யோகி 70

 

பாண்டியன் நேற்றிரவு வரை நடந்ததைச் சொல்லியிருந்த போதும், அதன் பின் நடந்ததாய் பாண்டியனும், சுகுமாரனும் விவரித்துச் சொன்ன அனுபவங்கள், மாயாஜாலக் கதைகளுக்குப் போட்டி போடும் வகையில் பிரம்மானந்தாவுக்குத் தோன்றின. அவர்களைத் தவிர வேறு யாராவது அவற்றைச் சொல்லியிருந்தால் கட்டுக்கதைகளாகவோ அல்லது மனப்பிராந்தியாகவோ அவர் நினைத்திருப்பார்.

 

சுகுமாரன் குரல் அடைக்கச் சொன்னார். “யோகிஜி, நேத்து வரைக்கும், என்னால பகல்லயாவது தூங்க முடிஞ்சுது. ஆனா இன்னைக்குக் காலைல இருந்து அதுவும் முடியல. கண்ணை மூடித் தூங்க ஆரம்பிச்சா போதும், மண்டை ஓடு தெரியுது. வயித்துல எதோ முடிச்சு விழற மாதிரி வலிக்குது… மருந்து சாப்பிட்டாலும் வலி குறைய மாட்டேங்குது. காலைல வயித்தை செக் செஞ்சு பார்த்த எங்க ஆஸ்பத்திரி டாக்டர் நான் எதுவும் வித்தியாசமா சாப்பிடலை, குடிக்கலைங்கறது நம்ப மாட்டேங்கறார்… பின்னே எப்படி வயிறு இப்படி புண்ணாயிருக்குன்னு சந்தேகப்படறார்….”

 

அவர் தொடர்ந்து சொல்லிக் கொண்டே போனார். பாண்டியனுக்கும் வயிற்று வலி தாங்க முடியவில்லை தான். அவரும் ஓநாய் அவர் வயிற்றைக் கிழித்து குடலை உருவிச் சாப்பிடுவது போல் உணர்ந்த பிறகு உறங்கவில்லை தான். ஆனாலும் அவர் சுகுமாரனைப் போல் புலம்பவில்லை. புலம்பல் பலவீனமான மனிதர்களுக்கானது. புலம்புவதால் பிரச்சினைகள் குறையும் என்றால் அவரும் தயங்காமல் அதைச் செய்வார். ஆனால் பிரச்சினைகள் தீர்வு கண்டு தான் தீர்க்கப்பட வேண்டுமேயொழிய, புலம்பித் தீர்வதில்லை….

 

அவருக்கு, பிரம்மானந்தாவிடம் தனிப்பட்ட முறையில் நிறைய பேச வேண்டியிருந்தது. ஆனால் சுகுமாரன் உடனிருக்கையில் அவற்றை எல்லாம் அவரால் பேச முடியாது. சுகுமாரனோ மந்திரவாதியும் வந்து, பிரச்சினை முழுவதுமாகத் தீராமல்  அங்கிருந்து போவதில்லை என்பதில் உறுதியாக இருந்தார்.

 

சுகுமாரனைப் போல் பாண்டியன் வாய்விட்டுப் புலம்பா விட்டாலும், அவருடைய நேற்றிரவு அனுபவங்களும் கூடுதல் பயங்கரமாய் இருந்திருக்க வேண்டும் என்பதை பிரம்மானந்தா அனுமானித்தார்.  எதிரிகள் மனிதர்கள் என்றால் அவர்களைச் சமாளிப்பது மிகவும் எளிது. அந்த ஆட்கள் எத்தனை வலிமையானவர்களாய் இருந்த போதிலும், சாமர்த்தியசாலிகளாய் இருந்த போதிலும் அவர்கள் ஒரு பொருட்டே அல்ல. ஆனால் இப்போது எதிரிகளாய் எதிரில் மனிதர்கள் தெரியவில்லை. அது தான் சிக்கலே.

 

சுகுமாரன் கேட்டார். “அந்த மந்திரவாதி எத்தனை மணிக்கு வருவார்?”

 

“நாலு மணிக்கு அவர் வந்துடுவார். விமானம் சரியான நேரத்துல தான் வருது.” பிரம்மானந்தா சொன்னார்.

 

“அவர் இதுல கைதேர்ந்தவர் தானா?”

 

“அவர் பணம் அதிகமாய் வாங்கினாலும் பிரச்சினையைத் தீர்த்து வைக்கிறவர்னு சொல்றாங்க. எனக்குத் தெரிஞ்சவங்க சிலர் அவரை ரொம்பவே புகழ்றாங்க. அவர் கிட்ட ஒரு விசேஷ சக்தி என்னன்னா பிரச்சினையை யாரும் அவர் கிட்ட சொல்ல வேண்டியதில்லை. ஆள்கள் அவர் கிட்ட போய் நின்னாலே போதும், என்ன பிரச்சினைன்னு அவரே சொல்லிடுவாராம். அதிகமாய் அவர் வெளியிடங்களுக்குப் போகிறதில்லை. அவர் இருக்கற இடத்துக்குத் தான் எல்லாரும் போறாங்க. ஆனாலும் நான் சொன்னதுக்காக உடனே கிளம்பி வர்றார்.”

 

பிரம்மானந்தா சொன்னதைக் கேட்டு சுகுமாரனுடன் பாண்டியனும் திருப்தியுடன் தலையசைத்தார். பாதிக்கப்பட்டவர்கள் வாய் திறந்து எதுவும் சொல்லாமலேயே என்ன பிரச்சினை என்று கண்டுபிடித்துச் சொல்வது உண்மையான சக்தி தான். அந்தச் சக்தி இருப்பவனுக்கு பிரச்சினையைத் தீர்க்கும் சக்தியும் இல்லாமல் போகாது...

 

பாண்டியன் கேட்டார். “அப்படின்னா நீங்க இங்கே என்ன பிரச்சினை, யாருக்குப் பிரச்சினைன்னு அவர் கிட்ட எதுவுமே சொல்லலையா?”

 

“இல்லை. பொதுவாய் அவரை அணுகறவங்க எல்லாருமே, பேய், ஆவி, சூனியம் மாதிரி விஷயங்களுக்காகத் தான் அணுகறாங்க. அதனால அவருக்கு அந்த விஷயமாய் தான் கூப்டறோம்னு தெரியாமல் இருக்காது. ஆனால் யாருக்குப் பிரச்சினைன்னும், குறிப்பாய் என்ன மாதிரியான பிரச்சினைன்னும் நான் சொல்லலை. அவராய் என்ன கண்டுபிடிச்சுச் சொல்றார்னு பார்ப்போம்”

 

அவர்கள் மூவரும் அந்த மந்திரவாதியின் வருகைக்குக் காத்திருந்தார்கள்.

