இருக்க மிகவும் பாடுபட்டான். முகத்தில் மகிழ்ச்சியும் பெருமிதமும் காட்டிச் சொன்னான். “ஆம் பிரபு. தெற்கிலிருந்து வந்த வணிகர்களிடம் வாங்கியது. விலையும் அதிகம் தான்”

 

அவன் அதை ஏற்றுக் கொண்டு சொன்னது அவருக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது. அவன் தொடர்ந்து சொன்னான். “உண்மையில் சில காலம் முன்பு வரை இப்படி ஒரு முத்துமாலையை விலைகொடுத்து வாங்கி மகிழும் நிலைமை எனக்கிருக்கவில்லை. ஆனால் மிகப்பெரிய பாடம் ஒன்றைக் கற்றுக் கொண்டதால் என் நிதி நிலைமையில் முன்னேற்றம் ஏற்பட்டது.”

 

ராக்‌ஷசர் முகத்தில் வியப்பைக் காட்டி சொன்னார். “அந்தப் பாடம் என்னவென்று சொன்னால் என் நிதி நிலைமையை நானும் உயர்த்திக் கொள்வேன் சேனாதிபதி”

 

பத்ரசால் புன்னகையுடன் சொன்னான். “நீங்கள் முன்பே கற்றுப் பின்பற்றி வரும் பாடம் அது பிரபு. நான் தான் கற்றுக் கொள்ளாமல் ஏமாந்து விட்டேன். முன்பெல்லாம் சூதாட்ட விடுதியில் எப்போதும் என் நிதியை நான் இழந்து விட்டுத் தான் வீடு திரும்புவேன். விட்டதைப் பிடிக்கும் முயற்சியில் நிதியை விடாது தொலைக்கும் வழக்கம் என்னிடமிருந்தது. சில மாதங்களுக்கு முன் ஒரு வணிகன் பாடலிபுத்திரத்திற்கு வந்தான். அவனை சூதாட்ட விடுதியில் தான் சந்தித்தேன். அவன் சூதாட்டத்தை ஒரு பொழுதுபோக்கு விளையாட்டாகவே எடுத்துக் கொண்டதை நான் கவனித்தேன். வெற்றியானாலும் சரி தோல்வியானாலும் சரி ஒரு ஆட்டத்திற்கு மேல் அவன் தொடராமல் அன்றைய அதிர்ஷ்டம் அவ்வளவு தான் என்று எடுத்துக் கொண்டு போய் விடுவான். அவனுடைய கட்டுப்பாடு எனக்குப் பிடித்திருந்தது. நானும் அதை அன்றிலிருந்து பின்பற்ற ஆரம்பித்தேன். நான் தொடர்ந்து பணத்தை இழப்பது நின்று போனதால் என் நிதி நிலைமை மேம்பட ஆரம்பித்தது. இப்போது நான் செல்வந்தனாகவே உணர்கிறேன்”

 

ராக்‌ஷசரின் சந்தேகம் ஓரளவு நீங்கியது. சிறிது நேரம் பொதுவாகப் பேசிக் கொண்டிருந்து விட்டு அவர் விடைபெற்றார். வாசல் வரை சென்று அவரை வழியனுப்பி விட்டு வந்த பத்ரசால் பெரிய கண்டத்திலிருந்து தப்பியவன் போல் உணர்ந்து நிம்மதிப் பெருமூச்சு விட்டான்.

 

ராக்‌ஷசர் எப்போதுமே ஓரளவு சந்தேக நிவர்த்தியோடு திருப்தி அடைபவர் அல்ல. அவர் பத்ரசால் சொன்னது போல் ஒரே ஒரு சூதாட்டத்தோடு நிறுத்திக் கொள்ளும் வணிகன் பாடலிபுத்திரம் வந்திருக்கிறானா, அவனோடு பத்ரசால் பேசியிருக்கிறானா என்பதை விசாரித்தார். ஒரு ஒற்றன் அது உண்மை என்றும் அந்த வணிகன் வந்து போனதிலிருந்து தான் பத்ரசாலின் நிதி நிலைமையில் முன்னேற்றம் ஏற்பட்டிருக்கிறது என்றும் சொன்னான்.

