சாணக்கியன் 133

 

பர்வதராஜன் சொன்னான். “தாங்கள் கூறுவது வியப்பை அளிக்கிறது ஆச்சாரியரே. யாருடைய உதவியுமில்லாமல் வாஹிக் பிரதேசத்தைக் கைப்பற்றினீர்கள். என் சிற்றப்பனான புருஷோத்தமனைக் கொன்றவனைப் பழிவாங்க அவன் மகன் மலயகேதுவுக்கு உதவி செய்து யவனர்களை வீழ்த்துமளவுக்கு வலிமை பெற்றிருக்கிறீர்கள். இப்படி கேகய நாட்டுக்கே உதவி செய்யும் வலிமை பெற்ற உங்களுக்கு இந்தச் சிறியவனின் உதவி தேவைப்படுகிறது என்றால் வியப்பாக இருக்கிறது. ஆனால் எதுவானாலும் சரி தங்களுக்கு ஏதாவது வகையில் உதவ முடிந்தால் அதை என் பாக்கியமாக நான் கருதுவேன். என்ன உதவி வேண்டும் என்று விளக்கமாகச் சொல்லுங்கள் ஆச்சாரியரே.”

 

சாணக்கியர் சந்திரகுப்தனைப் பார்க்க, அவன் சொன்னான். “நாங்கள் போரிட்டு மகதத்தை வெல்ல விரும்புகிறோம். அதற்கு எங்களுக்கு உதவி தேவைப்படுகிறது”

 

பர்வதராஜன் ஆழ்ந்து ஆலோசித்தபடி சந்திரகுப்தனைக் கூர்ந்து பார்த்தான். அவன் அறிவு அதுகுறித்த எல்லாக் கணக்குகளையும் வேகமாகக் கூட்டிக் கழித்துப் பார்த்தது.  பின் அவன் கேட்டான். “உங்கள் படைவலிமையே போதாதா?”

 

“மகதத்தின் படைவலிமைக்கு எதிராகப் போதாது. மேலும், இருக்கும் படைகளை முழுவதுமாக வாஹிக் பிரதேசத்திலிருந்து விலக்கிக் கொண்டு போவதும் உசிதமாகத் தோன்றவில்லை. அதன் பாதுகாப்புக்கு ஒரு கணிசமான பகுதியை விட்டு விட்டே போக வேண்டியிருக்கிறது”

 

”இப்படிக் கேட்கிறேன் என்று என்னைத் தவறாக நீ எண்ணிவிடக்கூடாது சந்திரகுப்தா. என் சிற்றறிவுக்கு எட்டாததால் தான் கேட்கிறேன். உங்களுக்கு  அப்படி கூடுதல் படைகள் வேண்டுமானாலும் காந்தாரத்திடமும், கேகயத்திடமும் நீங்கள் உதவி கேட்கலாமே? ஆம்பி குமாரன் ஆச்சாரியரின் முந்தைய மாணவன். கேகயம் உங்களுக்கு ஏற்கெனவே நன்றிக் கடன் பட்டிருக்கிறது. இரண்டு தேசங்களின் படைகளும் வந்தால் அது தாராளமாக உங்களுக்கு மகதத்தை எதிர்க்கப் போதுமே”

 

சந்திரகுப்தனும், சாணக்கியரும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டார்கள். பர்வதராஜனின் ’சிற்றறிவு’க்கு எவ்வளவு வேகமாக எல்லா சாத்தியக்கூறுகளும் எட்டுகின்றன என்று சந்திரகுப்தன் வியந்தான். இதை யோசிக்க அதிக நேரம் பர்வதராஜனுக்குத் தேவைப்படவில்லை...

 

சந்திரகுப்தன் சொன்னான். “அவர்களிடம் கேட்டால் கண்டிப்பாக உதவி கிடைக்கும். ஆனால் யவனர்கள் தங்கள் முந்தைய தோல்விக்குப் பதிலடி தரும் விதமாக எந்த நேரமும் படையெடுத்து வரலாம். அப்போது அவர்களைக் காத்துக் கொள்ள அவர்களுடைய படைவலிமை கண்டிப்பாக முழுவதுமாக அவர்களுக்கிருக்க வேண்டும். எங்களுக்கு உதவுவது அவர்களுக்கு ஆபத்தாகி விடும்”

 