 

மந்திரவாதி தேவானந்தகிரி மாலை 4.05 க்கு யோகாலயம் வந்து சேர்ந்தார். அவருடைய குடுமியும், நீண்ட தாடியும், பாதி நரைத்திருந்தாலும், அவருக்கு வயது ஐம்பதுக்குள் தான் இருக்கும் என்று சுகுமாரனுக்குத் தோன்றியது. காரிலிருந்து இறங்கிய அவரை சுகுமாரனும், பாண்டியனும் தான் வெளியே வந்து வரவேற்றார்கள். பிரம்மானந்தா தனது அறையிலேயே அமர்ந்திருந்தார். அவர் பிரதமர், முதல்வர், ஜனாதிபதி, கவர்னர் போன்றவர்கள் வரும் போது தான் வெளியே வந்து வரவேற்பது வழக்கம்.  வெளிநாடுகளில் இருந்தும் அந்த அளவு முக்கியஸ்தர்கள் வந்தால் மட்டுமே வெளியே வந்து வரவேற்பார். மற்ற முக்கியஸ்தர்கள் எல்லாம் அவரிருக்கும் இடத்திற்குச் சென்றே அவரைத் தரிசிக்க வேண்டும்.

 

தேவானந்தகிரி தன்னை வரவேற்ற சுகுமாரனையும், பாண்டியனையும் வேற்றுக்கிரகவாசிகளைப் பார்ப்பது போல் வினோதமாகப் பார்த்தார்.

 

’இந்த ஆள் ஏன் இப்படிப் பார்க்கறார்?’ என்று எண்ணிய  சுகுமாரன் அவரிடம் தன்னை அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டபடி கையை நீட்டினார்.

 

தேவானந்தகிரி தன் கையை நீட்டவில்லை.  தன் இரு கைகளையும் சேர்த்து கூப்பினார்.

 

சுகுமாரன் பாண்டியனையும் தேவானந்தகிரியிடம் அறிமுகப்படுத்தி வைத்தார். பாண்டியன் கைகளைக் கூப்ப, தேவானந்தகிரியும் கைகளைக் கூப்பினார். ஆனால் அப்போதும் அவர் அவர்களை பார்ப்பது இயல்பாய் இல்லை. அது ஏனென்று தெரியவில்லை. இருவரும் அவரை பிரம்மானந்தாவிடம் அழைத்துச் சென்றார்கள்.

 

பிரம்மானந்தா நீண்ட நாள் நண்பரை வரவேற்பது போல தேவானந்தகிரியை அன்புடன் வரவேற்றார். உலகப்புகழ் பெற்ற பிரம்மானந்தா அப்படி அன்புடன் வரவேற்றதில் தேவானந்தகிரி மனம் மகிழ்ந்தார். பிரயாண சௌகரியம் எல்லாம் எப்படி இருந்தது விசாரித்து அவரை பிரம்மானந்தா அமரச் சொன்னார்.

 

ஆனால் தேவானந்தகிரி பிரம்மானந்தா கைகாட்டிய இடத்தில் இருந்த சோபாவில் அமராமல், தள்ளி இருந்த ஒரு மர நாற்காலியை இழுத்துப் போட்டு அதில் அமர்ந்து கொண்டார். அவர் முன்பு அவர்களை வினோதமாகப் பார்த்ததற்கும், இப்போது சோபாவில் அமராமல் மரநாற்காலியை இழுத்துப் போட்டு அமர்வதற்கும் கூட ஏதேனும் பிரத்தியேகக் காரணங்களிருக்கும் என்று பாண்டியனுக்குத் தோன்றியது.

 

மர நாற்காலியில் அமர்ந்தவுடன் அவர் பாண்டியனையும், சுகுமாரனையும் கைகாட்டி, பிரம்மானந்தாவிடம் கேட்டார். “பிரச்சனை இவங்க ரெண்டு பேருக்குத் தானே?”

 

பிரம்மானந்தா பிரச்சினை ஒருவருக்கா, இருவருக்கா என்று கூட அவரிடம் தெரிவித்திருக்கவில்லை. சம்பந்தப்பட்டவர்களே சென்று அவரை வரவேற்க வேண்டும் என்ற கட்டாயமும் இல்லை. அப்படி இருக்கையிலும் தேவானந்தகிரி யாருக்குப் பிரச்சினை என்பதைக் கண்டுபிடித்துச் சொன்னதில் அவர் ஆச்சரியப்பட்டார்.  ஆனாலும் அதை வெளியே காட்டிக் கொள்ளாமல் தலையசைத்தார்.

 

சோபாவில் அருகருகே அமர்ந்திருந்த பாண்டியனையும், சுகுமாரனையும் தேவானந்தகிரி கூர்ந்து பார்த்தார். பின் அவர் பார்வை அவர்கள் இருவருக்கும் இடையே இருந்த இடைவெளியில் நிலைத்தது.

 

சிறிது நேரம் பார்த்துக் கொண்டேயிருந்து விட்டு அவர் சொன்னது அவர்கள் மூவரையும் அதிர வைத்தது.  

 

”பிரச்சினை சின்னதாகவோ, சாதாரணமாகவோ இல்லை. இவங்க ரெண்டு பேர் மேலயும் வலிமையான பிரயோகம் ஆகியிருக்கு. இன்னும் ஒரு நாள் தாண்டியிருந்தால் இவங்க ரெண்டு பேருக்கும் பைத்தியம் பிடிச்சிருக்க வாய்ப்பிருக்கு.”

 

சுகுமாரனுக்கு அதிர்ச்சியுடன் ஆச்சரியமாகவும் இருந்தது. சீக்கிரத்தில் பைத்தியம் பிடித்து விடும் என்று அவரே பலமுறை பயப்பட்டிருக்கிறார். இந்த மந்திரவாதி தானாகக் கண்டுபிடித்து இதைச் சொன்னது பெரிய விஷயம் தான். இன்னும் ஒரு நாள் தாண்டுவதற்கு முன் இந்த மந்திரவாதியை வரவழைக்க முடிந்தது பாக்கியம் தான்…

 

பாண்டியனும் திகைத்தார். அறிவாளியாகவும், அசராதவராகவும் பலராலும் பாராட்டப்பட்டு வந்த தனக்கு பைத்தியம் பிடிக்கும் நிலை நெருங்கி நிற்பதை அவரால் தாங்கிக் கொள்ள முடியவில்லை. அவர் தன்னுள்ளே எழுந்த கோபத்தைக் கட்டுப்படுத்திக் கொண்டு தேவானந்தகிரியிடம் கேட்டார். “இதுக்கெல்லாம் காரணம் ஆவியா, இல்லை யாராவது மனுஷனா?”

 

(தொடரும்)

என்.கணேசன்

சாணக்கியன் 129

பத்ரசாலுக்கு அன்றிரவு நீண்ட நேரம் உறங்க முடியவில்லை. சின்ஹரன் சொன்ன விஷயங்கள் அவனுக்கு ஆசையைத் தூண்டி விட்டிருந்தன. அவனுடைய பணப்பற்றாக்குறைக்கு ஒரு நிரந்தர முடிவுகட்ட முடிந்தவனாய் சின்ஹரன் தெரிந்தான். அவன் சொன்ன வார்த்தைகள் இப்போதும் அவன் காதில் ரீங்காரம் செய்கின்றன. “அங்கும் இதே பிரச்சினை தான். ஊதியம் மிகவும் குறைவு. ஒரு காலத்தில் மிகவும் வருத்தப்பட்டுக் கொண்டிருந்த அவர் பின் தன் வருமானத்தை அதிகரிக்கும் வழிகளைத் தானே தேடிக் கொண்டார்.... அதுவும் ஒரு விதமான வணிகம் தான். இப்போது இருவரும் மிக நன்றாகச் சம்பாதிக்கிறோம்.”