 

ராக்‌ஷசர் புதிதாக ஒரு சந்தேகம் எழும்ப, மெல்லக் கேட்டார். “அந்த வணிகன் அடிக்கடி இங்கு வருபவனா?”

 

ஒற்றன் சொன்னான். “இல்லை பிரபு. ஒரே ஒரு முறை தான் அவன் இங்கே வந்திருக்கிறான். பிறகு நாங்கள் அவனை இங்கே பார்க்கவில்லை.”

 

ராக்‌ஷசரின் சந்தேகம் முழுமையாக நீங்கியது.

 

(தொடரும்)

என்.கணேசன்

யோகி 85

பிரம்மானந்தாவுக்கு பாண்டியன் சொன்னதை ஒரேயடியாக அபத்தம் என ஒதுக்கி விட முடியவில்லை. பாண்டியன் சொல்வது போல் ஷ்ரவன் அவரைத் தான் தொடர்ந்து நினைத்துக் கொண்டு இருந்ததாய் சொல்கிறான். அந்த ஓநாயும், அந்த இளைஞனும் ஷ்ரவன் ஓமன் படத்தை சமீபத்தில் பார்த்திருந்ததால் வந்ததாக இருக்கா விட்டால், அவரையே நினைத்துக் கொண்டிருந்ததால்  வந்ததாக இருக்கலாம் என்ற யூகத்தைத் தவிர்க்க முடியாது. இது என்ன புதிய தலைவலி!

 

“தேவானந்தகிரி கிட்ட இதைப்பத்தி நீங்க உடனே பேசறது நல்லதுஜி. ஏன்னா எதையும் ஆரம்பத்துலயே சரி செய்யாமல் விட்டுடறது, அதை வளர வைக்கற மாதிரி ஆயிடும். ஆரம்பத்துல கையால பிடுங்க முடிஞ்சதை, வளர்ந்த பிறகு கோடாரியை பயன்படுத்தி தான் வெட்டி எடுக்க வேண்டி வரும்.”

 

பிரம்மானந்தா தலையசைத்து விட்டு உடனடியாக தேவானந்தகிரிக்குப் போன் செய்தார். ஷ்ரவனின் அனுபவத்தை அவரிடம் விவரித்துச் சொல்லி விட்டு, அந்த அனுபவத்திற்கு உண்மையான காரணம் என்னவாக இருக்கும் என்று அவர் கேட்டார்.

 

தேவானந்தகிரி சொன்னார். “யோகிஜி, உங்களுக்கே தெரியாததல்ல. சம்பந்தம் இல்லாத ஆள்களை எல்லாம் அந்த ஏவல் சக்திகள் எதுவும் செய்யாது. ஒன்னா சம்பந்தம் இருக்கணும். இல்லாட்டி அவன் தவறுதலாய் தன்னைச் சம்பந்தப்படுத்திகிட்டு இருக்கணும். இந்த இரண்டில் ஒரு காரணம் கண்டிப்பாய் இருக்கணும். அதாவது, ஒரு தகுந்த குரு கிட்ட தீட்சை வாங்கி, உபதேசம் பெற்றுகிட்டு, அதைத் தொடர்பு கொள்கிற அளவுக்கு, தொடர்ந்து சிரத்தையாய் பயிற்சி செய்தவனாய் அவன் இருக்கணும். அப்படி இல்லைன்னா அரைகுறையாய் ஏதாவது தெரிஞ்சு வெச்சுகிட்டு, அதை அந்தப் பையன் தீவிரமாய் பயிற்சி செய்துகிட்டு இருந்திருக்கணும்.”

 

பிரம்மானந்தா சொன்னார். “தகுந்த குரு கிட்ட முறையாய் பயிற்சி எடுத்தவன் மாதிரி அவன் தெரியலை. எங்க யோகாலயால யோகா, தியானத்தோட இரண்டாம் நிலைப் பயிற்சிக்கே அவன் இப்ப தான் வந்து சேர்ந்து இருக்கான். யூட்யூப்ல சிலதை எல்லாம் பார்த்துட்டு அதை அவன் தீவிரமாய் செய்துகிட்டு இருக்கற மாதிரி தெரியுது.”