 

எல்லா இடங்களிலும் இது நடக்கின்றது என்பது பத்ரசாலுக்கு இப்போது தான் தெரிகிறது. இத்தனை நாட்கள் சில்லறை தில்லுமுல்லுகளையும் பயந்து பயந்து செய்து கொண்டிருந்த அவனுக்கு பெரிய அளவில் எப்படிச் செய்ய முடியும் என்பது புரியவில்லை. அதைச் சொல்லாமல் சின்ஹரன் போய் விட்டான். அதையும் அவன் சொல்லியிருந்தால் அது நமக்கு ஒத்து வருமா என்று இன்னேரம் யோசித்து ஒரு முடிவுக்கு வந்திருக்கலாம். ராக்‌ஷசர் மாதிரி ஆட்கள் இங்கிருக்கையில் பெரிய அளவில் செய்தால் ஆபத்து கண்டிப்பாக இருக்கும் என்று பத்ரசாலின் அறிவு எச்சரித்தது. ஆனால் ”எல்லாவற்றில் இருந்தும் பாதுகாத்துக் கொள்ள வழிகள் அறிவாளிக்குத் தெரியாமல் இருப்பதில்லை” என்று அலட்டிக் கொள்ளாமல் சின்ஹரன் சொன்ன விதம் அவனுக்குப் பிடித்திருந்தது.

 

சின்ஹரனைப் பார்த்தால் மிகவும் தெளிவான ஆளாகத் தான் தெரிகிறான். வெறுமனே வார்த்தைகளை வீசுபவன் போலத் தெரியவில்லை. எல்லாவற்றையும் கவனிக்க முடிந்தவனாக இருக்கிறான். சூதாட்ட விடுதியில் ஒற்றன் ஒருவனின் கண்காணிப்பை அவன் கவனித்திருந்த விதம் நினைவுக்கு வந்தது. உணர்ச்சி வேகத்தில் எதையும் செய்பவன் அல்ல அவன் என்பதற்கும் சூதாட்ட விடுதியில் கட்டுப்பாட்டோடு ஒரு நாளுக்கு ஒரு ஆட்டத்திற்கு மேல் ஆடுவதில்லை என்று சொன்னதை மிகுந்த உறுதியோடு பின்பற்ற முடிந்ததே சான்று. இப்போதும் சின்ஹரன் அவனிடம் எதையும் செய்யுங்கள் என்று வலிய வந்து சொல்லவில்லை. எங்கேயோ நடந்த ஒரு விஷயத்தைத் தகவலாக அவனிடம் நட்பு ரீதியாகச் சொல்லியிருக்கிறான். அவ்வளவு தான். இதையெல்லாம் யோசிக்க யோசிக்க விரிவாக சின்ஹரனிடம் ஒரு முறை பேசித் தெரிந்து கொண்டு தீர்மானிப்பது நல்லது என்று பத்ரசாலுக்குத் தோன்றியது.

 

மறுநாள் இரவு வரும் வரை மிகவும் கஷ்டப்பட்டுப் பொறுத்துக் கொண்டு இருந்த பத்ரசால் மாலை முடிந்தவுடன் பரபரப்புடன் சூதாட்ட விடுதிக்குப் போனான். அப்போது தான் சின்ஹரனும் அங்கு வந்து சேர்ந்திருந்தான். இருவரும் நட்புடன் வணக்கம் தெரிவித்துக் கொண்டார்கள். அன்று இருவரும் கலந்து கொண்ட சூதாட்டம் இருவருக்கும் பண இழப்பில் முடிந்தது. பத்ரசால் முன் இரண்டு நாட்களில் சம்பாதித்த பணத்தை இன்று இழந்து விட்டான். அதே நிலைமை தான் சின்ஹரனுக்கும் என்றாலும் அவன் சிறிதும் அலட்டாமல் வென்றவர்களுக்குப் பாராட்டு தெரிவித்ததை பத்ரசால் கவனித்தான். பத்ரசாலால் அந்த மனநிலையில் இருக்க முடியவில்லை.

 

சின்ஹரன் தான் முன்பே சொல்லியிருந்த நிலைப்பாட்டின்படி அடுத்த ஆட்டம் ஆட அங்கே தங்காமல் மதுவருந்த நகர்ந்தான். பத்ரசாலும் அவனுடனேயே நகர்ந்தான். அவனுக்கு சின்ஹரனிடம் இன்று பேசி அனைத்தையும் தெரிந்து கொள்ளும் ஆர்வம் அதிகமிருந்தது. இன்று இருவரும் மற்றவர்களிடமிருந்து மிகவும் தள்ளி ஒரு மூலைப் பகுதியில் அமர்ந்து கொண்டார்கள்.

 

பத்ரசால் தானாக அந்தப் பேச்சை எடுப்பதற்குத் தயங்கினான். பேச்சை அந்த விஷயத்துக்குக் கொண்டு சென்ற பிறகு பேசுவது தான் இயல்பாய் இருக்கும் என்று தோன்றியது. அதனால் முதலில் சின்ஹரனின் வாணிபம் குறித்துப் பேசித் தகவல்களைத் தெரிந்து கொள்வதென்று பத்ரசால் முடிவெடுத்தான்.

 

“நீங்கள் குறிப்பிட்ட வாணிபம் மட்டும் செய்கிறீர்களா கார்த்திகேயன், இல்லை எல்லாமே செய்கிறீர்களா?”

 

“ஆரம்பத்தில் பலவிதமான வாணிபத்தைச் செய்து கொண்டிருந்தேன் சேனாதிபதி. சில வருடங்களாக குதிரைகள் மட்டும் தான் என் வாணிபமாக இருக்கின்றன.”

 

“எங்கெல்லாம் வாணிபம் செய்கிறீர்கள்?”

 

”தற்போது காந்தாரத்திலிருந்து கலிங்கம் வரை வாணிபம் செய்கிறேன்.”

 

“இங்கு தங்களை இதற்கு முன் பார்த்ததாய் எனக்கு நினைவில்லையே.”

 

“பாடலிபுத்திரமும், கலிங்கமும் இந்த முறை தான் என் வாணிபப் பயணத்தில் சேர்ந்திருக்கின்றன.”

 

“தங்கள் குதிரை வாணிபம் எப்படிப் போகிறது?”

 

“பொதுவாக நன்றாகவே போகின்றது சேனாதிபதி. குறிப்பாக வாஹிக் பிரதேசத்தில் சந்திரகுப்தன் சமீப காலமாக நிறையவே குதிரைகள் வாங்குகின்றான். முக்கியமாகப் பாரசீகக் குதிரைகளை வாங்கிக் குவித்துக் கொண்டிருக்கிறான். பாரசீகத்திலிருந்து வரும் குதிரைகள் அனைத்தும் அவனிடமே விற்றுத் தீர்ந்து விடுகின்றன. அவனைத் தாண்டி அவற்றைக் கொண்டு வர முடிவதில்லை”

 

சந்திரகுப்தனின் பெயரைக் கேட்டவுடன் பத்ரசாலுக்கு பாடலிபுத்திர அரசவைக்கு வந்து சபதமிட்டுச் சென்ற அந்தணரின் நினைவு வந்தது. தனநந்தனுக்கு எதிராகத் தனிமனிதனாக இருந்த போதும் எந்த விதமான தயக்கமும் இல்லாமல் அச்சமில்லாமல் பேசிய அந்த மனிதர் இன்று தனி மனிதரல்ல. அவர் மாணவன் பின்னணியில் உள்ள பெரும் சக்தி அவர் தான் என்று பலரும் சொல்கிறார்கள். பத்ரசால் கேட்டான். “சந்திரகுப்தன் பாரசீகக் குதிரைகளை அதிக அளவில் வாங்க நிறைய செல்வம் வேண்டுமே. அத்தனை  செல்வத்தை அவன் எப்படி பெற்றான்?”

 

சின்ஹரன் சிரித்தபடியே சொன்னான். “மகாலட்சுமியின் கடைக்கண் பார்வை ஒருவன் மீது விழும் வரை தான் கஷ்டம் சேனாதிபதி. அப்படி கடைக்கண் பார்வை ஒருவன் மீது விழுந்து விட்டால் அதன் பின் செல்வம் வந்து கொண்டே இருக்கும். பின் நிற்காது. வந்து குவிய ஆரம்பித்து விடும். அவனுக்கு மகாலட்சுமியின் அனுக்கிரகம் கிடைத்திருக்கிறது என்று நினைக்கிறேன். இப்போது அவன் செல்வத்தை வாரியிரைக்கிறான்.”   

 

பத்ரசால் முகத்தில் ஏக்கம் படர்ந்தது. செல்வத்தை வாரியிரைக்க வேண்டாம், அதைக் கணக்குப் பார்க்க வேண்டியிருக்காமல் விருப்பப்படி செலவு செய்ய முடிந்தாலே போதும். அதுவே பெரிய பாக்கியம். அவன் நிலைமையோ ஒரு ஜாண் ஏறினால் ஒரு முழம் சறுக்கும் நிலையில் இருக்கிறது. இன்றைய தோல்வி நினைவுக்கு வர அவன் சொன்னான்.  “கார்த்திகேயன், நீங்கள் சூதாட்ட நுணுக்கங்கள் எனக்கு நன்றாகத் தெரிவதாகச் சொன்னீர்கள். இப்போதும் தோற்று விட்டேன் பார்த்தீர்களா?.”

 

சின்ஹரன் சொன்னான். “எதிலும் நுணுக்கங்களை நன்றாகத் தெரிந்தவன் தோற்க மாட்டான் என்றில்லை. வெற்றி தோல்வியை நிர்ணயிப்பதில் ஆட்டத்தின் நுணுக்கங்களுக்கு இணையாக மற்ற விஷயங்களும்  இருக்கின்றன சேனாதிபதி. அந்த மற்றவை ஒருவனுக்கு அனுகூலமாக இருக்கா விட்டால் நம் ஆட்டத்திறமை வெற்றி பெறப் போதாததாக அமைந்து விடுகின்றது. பின் உண்மையைச் சொல்லப் போனால் சூதாட்டம் என்றுமே செல்வம் சம்பாதிக்க நம்பத் தகுந்ததல்ல. அதன் இயல்பே யாராலும் கணிக்க முடியாதது தான். அதனால் தான் நீங்கள் சூதாட்டத்தினாலேயே கடைசி வரை செல்வந்தனாக இருக்கும் ஒருவனை எந்தக் காலத்திலும் காண முடியாது. என்னையே எடுத்துக் கொள்ளுங்கள். முந்தா நாள் பெற்ற செல்வத்தை இந்த இரண்டு நாட்களில் இழந்து பழைய நிலைமைக்கே வந்து விட்டேன்.”

 

அவன் வார்த்தைகளில் இருந்த உண்மையை யோசித்தவனாய் பத்ரசால் சொன்னான். “ஆனால் செல்வத்தை இழந்த போதும் நீங்கள் எந்த வருத்தமும் அடையாமல் இருந்தீர்கள். பார்க்க வியப்பாக இருந்தது.”

 

“எதிர்பாராதது நடக்கும் போது தான் அதிர்ச்சியும் வருத்தமும் வந்து நம்மைப் பாடாய்படுத்துகின்றன. இது எதிர்பார்த்தது தான். மேலும் இறைவன் அருளால் இப்போதைக்கு செல்வம் எனக்கு ஒரு பொருட்டே அல்ல சேனாதிபதி. நான் வாணிபத்திலும், நேற்று தங்களிடம் வெளிப்படையாகச் சொன்னது போல் என் நண்பன் மூலமாகவும் தாராளமாகச் சம்பாதிக்கின்றேன். அதனால் வருத்தப்பட ஒன்றுமில்லை”

 

சின்ஹரனாக அந்த விஷயத்தை மறுபடியும் பேசியது பத்ரசாலுக்குத் திருப்தியைத் தந்தது. இந்தச் சந்தர்ப்பத்தை அவன் நழுவ விட விரும்பவில்லை. அவன் சுற்றிலும் தன் பார்வையைச் சுழற்றினான். யாரும் அவர்கள் பேச்சைக் கேட்க முடிந்த தூரத்தில் இல்லை.

 

சின்ஹரன் மெல்லச் சிரித்தபடி சொன்னான். “ஒற்றன் இன்றும் நம் பேச்சைக் கேட்க வந்தமர்ந்தான். ஆனால் அவன் நான் சூதாட்டம் பற்றித் தத்துவம் பேச ஆரம்பித்தவுடனேயே இடத்தைக் காலி செய்து விட்டான்.”    

 

பத்ரசால் தன் மனதினுள் அவனுடைய புத்திசாலித்தனத்தையும், கூரிய பார்வையையும் மெச்சியபடி தாழ்ந்த குரலில் சொன்னான். “இழப்பையும், செலவுகளையும் பொருட்படுத்தாத அளவுக்கு செல்வத்தை ஈட்டும் இரகசியத்தை எனக்கும் சொல்லி உதவுங்களேன் நண்பரே”

 

சின்ஹரன் புரியாதவன் போலக் கேட்டான். “நீங்களும் வாணிபத்தில் ஈடுபட விரும்புகிறீர்களா நண்பரே?”

 

பத்ரசால் மறுபடியும் தாழ்ந்த குரலில் சொன்னான். “உங்கள் நண்பருடன் சேர்ந்து நீங்கள் செய்யும் வணிகத்தைப் போல நானும் செய்ய முடியுமா என்று யோசிக்கிறேன்.”