 

“அப்படின்னா தவறுதலாய் அவன் அந்த ஏவல் சக்தியைத் தன் பக்கம் இழுத்திருக்கணும் யோகிஜி.”

 

“அவன் என்னை அவனோட மானசீக குருவாய் நினைச்சிருக்கறதா சொல்றான். அப்படி நினைச்சு செய்திருக்கறதால, யோகாலயால ஏற்கெனவே இருக்கற அந்த ஏவல் சக்தி, அவனைப் பாதிச்சிருக்கறதுக்கு வாய்ப்பு இருக்கா?”

 

“அதெல்லாம் கிடையாது யோகிஜி. யோகாலயத்துல நீங்களே இருக்கீங்க. ஆனாலும் உங்களைப் பாதிக்காத அந்த ஏவல் சக்தி உங்களை நினைச்சிகிட்டிருக்கற அவனைப் பாதிக்கறதுக்கு வாய்ப்பே இல்லை”

 

அவர் சொல்வதும் உண்மை தான். பிரம்மானந்தா திருப்தி அடைந்தார்.

 

பாண்டியனுக்கு தேவானந்தகிரி குழம்பாமல், குழப்பாமல், கேள்விகளுக்கு உடனடியாய் தெளிவான பதில்கள் சொன்ன விதம் பிடித்திருந்தது. திடீர் என்று அவருக்கு ஒரு சந்தேகம் வர அவர் கேட்டார். “சுவாமி நான் பாண்டியன் பேசறேன். எனக்கு ஒரு சந்தேகம் என்னன்னா அந்த ஏவல் சக்தி ஓநாயால பாதிக்கப்பட்ட நான் ஆரம்பத்துல இருந்தே வயித்துப் பகுதில பிரச்சனையை அனுபவிச்சுட்டு வர்றேன். ஆனால் அந்தப் பையன் அப்படி பாதிக்கப்பட்ட மாதிரி தெரியலையே. அரைமணி நேரம் குப்புறப்படுத்துக் கிடந்தானே ஒழிய பிறகு எழுந்து அவன் சாதாரணமாய் எந்தப் பிரச்சினையும் இல்லாமல் சாப்பிட்டுகிட்டு இருக்கானே. அது எப்படி?”

 

“உங்க மேல அந்த சக்தி ஏவப்பட்டிருக்கு. அதனால எந்த நோக்கத்துக்காக, எதை எல்லாம் செய்யணும்னு அதுக்கு விதிச்சிருக்கோ அதை எல்லாம் அந்த ஏவல் சக்தி செய்யுது. அதனோட பலன்களைத் தான் அனுபவிச்சீங்க. ஆனால் நீங்கள் சொல்றதைப் பார்த்தா அந்தப் பையன் தவறுதலாய் அந்த ஏவல்சக்தியை ஏதோ ஒரு விதத்துல குறுக்கிட்டவனாய் தெரியறான். அதனால அது அவனைத் தூக்கி எறிஞ்சுட்டு போயிருக்கு. அதுக்கு மேல அவனை ஒன்னும் செய்யற அவசியம் அந்த ஏவல் சக்திக்கு இல்லையே.”

 

பாண்டியன் தெளிவடைந்தார். “இது மாதிரி திரும்ப இங்கே மத்தவங்களுக்கும் நடக்க வாய்ப்பில்லையே”

 

“அவனை மாதிரியே நடந்துக்கற வேற ஆட்கள் அங்கே இல்லாமல் இருக்கறவரைக்கும் அது திரும்ப நடக்க வாய்ப்பில்லை.”

 

“இப்போதைக்கு ஒரு பைத்தியக்காரன் தான் இங்கே இருக்கான். வேற யாரும் அவனுக்குப் போட்டி இல்லை” என்று கூறி பாண்டியன் சிரித்தார்.

 

“அப்படின்னா கவலைப்பட வேண்டியதில்லை. ரொம்ப அபூர்வமாய் தான் இப்படியெல்லாம் நடக்கும். ஏன்னா சரியான, முறையான பயிற்சி இல்லாமல் அந்த சக்திகளைத் தொடர்பு கொள்றதே கஷ்டம். சம்பந்தமில்லாதவங்கள் கண்ணுக்கு அந்த சக்திகள் தெரியவும் தெரியாது. அதனால அந்தப் பையனோட அனுபவத்தை ஒரு விதிவிலக்காய் எடுத்துகிட்டு தைரியமாய் இருக்கலாம்”

 

பேசி முடிந்தவுடன் எழுந்தபடி பாண்டியன் பிரம்மானந்தாவிடம் சிரித்துக் கொண்டே சொன்னார். “ஆனாலும் தொடர்ந்து ஷ்ரவனைக் கண்காணிச்சுகிட்டு இருக்கறது நல்லதுன்னு நினைக்கிறேன். அடுத்ததாய் அந்தப் பைத்தியக்காரன் எதாவது புது சாகசம் செஞ்சாலும் செய்யலாம்.”

 

பிரம்மானந்தா புன்னகைத்தார். பாண்டியன் போய் விட்டார்.

 

பிரம்மானந்தா மனதில் ஷ்ரவன் எந்தப் பயிற்சியை எப்படிச் செய்து இந்தக் காட்சியைப் பார்த்திருப்பான் என்கிற கேள்வி எழுந்தது. அவன் அதைப் பற்றி கண்ணனிடம் சொல்லவேயில்லை!

 

ஷ்ரவன் அன்று அதிகாலை நடைப்பயிற்சிக்குக் கிளம்பிய போது, எப்போதும் அதே சமயம் கிளம்பும் ஸ்ரேயாவைப் பார்க்க முடியவில்லை. அவள் முன்பே போய் விட்டாளா, இல்லை இனிமேல் தான் போவாளா என்று தெரியவில்லை.

 

அவன் அவள் அறையைக் கடந்து நடக்க ஆரம்பித்தான். நாளையோடு வகுப்புகள் முடிகின்றன. பின் அவளைப் பார்க்க வாய்ப்பில்லை. ஒரு வாரம் அல்லது பத்து நாட்கள் கழித்து வந்து இங்கே துறவியாக இணைந்து கொள்வது என்று அவன் திட்டமிட்டிருக்கிறான்...

 

அவன் பின்னால் யாரோ வேகமாக நடந்து வருவதை அவன் உணர ஆரம்பித்தான். வழக்கமாகப் பின் தொடர்பவர்கள் ஒரு சீரான இடைவெளியில் தான் இங்கே இது வரை தொடர்ந்திருக்கிறார்கள். அவன் யாருடன் செல்கிறான், என்ன பேசுகிறான், என்பதை அறிய முயற்சிக்கும் யோகாலயத்து ஆட்கள் அவர்கள் என்பது தெரிந்தது தான். ஆனால் தற்போது வரும் நபர் அவனுடன் இணைந்து நடக்கவோ, அவனைத் தாண்டிச் செல்லவோ வருவது போல் ஷ்ரவனுக்குத் தோன்றியது. ஆனாலும் அவன் திரும்பிப் பார்க்கவில்லை. அவன் தன் வழக்கமான வேகத்திலேயே நடந்தான்.

 

“காலை வணக்கம்” என்ற சத்தம் கேட்டது. ஷ்ரவன் திரும்பினான். நேற்று அவன் அறைக்கு வந்து அவனுடன் பேசிய துறவி தான் வேகமாக வந்து காலை வணக்கம் தெரிவித்தார்.

 

ஷ்ரவன் புன்னகையுடன் காலை வணக்கம் சொன்னான். அப்போது தான் அவர் பெயரைக் கேட்டான். கண்ணன் என்று சொன்னார்.

 

கண்ணன் அவனுடன் சேர்ந்து நடக்க ஆரம்பித்தார். “இப்போது எப்படி இருக்கிறீர்கள்? உடல் நலப்பிரச்சினைகள் எதுவும் இல்லையல்லவா?”