 

(தொடரும்)

என்.கணேசன்

யோகி 69

ஷ்ரவன் தற்போது மதகுருக்களால் எப்படி மக்கள் முட்டாள்களாக்கப் படுகிறார்கள் என்பதைப் பற்றிய ஆராய்ச்சிக் கட்டுரைகளை தீவிரமாகப் படித்துக் கொண்டிருக்கிறான். அந்தக் கட்டுரைகள் மிக சுவாரசியமாகவும், விழிப்புணர்வை ஏற்படுத்தக்கூடியவையாகவும் இருந்தன. ஒருவன் இறைவனுக்குத் தர வேண்டிய முக்கியத்துவத்தை, இறைவனுடைய பிரதிநிதியாகக் காட்டிக் கொள்ளும் மனிதனுக்குத் தர ஆரம்பிக்கும் போது ஒரு சைத்தானை உருவாக்கி விடுகிறான் என்பது தான் அந்த ஆராய்ச்சிக் கட்டுரைகளின் சாராம்சமாக இருந்தது. இது எல்லா மதங்களுக்கும் பொருத்தமாகத் தான் இருந்தது.

 

தனியொரு மனிதன் கடவுளாகவோ, கடவுளுக்கு இணையாகவோ பூஜிக்கப்படும் போது, அவனுடைய தெய்வீகத் தன்மைகள் வளர்வதற்குப் பதிலாக அவனுடைய கர்வமே வளர்கிறது. “நான்” என்னும் கர்வம் வளரும் இடத்தில், கடவுள் காணாமல் போவது மட்டுமல்ல, முடிவில் மனிதனுமே காணாமல் போகிறான். அதன் பின் மிஞ்சுவதும், வளர்வதும் சைத்தான் மட்டுமே, என்பதை அந்த ஆராய்ச்சிக் கட்டுரைகளைப் படிக்கும் போதும் ஷ்ரவனால் உணர முடிந்தது.

 

அவனுக்கு போலி மதகுருக்களைப் பற்றி சிவசங்கரன் மிக அழகாய்ச் சொன்னது நினைவுக்கு வந்தது. ”ஒருவன் எப்படி நடந்துக்கறாங்கறது வெளிப்படையாய் தெரியற உண்மை. அப்படி நடந்துக்கறவன் மெய்ஞானம் அடைஞ்சவனாய் இருக்க முடியுமான்னு தான் நீ உன்னைக் கேட்டுக்கணும். உண்மையைப் புரிஞ்சுக்கணும். அறுவடையப் பார்த்தா விதைச்சது என்னன்னு தெரிஞ்சுடாதா என்ன? ஆனா நம்ம சமூகத்துல இருக்கிற மரமண்டைகளுக்கு இந்த எளிமையான புரிதல் கூட கிடையாது. அவனவன் பேசற பேச்சைக் கேட்டும், போடற டிராமாவையும் பார்த்தும் மயங்கிடுவாங்க. அரசியல்னாலும் சரி, ஆன்மீகம்னாலும் சரி ஏமாறுறதுக்குன்னே தயாராயிருப்பாங்க…”   

 

அவர் சொன்னது நூற்றுக்கு நூறு உண்மை. யாரையெல்லாம் தெய்வாம்சம் உள்ளவர்கள் என்று மக்கள் கொண்டாடுகிறார்களோ, அவர்களிடம், இறைவனே சிலாகிப்பதாய் எல்லா மதங்களிலும் சொல்லப்பட்டிருக்கிற கருணை, அன்பு, பணிவு, பொறுமை, சகிப்புத்தன்மை, இரக்கம் எல்லாம் இருக்கிறதா, வார்த்தைகளில் மட்டுமல்லாமல் வாழ்க்கையிலும் இவையெல்லாம் வெளிப்படுகிறதா என்று கவனிக்க யாருக்கும் பேரறிவு தேவையில்லை. உள்ளதை உள்ளபடியே பார்க்கும் சாதாரண அறிவு போதும். அந்த சாதாரண அறிவையும் பயன்படுத்த மறப்பதால் தான் மனிதர்கள் ஏமாறுகிறார்கள்.

 

ஷ்ரவன் பெருமூச்சு விட்டான். அடுத்ததாய் அவன் யோகாலயத்தில் நுழைந்து போடப் போகும் வேஷம் இப்படி ஏமாறும் ஒரு கதாபாத்திரம் தான். பிரம்மானந்தாவின் அதி தீவிர பக்தனாய் தான் ஷ்ரவன் அவதாரம் எடுக்கப் போகிறான். அடுத்தபடியாக, துறவியாய் அங்கே போகும் போது இந்த அவதாரம் அவனுக்கு மிக உபயோகமாய் இருக்கும்.

 

பொதுவாக இது போன்ற அடிமைகள் எப்படி நடந்து கொள்வார்கள், பேசுவார்கள் என்பதை யோகாலயத்தின் இணையப் பக்கத்தில் பெருமையாக வைத்திருக்கும் பக்தர்களின் வீடியோக்களைப் பார்த்தே ஒரு முடிவுக்கு வந்திருந்தான். உலகைப் படைத்து அதைப் பரிபாலித்து வருவதே யோகி பிரம்மானந்தா தான் என்று மட்டும் தான் அவருடைய தீவிர பக்தர்கள் சொல்லவில்லை. அதற்கு சற்று கீழே உள்ளதை எல்லாம் மெய்சிலிர்க்கச் சொல்லியிருந்தார்கள். சாட்சாத் சிவனிடமிருந்தே நேரடியாக ஞான அருள் பெற்ற சித்தர், யோகி,  அறிவின் ஊற்று, கருணைக்கடல், ஜீனியஸ், இத்தியாதி, இத்தியாதி... இப்படிப் பேசுவதற்குக் கஷ்டமில்லை. மூளையைக் கழற்றி வைத்து விட்டுப் பேசுவது சுலபம் தான்.

 

பரசுராமன் சொல்லித்தந்த உபதேச மந்திரத்தை ஷ்ரவன் தினமும் சிரத்தையுடன் ஜபித்து வருகிறான். அதை இதுவரை ஒருநாளும் அவன் தவற விட்டதில்லை. இன்றும் காலை 1008 முறை ஜபித்து முடித்திருக்கிறான்...

 

யோகாலயத்தில் அடுத்த நிலைப் பயிற்சிகளுக்காக அவன் போவதற்கு இன்னும் மூன்றே நாட்கள் தான் உள்ளன. இந்த வழக்கில் கவனிக்காமல் விட்டது ஏதாவது இருக்கிறதா என்று ஷ்ரவன் யோசித்தான். பல நேரங்களில் ஒரே கோணத்தில் ஒரு விஷயத்தை அலசி ஆராய்ந்து கொண்டிருந்து விட்டு மற்ற முக்கிய கோணங்களில் யோசிக்கத் தவற விடுவதை அனைவரும் செய்வதுண்டு. அப்படி ஏதாவது தவற விட்டிருக்கிறோமா என்று அவன் சிந்தித்தான். இது வரை யோகாலயம் மீது உள்ள புகார்கள் மற்றும் விமர்சனங்கள் அனைத்தையும் அவன் கணக்கில் எடுத்துக் கொண்டிருக்கிறான்.  அவன் கவனத்துக்கு வராத முக்கியத் தகவல் ஏதாவது இருக்க வாய்ப்புண்டா என்று யோசித்தான்.