 

ஷ்ரவன் சொன்னான். “நன்றாக இருக்கிறேன்ஜி. கொஞ்சம் களைப்பாய் இருக்கிறது. அவ்வளவு தான்”

 

கண்ணன் புன்னகையுடன் கேட்டார். “நேற்று இரவிலோ, இன்று காலையிலோ அந்த மாதிரி அமானுஷ்ய அனுபவங்கள் எதுவும் வரவில்லையா?”

 

ஷ்ரவனும் புன்னகையுடன் பதிலளித்தான். “ஒரு நல்ல மாணவனுக்கு ஒரே பாடம் இரண்டாவது தடவை சொல்லித்தரத் தேவையில்லை. நான் ஒரு நாளிலேயே சரியாய் பாடம் கற்றுக் கொண்டு விட்டேன். அதனால் யோகிஜி எனக்கு அடுத்த அனுபவத்தைத் தரவில்லை. யோகிஜி நிஜமாகவே கருணைக்கடல் தான் ஜி.”     

 

கண்ணன் ஒரு நிமிடம் அவனுடன் மௌனமாக நடந்து கொண்டிருந்து விட்டுக் கேட்டார். “நேற்று நீங்கள் சொன்னதைப் பற்றி நான் நிறைய யோசித்தேன். சுவாரசியமாகவும் அமானுஷ்யமாகவும் இருந்தது. நீங்கள் என்ன பயிற்சி செய்து கொண்டிருந்த போது இந்த மாதிரி நடந்தது என்பதை நான் தெரிந்து கொள்ளலாமா?”

 

ஷ்ரவனுக்கு இன்றும் இந்த ஆள் எதற்கு அவனுடன் பேச வந்திருக்கிறார் என்பது இப்போது புரிந்தது.  அவன் மனதில் சிரித்துக் கொண்டான். அவர்கள் அவன் என்ன பயிற்சியைச் செய்து அந்த ஓநாயை வரவழைத்தான் என்பதைத் தெரிந்து கொள்ளத் துடிக்கிறார்கள். அதனால் தான் இந்த ஆளை அனுப்பியிருக்கிறார்கள்.

(தொடரும்)

என்.கணேசன்

சாணக்கியன் 143

 

அரண்மனைக்குச் சென்று சேர்ந்தவுடன் தனநந்தன் வறண்ட குரலில் நீண்ட காலத்திற்கு முன்னால் கங்கைக் கரையில் பெரும் நிதியைப் புதைத்து வைத்த கதையையும், சில காலம் கழித்து முன்னெச்சரிக்கையுடன் யாகசாலையை அங்கு கட்டி மக்கள் தற்செயலாக எதையும் கண்டுபிடித்து விடமுடியாத ஏற்பாட்டைச் செய்ததையும், சுருக்கமாக ராக்‌ஷசரிடம் தெரிவித்தான்.

 

ராக்‌ஷசர் திகைப்படைந்தாலும் அதை வெளியில் காட்டிக் கொள்ளவில்லை. முன்கூட்டியே தெரிவித்திருந்தால் அங்கே காவலை அதிகப்படுத்தியிருக்கலாம் என்ற ஆதங்கம் மட்டும் அவர் மனதில் எழுந்தது. அவர் மெல்லக் கேட்டார். “இந்தப் புதையல் விஷயம் யார் யாருக்கெல்லாம் தெரியும் அரசே?”

 

“உயிரோடிருப்பவர்களில் என்னைத் தவிர யாருக்கும் தெரியாது என்று இதுநாள் வரை நினைத்திருந்தேன்.”

 

அந்த ஒற்றை வாக்கியம் ஏராளமான தகவல்களை ராக்‌ஷசருக்குத் தெரிவித்தது. ஆனால் அவரைப் பொருத்த வரை தனநந்தன் விமர்சனங்களுக்கு அப்பாற்பட்டவன். அவன் அரசன். அவன் என்ன செய்தாலும் அது சரியே.

 

ராக்‌ஷசர் கேட்டார். “தங்கள் குடும்பத்தினர் அல்லது வேறு யாரிடமாவது பேச்சுவாக்கில் எப்போதாவது இதைப் பற்றிச் சொல்லி வைத்திருந்தீர்களா? சிறிது ஞாபகப்படுத்திப் பாருங்கள் அரசே”

 

“இல்லை” என்று உடனே தனநந்தன் உறுதியாகச் சொன்னான்.

 

ராக்‌ஷசர் குழப்பத்துடன் கேட்டார். “பின் எப்படி?”

 

தனநந்தன் விரக்தியும் ஆத்திரமும் சேர்ந்து உணர்ந்தபடி சொன்னான். “அது தான் எனக்கும் விளங்கவில்லை. வரருசி சொல்வது போல் சாணக்கின் மகன் மாந்திரீகம் மூலமாக இதை அறிந்திருப்பானோ?”

 

முதலில் ஆயுதக்கிடங்கு பற்றியெரிந்தது, இப்போது புதையல் திருட்டுப் போனது என்று அடுத்தடுத்து நடக்கின்றவற்றை எண்ணிப் பார்த்தால் அந்தக் கோணமும் அலட்சியப்படுத்த முடியாதது என்று தோன்றினாலும் கூட ராக்‌ஷசருக்கு அதை நம்பக் கஷ்டமாக இருந்தது. அவர் யோசனையுடன் கேட்டார். “நீங்கள் யாகசாலையை எப்போதும் பூட்டியே வைத்திருந்தீர்கள் அல்லவா? இன்று செல்லும் போது பூட்டு உடைக்கப்பட்டிருந்ததா?”

 

“இல்லை. யாகசாலை பூட்டியே இருந்தது. சாரதி என் கண் முன் தான் பூட்டைத் திறந்தான்”

 

”சாவி இங்கே எங்கே வைக்கப்பட்டிருந்தது அரசே?”

 

“சாவி என்னிடமே இருந்தது. அதை யாரும் எடுத்திருக்க வழியில்லை.”   

 

பின் எப்படி இது நிகழ்ந்திருக்க முடியும் என்பது ராக்‌ஷசருக்குப் புரியவில்லை. மிகவும் கச்சிதமாக இத்திருட்டு அரங்கேற்றப்பட்டிருக்கிறது என்பது மட்டும் தெரிந்தது.

 

“நீங்கள் இதற்கு முன் கடைசியாக யாகசாலைக்கு எப்போது சென்றீர்கள் அரசே? அந்தச் சமயத்தில் இந்தப் புதையல் திருட்டுப் போயிருக்கவில்லையே?”

 

தனநந்தன் தான் கடைசியாக எப்போது போய்ப் பார்த்தான் என்று சொன்னான். அந்தச் சமயத்தில் எல்லாம் சரியாகவே இருந்ததை உறுதிப்படுத்திக் கொண்டதைச் சொன்னான்.

 

ராக்‌ஷசர் சொன்னார். “அப்படியானால் அதற்குப் பின் தான் இதை அவர்கள் நூதன முறையில் திருடியிருக்க வேண்டும்”

 

தனநந்தன் திடீரென்று நினைவு வந்து கோபத்தில் கொந்தளித்தபடி சொன்னான். “அப்படியானால் வேறெதோ புதையல் கிடைத்து அவர்கள் ஆயுதங்களும் குதிரைகளும் வாங்கவில்லை. இங்கிருந்து திருடிச் சென்றதை வைத்தே தங்கள் படை ஆயுத பலத்தைப் பெருக்கி இருக்கிறார்கள்.”

 

நினைக்க நினைக்க கோபம் அதிகமாகி தனநந்தன் ஜன்னி வந்தவன் போல் நடுங்கினான். திட்ட சரியான வார்த்தைகள் கிடைக்காமல் அவன் யாகசாலையில் ஆரம்பத்தில் ஓலமிட்டது போலவே மறுபடி ஓலமிட்டான். என்ன ஆயிற்றோ என்று பதறியபடி அவன் குடும்பத்தினரும், அரண்மனைக் காவலர்களும், பணியாளர்களும் ஓடி வந்தார்கள். அவர்கள் வேடிக்கை பார்ப்பதை ரசிக்க முடியாமல் மேலும் கொதித்த தனநந்தனை ஓரளவாவது அமைதிப்படுத்த அவன் குடும்பத்தினருக்கும், ராக்‌ஷசருக்கும் நீண்ட நேரம் தேவைப்பட்டது.