 

பின்பு, சைத்ராவின் உயிருக்கு ஆபத்து இருப்பதாக மொட்டைக் கடிதம் வந்த நாளுக்கு இரண்டு மாதங்கள் முன்பிருந்தே யோகாலயம் பற்றிப் பத்திரிக்கைச் செய்தி என்ன இருந்தாலும் அதை ஒரு முறை பார்ப்பது என்று ஷ்ரவன் முடிவுக்கு வந்து இணையத்தில் தேடிப்பார்க்க ஆரம்பித்தான்.  

 

மொட்டைக் கடிதம் வந்த நாளுக்கு ஒரு வாரம் முன்பு ஒரு பத்திரிக்கையில் வந்த சிறிய செய்தி அவன் கவனத்தைக் கவர்ந்தது. சேலத்திலிருந்து ஒரு தொழிலதிபர் யோகாலயம் செல்வதாகச் சொல்லி வீட்டை விட்டுக் கிளம்பியவர் பின் திரும்பி வரவில்லை என்ற ஒரு செய்தி ஒரே ஒரு பத்திரிக்கையில் மட்டும் வந்திருந்தது. ஷ்ரவன் அதைக் கவனத்துடன் படித்தான்.

 

“சேலத்தைச் சேர்ந்த தொழிலதிபர் சந்திரமோகன் (வயது 48). அவர் சேலத்தில் சந்திரகலாமோகன் ஸ்டீல்ஸ் என்ற பெயரில் இரும்புக் கம்பிகள் வியாபாரம் செய்து வருகின்றார். இந்த மாதம் எட்டாம் தேதி அவர் சென்னையில் இருக்கும் யோகாலயம் செல்வதாய்ச் சொல்லி விட்டு வீட்டை விட்டுக் கிளம்பியதாகத் தெரிகிறது. சென்றவர் பின் தன் வீட்டாரைத் தொடர்பு கொள்ளவில்லை. அவருடைய கைபேசியும் ஸ்விட்ச் ஆஃப் ஆகியுள்ளது. மூன்று நாட்களாகியும் அவர் திரும்பி வரவில்லை, அவர் கைபேசியும் ஸ்விட்ச் ஆஃப் ஆகியுள்ளது என்பதால் அவர் மனைவி சந்திரகலா போலீசில் புகார் அளித்துள்ளார். காணாமல் போன அவரைப் போலீஸார் தேடி வருகிறார்கள்.”

 

அதன் பின் அது குறித்த செய்தி எந்தப் பத்திரிக்கையிலும் இல்லை. ஷ்ரவன் ’சந்திரகலாமோகன் ஸ்டீல்ஸ், சேலம்’ என்று இணையத்தில் தேடிய போது அதன் விலாசமும், அலைபேசி எண்ணும் அவனுக்குக் கிடைத்தன.

 

அந்த அலைபேசி எண்ணுக்கு அவன் போன் செய்தான். போனை எடுத்த ஒரு பெண்மணி பலவீனமான குரலில் “ஹலோ” என்றாள்.

 

ஷ்ரவன் சொன்னான். “சந்திரமோகன் இருக்காருங்களா?”

 

அரை நிமிடம் எந்த எதிர்வினையும் இருக்கவில்லை. பின் அந்தப் பெண்மணி அதே பலவீனமான குரலில் கேட்டாள். “நீங்க?”

 

“நான் சென்னையில இருந்து பார்த்தசாரதி பேசறேன்மா. ஏழெட்டு மாசத்துக்கு முன்னாடி அவர் கிட்ட இருந்து ஈரோட்டில் இருக்கற எங்க ஃபேக்டரி யூனிட்டுக்காக இரும்புக் கம்பிகள் வாங்கியிருந்தேன். இப்ப மறுபடி ஒரு லோடு தேவைப்படுது. சார் இருந்தா போனைக் குடுங்களேன்...”

 

“அவர்... அவர்... காணாமல் போயிட்டாருங்க. சென்னைக்குப் போறதா சொல்லி கிளம்பி போனவர் பிறகு என்ன ஆனார், எங்கே போனார்னு தெரியலைங்க”

 

ஷ்ரவன் அதிர்ச்சியைக் காட்டினான். “என்னம்மா சொல்றீங்க? சென்னைல எங்கே போகறதா சொல்லிட்டு வந்தார்? அங்கே கேட்டீங்களா?”

 

மறுபடி ஒரு நிமிடம் கனத்த மௌனம். பின் அந்தப் பெண்மணி தொடர்ந்தாள். “தொழில் சம்பந்தமா சிலரை பார்க்கணும்னு பொதுவாய் தான் சொல்லிட்டுப் போனாருங்க. அவர் மொபைலும் மறுநாளில் இருந்து ஸ்விட்ச் ஆஃப் ஆகியிருக்குங்க. நாங்களும் தெரிஞ்ச எல்லார் கிட்டயும் கேட்டுட்டோம். அங்கே எல்லாம் அவர் வரலைன்னு அவங்க சொல்லிட்டாங்க.”

 

“போலீஸுல புகார் கொடுத்திருக்கீங்களாம்மா?”

 

”குடுத்திருக்கோம். அவங்களாலயும் கண்டுபிடிக்க முடியலைங்க.” சொல்லும் போதே அந்தப் பெண்மணியின் குரல் கம்மியது.

 

”நானும் இப்ப சென்னைல தான் இருக்கேன். உங்களுக்கு இங்கே எங்கேயாவது இருப்பார்னு சந்தேகம் இருந்தால் சொல்லுங்கம்மா. நான் போய்ப் பார்த்து சொல்றேன்.”

 

“எல்லாம் பார்த்தாச்சுங்க. நீங்க சொன்னதுக்கு ரொம்ப நன்றி.”

 

அந்தப் பெண்மணி விம்மலுடன் இணைப்பைத் துண்டித்தாள். அவள் வாயிலிருந்து ‘யோகாலயம்’ என்ற வார்த்தையே இன்று வரவில்லை.  போலீஸில் புகார் கொடுக்கையில் யோகாலயம் செல்வதாய் சொல்லிவிட்டு என் கணவர் கிளம்பினார் என்று புகார் கொடுத்தவள், இப்போது ஏன் அந்தப் பெயரைச் சொல்வதைக் கூடத் தவிர்க்கிறாள். “தொழில் சம்பந்தமா சிலரை பார்க்கணும்னு பொதுவாய் தான் சொல்லிட்டுப் போனாருங்க.” என்று ஏன் சொல்கிறாள்?

 

ஷ்ரவனுக்கு பலத்த சந்தேகம் எழுந்தது.

(தொடரும்)

என்.கணேசன்

 

சாணக்கியன் 128

 

பத்ரசாலைப் பல பேர் மாவீரன் என்று புகழ்ந்திருக்கிறார்கள். ஆனால் இது வரை யாரும் சூதாட்டக் கலையில் நிபுணர் என்று புகழ்ந்தது கிடையாது. அவனே தன்னை சூதாட்டக் கலையில் நிபுணராக என்றைக்குமே இது வரை நினைத்ததும் கிடையாது. அதனால் சின்ஹரன் அப்படிச் சொன்னதும் வியப்பு கலந்த மகிழ்ச்சியுடன் சிரித்தபடி சொன்னான். “என்னை அதில் நிபுணர் என்று சொன்ன முதல் ஆள் நீங்கள் தான். இந்த ஆட்டத்திற்குப் புதியவர் என்பதால் தெரியாமல் சொல்கிறீர்கள் என்று நினைக்கிறேன்.”

 

“இல்லை சேனாதிபதி அவர்களே. நான் எதையும் மிக நுட்பமாகக் கவனிப்பவன். நேற்றும் இன்றும் மற்றவர்கள் ஆடியதையும் பார்த்திருக்கிறேன். நீங்கள் பல நுணுக்கங்களைத் தெரிந்து வைத்திருக்கிறீர்கள் என்பதை என்னால் கவனிக்க முடிந்தது.”

 

பாராட்டுக்குத் தகுதியில்லாதவனாக இருந்தாலும் அது கிடைக்கும் போது யாருக்கும் இனிக்கவே செய்கிறது. அதுவும் தகுதியில்லாத போது அது கூடுதல் இனிமையாக இருக்கிறது.   ’நான் அதற்குத் தகுதியானவன் தானோ? எனக்குத் தான் தெரியவில்லையோ’ என்று சந்தேகம் வந்துவிடுகிறது. பத்ரசாலுக்கும் அப்படித் தோன்றியது. யோசிக்கையில் அவன் சமீப காலங்களில் ஆட்ட நுணுக்கங்களை நிறையவே கற்றுக் கொண்டிருப்பதும், அதற்குத் தகுந்தபடி ஆடியிருப்பதும் கூட நினைவுக்கு வந்தது. அவன் இலேசான வருத்தத்துடன் சொன்னான். “இருக்கலாம். ஆனால் இந்த விளையாட்டுகளில் நான் இதுவரை தோற்றது தான் அதிகம். ஏதோ அதிசயமாக நேற்றும் இன்றும் தொடர்ந்து ஒரு ஒரு ஆட்டத்தில் சம்பாதித்திருக்கிறேன். மற்றபடி இங்கு வந்து இழந்தது தான் அதிகம்”  

 

சின்ஹரன் சிரித்தபடியே சொன்னான். “அதனாலென்ன சேனாதிபதி அவர்களே. செல்வச் செழிப்பில் இருக்கும் உங்களுக்கு அதெல்லாம் ஒரு பெரிய தொகையாகவா இருக்கப் போகிறது? மகிழ்விக்கும் இந்தப் பொழுதுபோக்குக்கு எத்தனை இழந்தாலும் அது உங்களைப் பாதிக்கப் போவதில்லை”  

 

பத்ரசால் மனம் நொந்து சொன்னான். “நான் செல்வச் செழிப்பில் இருப்பதாகச் சொல்லி வெந்த புண்ணில் வேலைப் பாய்ச்சாதீர்கள் கார்த்திகேயன்”

 

சின்ஹரன் சிரித்துக் கொண்டே சொன்னான். “செழிப்பான மகத தேசத்தின் சக்திவாய்ந்த சேனாதிபதியிடம் செல்வம் இல்லை என்பது கங்கையில் தண்ணீர் இல்லை என்று சொல்வது போலல்லவா சேனாதிபதி. ஒருவேளை நான் உங்களிடம் கடன் ஏதாவது கேட்டு விடுவேன் என்று இப்படி எச்சரிக்கையுடன் சொல்கிறீர்களா என்ன?”

 

பத்ரசால் பெருமூச்சு விட்டான். அவன் வகிக்கும் பதவியை வைத்து அவனைச் செல்வந்தனாகப் பலரும் எண்ணி விடுவது அடிக்கடி நடக்கும் அவலம் தான். என்ன செய்வது? அப்படி நினைப்பவர்கள் தனநந்தனைப் பற்றித் தெரியாதவர்கள். வலிய ஒரு புன்னகையை வரவழைத்துக் கொண்டு அவன் சொன்னான். “மகதத்தின் செழிப்பு மன்னனிடம் இருக்கலாமே தவிர சேனாதிபதியிடமும் இருக்க வேண்டும் என்பது கட்டாயமில்லையே. உரிமையாளனின் செல்வம் ஊழியனுக்கும் கிடைத்து விடுமா என்ன? ஊழியனுக்கு ஊதியம் மட்டுமல்லவா கிடைக்கும். அப்படிக் கிடைக்கும் ஊதியமும் ஊழியனின் விருப்பப்படி அல்லாமல் உரிமையாளனின் விருப்பப்படி அல்லவா இருக்கும்?”

 

சின்ஹரன் முகத்தில் திகைப்பைக் காட்டினான். பின் விளையாட்டுக்காக பத்ரசால் சொல்கிறானா என்று கண்டுபிடிக்க முயல்பவன் போல கூர்ந்து அவனைப் பார்த்து விட்டு மெல்லத் தனக்குத் தானே பேசிக் கொள்வது போல் சொன்னான்.   ”இந்தப் பிரச்சினை பல இடங்களில் இருக்கிறது என்று இப்போதல்லவா தெரிகிறது. இதனால் தான் பாதிக்கப்படுக்கப்படுவர்கள் குறுக்கு வழிகளில் வருமான வழிகளைத் தேடிக் கொள்கிறார்கள்”

 

அவன் சொன்னது பத்ரசாலின் கூர்மையான காதுகளுக்குத் தெளிவாகவே கேட்டது. “என்ன சொன்னீர்கள் கார்த்திகேயன்?” என்று ஆவலுடன் கேட்டான்.

 

சின்ஹரன் அப்போது தான் சத்தமாகப் பேசி விட்டோம் என்று உணர்ந்தவன் போலக் காட்டிக் கொண்டான். பின் சொல்லலாமா வேண்டாமா என்று யோசிக்கும் பாவனையை முகத்தில் காட்டி விட்டு முடிவில் தயக்கத்துடன் மெல்லச் சொன்னான். “எனக்குத் தெரிந்த  ஒரு நண்பர் அவர் பெயரையும், ஊரையும் நான் சொல்ல விரும்பவில்லை.  அவர் மிக நல்ல மனிதர். பல காலமாக அந்த தேசத்தில் உயர் பதவியில் இருக்கிறார். அங்கும் இதே பிரச்சினை தான். ஊதியம் மிகவும் குறைவு. ஒரு காலத்தில் மிகவும் வருத்தப்பட்டுக் கொண்டிருந்த அவர் பின் தன் வருமானத்தை அதிகரிக்கும் வழிகளைத் தானே தேடிக் கொண்டார்....”

 

பத்ரசால் சுற்றியும் பார்த்தான். யாரும் அவர்கள் பேச்சை செவிமடுத்துக் கேட்டுக் கொண்டிருக்கவில்லை என்பதை உறுதிப்படுத்திக் கொண்டு விட்டு ஆர்வத்துடன் கேட்டான். “அவர் எப்படி அந்த வழியைத் தேடிக் கொண்டார்?”