 

ராக்‌ஷசருக்கு தனநந்தனின் நிலைமையைப் பார்க்கையில் மனம் வேதனை அடைந்தது.  எத்தனை தான் கோபமடைந்தாலும் இப்படி புத்தி பேதலித்தவன் போல் நடந்து கொள்பவன் அல்ல அவன். அப்படிப்பட்டவன் தன் நிலையும், கௌரவமும் மறந்து மற்றவர்களால் பரிகசிக்கப்படும் நிலைக்கும், பரிதாபப்படும் நிலைக்கும் தள்ளப்பட்டதை அவரால் சகிக்க முடியவில்லை. 

 

வீடு திரும்பும் போது அவருக்கு தனநந்தனின் கொந்தளிப்புக்கு நேரெதிராயிருந்த விஷ்ணுகுப்தரின் அசைக்க முடியாத அமைதி நினைவுக்கு வந்தது.  அரசவையில் அவமானப்படுத்தப்பட்ட போதும், சபையிலிருந்து பலவந்தமாக வெளியேற்றப்பட்ட போதும் அழுத்தமான அமைதியுடன் அந்த மனிதர் இருந்த காட்சி மறுபடி நேரில் பார்ப்பது போல் மனத்திரையில் வந்தது. ஒரு சாதாரண ஆசிரியர் என்று நினைக்கப்பட்ட மனிதர் இன்று விஸ்வரூபம் எடுத்து மிரட்டுகிறார்...

 

ராக்‌ஷசர் இனி வேகமாய் செயல்பட வேண்டியதன் அவசியத்தை உணர்ந்தார். ஒற்றர்களை அழைத்து விசாரித்த போது அவர்கள் சில காலத்திற்கு முன்பு கங்கைக் கரையில் யாகசாலைக்கு அருகில் முகாமிட்டுத் தங்கிய வணிகர்களை நினைவு கூர்ந்தார்கள். அவர்கள் தங்கிய காலமும் இடமும் அவர்களையே திருடர்களாய் சுட்டிக் காட்டியது. அந்த வணிகர்களில் ஒருவன் அவரிடமே விற்பனை செய்ய முயன்றதையும் ஒரு ஒற்றன் கட்டுப்படுத்திய புன்னகையுடன் நினைவுபடுத்தினான். தனநந்தனைப் போலவே அவரும் கோபத்தை உணர்ந்தாலும் அதைக் கட்டுப்படுத்திக் கொண்டு, திரும்பவும் அந்த வணிகர்கள் வந்தால் அவர்களை உடனடியாகச் சிறைப்படுத்த வேண்டும் என்று கட்டளை இட்டார்.

 

பின் அவர் அவர்களிடம் கேட்டார். “அந்த வணிகர்களுக்கும், இப்போது ஆயுதக்கிடங்கைத் தீப்பிடிக்க வைத்தவர்களுக்கும் கண்டிப்பாக உள்ளூர் ஆட்கள் சிலரின் உதவி கிடைத்திருக்க வேண்டும். அல்லது உள்ளூர் ஆட்கள் சிலராவது அவர்கள் நடவடிக்கைகள் பற்றி அறிந்திருந்திருக்க வேண்டும். அப்படிப்பட்ட உள்ளூர் ஆட்கள் யாராக இருக்க வாய்ப்புகள் அதிகம் என்று நினைக்கிறீர்கள்?”