 

சின்ஹரன் தர்மசங்கடத்துடன் சற்று நெளிந்தான். பின் தேவையில்லாமல் அதிகம் சொல்லி விட்டோமோ என்று  யோசிப்பவன் போலக் காட்டிக் கொண்டு விட்டு அவனும் சுற்றியுள்ள சூழ்நிலையை ஒரு முறை பார்த்து விட்டு தாழ்ந்த குரலில் சொன்னான். “அதிகாரமும், பொறுப்பும் உள்ள இடத்தில் அதை மூலதனமாக வைத்து சம்பாதிக்கும் வாய்ப்புகளும் அதிகம். அதை அவன் பயன்படுத்திக் கொண்டான். அதை அவன் நேரடியாகச் செய்து விட முடியாததால் என் உதவியை நாடினான். நானும் அவனுக்கு உதவினேன். சொல்லப் போனால் அதுவும் ஒரு விதமான வணிகம் தான். இப்போது இருவரும் மிக நன்றாகச் சம்பாதிக்கிறோம். தயவு செய்து யார் என்ன என்றெல்லாம் கேட்காதீர்கள். அந்த இரகசியத்தைக் காக்க வேண்டிய கடமை எனக்கு இருக்கிறது. அதனால் அடையாளங்களை நான் என்றும் வெளிப்படுத்த முடியாதவனாய் இருக்கிறேன்”

 

சின்ஹரன் சொன்னதைக் கேட்டு பத்ரசாலின் ஆர்வம் அதிகமாகியது. அவனும் சின்னச் சின்ன தில்லுமுல்லுகளைச் செய்து சம்பாதிக்கிறவன் தான் என்றாலும் அதற்கும் அதிகமாக சின்ஹரன் சொல்வது போல ‘மிக நன்றாகச் சம்பாதிக்க’ அவனுக்கு முடியவில்லை. காரணம் ராக்‌ஷசரின் கடுமையான சோதனை முறைகள் அதற்கு எதிராக இருந்தன. அவனுக்கு மிக நன்றாகச் சம்பாதிக்க முடிந்த அவன் நண்பனின் அடையாளம் தெரிய வேண்டியிருக்கவில்லை. ஆனால் அந்தச் சம்பாதிக்கும் வழி பற்றி பத்ரசால் அறிய விரும்பினான். முக்கியமாக சிக்கிக் கொள்ளாமல் எப்படி சம்பாதிக்கிறார்கள் என்று தெரிந்து கொள்வது உதவும் என்று தோன்றியது. அதை வெளிப்படையாகக் கேட்க சங்கோஜமாக இருந்தாலும் பத்ரசால் சுற்றி வளைத்தாவது அறிந்து கொள்ள விரும்பிக் கேட்டான். “அங்கு கண்காணிப்பு, கடுமையான சோதனைகள் எல்லாம் இல்லையா?’

 

சின்ஹரன் புன்னகையுடன் அலட்சியமாகச் சொன்னான். “அது வேண்டுமளவு இருக்கிறது. ஒற்றர்களின் கண்காணிப்பும் கூட இருக்கிறது. ஆனால் எல்லாவற்றில் இருந்தும் பாதுகாத்துக் கொள்ள வழிகள் அறிவாளிக்குத் தெரியாமல் இருப்பதில்லை”

 

பத்ரசாலுக்கு உள்ளுக்குள் பரபரப்பு கூடியது. அந்த வழிகளை அவனும் அறிந்து கொள்ளத் துடித்தான். இந்த வணிகன் வந்ததிலிருந்து அவனுக்கு பணவரவு அதிகரித்திருக்கிறது. ஒரு விதத்தில் யோசித்தால் அதிர்ஷ்டம் அனுப்பி வைத்த நபராகவே கார்த்திகேயன் தெரிந்தான். அவனுக்குத் தெரிந்திருக்கும் வழிகள் கூடுதல் அதிர்ஷ்டத்தை வரவழைக்கும் வாய்ப்பு இருக்கிறது. ஆனால் அவன் பேச்சு வாக்கில் சொன்னதை வைத்து தீவிரமாக விசாரிப்பதற்கு பத்ரசால் தயங்கினான். பின் மெல்லச் சொன்னான். “இங்கு போல் நிலவரம் இருந்தால் அங்கு உங்களுக்கு முடிந்திருக்காது. இங்கு ஒற்றர்கள் கண்காணிப்பும், அமைச்சர்கள் சோதனையும் தீவிரமாக இருக்கும்.”

 

சொல்லி விட்டு என்ன பதில் வருகிறதென்று ஆவலுடன் பத்ரசால் சின்ஹரனைப் பார்த்தான்.

 

சின்ஹரன் புன்னகையுடன் சொன்னான். “அந்தக் கண்காணிப்புகள், சோதனைகள் எல்லாம் பெரிய விஷயமல்ல. எதையும் கூர்ந்து கவனிக்க முடிந்தவர்களுக்கு அதில் உள்ள பலவீனங்களும், குறைபாடுகளும் புலப்படாமல் இருப்பதில்லை. அதெல்லாம் எங்களுக்குப் பழகி விட்டது. சொல்லப் போனால் எங்கள் எச்சரிக்கை எங்கள் வாழ்வின் ஒரு பகுதியாகவே ஆகிவிட்டது என்று கூடச் சொல்லலாம். உதாரணத்திற்கு நாம் சூதாடிக் கொண்டிருக்கையில் ஒரு ஒற்றன் வேவு பார்ப்பதை என்னால் உணராமல் இருக்க முடியவில்லை. அதே ஒற்றன் நாம் இங்கு வந்தமர்ந்த பிறகு சற்று தள்ளி அமர்ந்து என்ன பேசுகிறோம் என்பதையும் கவனித்தபடி சிறிது நேரம் கேட்டுக் கொண்டிருந்து விட்டுப் போனான். அதையும் கவனித்தேன்.”

 

பத்ரசால் திகைப்புடன் சின்ஹரனைப் பார்த்தான். சின்ஹரன் சொன்னான். “அறிவாளி ஆபத்தான வழிகளில் போனால் தான் அதிகமாகச் சம்பாதிக்க முடியும் என்பதை உணர்ந்திருக்கிறான். அந்த வழிகளில் போவது என்று முடிவெடுத்த பின் அவன் சிறிதும் அலட்சியமாகவோ, கவனக்குறைவாகவோ இருப்பதில்லை..... சரி சேனாதிபதி. நேரம் மிக நீண்டு விட்டது. தங்களுடன் உரையாடியதில் மகிழ்ச்சி. நாளை சந்திப்போம்.”

 

பேசிக் கொண்டிருக்கையிலேயே திடீர் என்று எழுந்து கிளம்பிய சின்ஹரனைப் பார்த்து பத்ரசால் தலையசைத்தான். அந்த வணிகன் அவன் மனதில் ஒரு கனலை மூட்டி விட்டுப் போய் விட்டான்.

 

(தொடரும்)

என்.கணேசன்