 

ஒற்றர்கள் யோசித்தார்கள். ராக்‌ஷசர் சொன்னார். “உள்ளூர் ஆட்களில் யாரிடம் திடீரென பணப்புழக்கம் அதிகமாகியிருக்கிறது என்று தெரிந்தாலும் கூட அது நமக்கு உபயோகமான தகவலாய் இருக்கும்”

 

ஒற்றர்கள் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டார்கள். ராக்‌ஷசர் அவர்களுக்கு நம்பிக்கையூட்டும் தொனியில் சொன்னார். “உங்கள் மனதில் உள்ளதைச் சொல்லலாம். என்னிடம் எதையும் மறைக்க வேண்டியதில்லை.”

 

ஒரு ஒற்றன் சொன்னான். “பணப்புழக்கம் அதிகம் என்று சொல்ல முடியா விட்டாலும் நம் சேனாதிபதி பத்ரசால் ஒரு காலத்தில் பணத்திற்காகச் சிரமப்பட்டது போல் இப்போதெல்லாம் சிரமப்படுவதில்லை என்பதைப் பார்க்கிறோம்.”

 

ராக்‌ஷசர் அதிர்ந்து போனார். நாளை போர் மூளுமானால் யாரை நம்பி மகத சாம்ராஜ்ஜியமே இருக்கிறதோ அந்த அஸ்திவாரமே தகர்வதை அவரால் ஜீரணிக்க முடியவில்லை. எந்த ஒரு மனிதனும் தாங்க முடிந்த அதிர்ச்சிகள் ஓரளவு தான். அதற்கு மேல் ஏற்படும் அதிர்ச்சிகள் அவனை உடைத்து  சிதைத்து விடும். அவர் மெல்லக் கேட்டார். “அந்த வணிகர்களோ, வேறு ஏதாவது சந்தேகத்திற்குரியவர்களோ சேனாதிபதியுடன் நெருங்கிப் பழகி இருக்க வாய்ப்புகள் உண்டா?”

 

“அப்படி எதுவும் நடக்கவில்லை பிரபு. ஆனால் முன்பெல்லாம் சூதாட்ட அரங்கில் அடிக்கடி கடன் சொல்லும் அவர் இப்போதெல்லாம் அந்தப் பிரச்சினையில் சிக்குவதில்லை என்பதைப் பார்க்கிறோம்.”

 

“வேறு யாராவது ஆட்கள் அப்படி நாம் சந்தேகப்படும்படியாக இருக்கிறார்களா?”

 

அவர்களுக்கு அப்படி யாரையும் உடனடியாக நினைவுபடுத்த முடியவில்லை. அவர் சொன்னார். ”கூடுதல் கவனத்துடனும் சந்தேகத்துடனும் அனைவரையும் கண்காணியுங்கள். வேறு யாராவது நினைவுக்கு வந்தாலோ, புதிதாய் சந்தேகத்தைத் தூண்டுவது போல நடந்து கொண்டாலோ உடனே என்னிடம் தெரிவியுங்கள்”

 

அவர்களை அனுப்பிய பின் அவர் சேனாதிபதியின் சமீபத்திய நடவடிக்கைகளை எல்லாம் நினைவுகூர்ந்தார். அவர் முன்னிலையில் அவன் சந்தேகத்திற்கிடமாக நடந்து கொண்டதாய் தகவல் எதுவும் நினைவுக்கு வரவில்லை. பத்ரசால் அரிச்சந்திரன் அல்ல. தேன் எடுக்கையில் புறங்கையை நக்கக்கூடியவன் தான். ஆனால் தேன் கூட்டையே அபகரித்துச் செல்லக்கூடியவன் அல்ல.... எதற்கும் அவனைச் சந்தித்துப் பேசுவது உசிதமென்று அவருக்குத் தோன்றியது.

 

அவர் பத்ரசாலைச் சந்திக்கக் கிளம்பிய வேளையில் ஜீவசித்தி தயக்கத்துடன் அவர் எதிரே வந்து நின்றான். இதற்கு முந்தைய இரண்டு அதிர்ச்சிகளையும் தெரியப்படுத்தியவன் அவன் தான். இப்போது என்ன தகவல் கொண்டு வந்திருக்கிறானோ? அவருக்கு இன்னொரு அதிர்ச்சியைத் தாங்க முடியாதென்று தோன்றியது.

   

(தொடரும்)

என்.கணேசன்