பர்வதராஜன் மெல்லத் தலையசைத்தான். அவர்களுடைய அத்தியாவசியம் அவனுக்கு இப்போது விளங்கியது. தனநந்தன் மீது அவனுக்கும் கோபம் இருந்தது. தனநந்தனின் மகள் துர்தரா மிக அழகானவள் என்று கேள்விப்பட்டு அவன் தன் மகன் மலைகேதுவுக்காகப் பெண் கேட்டு சென்ற மாதம் தூதனுப்பியிருந்தான். அந்தச் சம்பந்தம் முடிந்தால் தனநந்தனின் மருமகனாக மலைகேதுவின் எதிர்காலம் சிறப்பாக இருக்கும் என்று அவன் ஆசைப்பட்டிருந்தான். ஆனால் தனநந்தன் ”விருப்பமில்லை” என்று அலட்சிய பதிலை அனுப்பியிருந்தான். அதை நாகரிகமாக இனிமையான சொற்களால் பூசி இதமாகச் சொல்லும் சிரமத்தைக் கூட தனநந்தன் எடுத்துக் கொண்டிருக்கவில்லை. அதனால் அவனுக்குப் பதிலடி தர இது மிக நல்ல சந்தர்ப்பம்.

 

ஆனால் அதை அவர்களுக்குத் தெரிவிக்க பர்வதராஜன் விரும்பவில்லை. இது முழுக்க முழுக்க அவர்களுடைய காரியமாகவே தெரிந்தால் மட்டுமே அவர்களிடம் பேரம் பேச வசதியாக இருக்கும்.

 

“தங்களுக்கு உதவினால் நான் அடையும் பலன் என்னவாக இருக்கும்?” என்று பர்வதராஜன் மெல்லக் கேட்டான்.

 

ஆரம்பத்தில் “எதுவானாலும் சரி தங்களுக்கு ஏதாவது வகையில் உதவ முடிந்தால் அதை என் பாக்கியமாக நான் கருதுவேன்” என்று சொன்ன பர்வதராஜன் கூச்சம் எதுவுமில்லாமல் ”தங்களுக்கு உதவினால் நான் அடையும் பலன் என்னவாக இருக்கும்” என்று பின்பு கேட்டது சந்திரகுப்தனைத் திகைக்க வைத்தது. ஆனால் அதை வெளிக்காட்டிக் கொள்ளாமல் அவன் கேட்டான். “நீங்கள் என்ன பலனை எதிர்பார்க்கிறீர்கள்?”

 

பர்வதராஜன் சொன்னான். “பொதுவாக இரண்டு பேர் சேர்ந்து ஒரு செயலைச் செய்து அந்தச் செயல் வெற்றி பெற்றால் கிடைக்கும் பலனைப் பாதி பாதியாகப் பிரித்துக் கொள்வதல்லவா நியாயம்?”

 

சந்திரகுப்தன் இனி இவனிடம் பேசி ஒரு சுமுகமான முடிவை எட்டுவது தன்னால் முடியாத செயல் என்று உணர்ந்தவனாய் சாணக்கியரைப் பார்த்தான்.

 

சாணக்கியர் பர்வதராஜனின் சொன்னார். “உண்மையில் மகதத்தை தனநந்தனிடம் இருந்து விடுவிப்பதில் கிடைக்கக்கூடிய முதன்மையான பலன் புண்ணியமே. அவனிடம் சிக்கிச் சீரழிந்து கொண்டிருக்கும் குடிமக்களின் பாரத்தைக் குறைப்பதில் கிடைக்கும் புண்ணியத்தை யாருக்கு எவ்வளவு என்று பிரிக்கும் சக்தியும் பொறுப்பும் எல்லாம்வல்ல இறைவனையே சாரும். அதைச் சரிபாதியாகப் பிரித்து இறைவன் உனக்குத் தந்தாலும் எங்களுக்கு எந்த ஆட்சேபணையுமில்லை.  நம்மால் அளக்க முடிந்ததை எப்படிப் பிரிப்பது என்று தீர்மானிப்பதற்கு நாம் நிறைய விஷயங்களைக் கவனத்தில் கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது...”

 

புண்ணியக் கணக்கில் கிடைக்கும் பங்கைப் பற்றிச் சிறிதும் கவலைப்படாத பர்வதராஜன் அந்த அந்தணரின் பேச்சுத் திறமையில் ஏமாந்து விடக்கூடாது என்று எண்ணியவனாய் மெல்லச் சொன்னான். “கவனத்தில் கொள்ள வேண்டிய விஷயங்களை அடியேனுக்கு விளக்கினால் நான் புரிந்து கொள்வேன் ஆச்சாரியரே”   

 

சாணக்கியர் அமைதியாகச் சொன்னார். “பர்வதராஜனே. மகதத்தை வெல்லும் இந்த மாபெரும் பணியில் இப்போது உத்தேசித்திருக்கும் போர், கடைசியாக நாங்கள் வீசப்போகும் அஸ்திரம் தான். அதற்குப் பலம் போதுமானதாக இருக்க வேண்டும் என்று தான் உன்னிடம் உதவி கேட்டு வந்திருக்கிறோம். ஆனால் இதற்கு முன்னதாக மகதத்தைப் பலவீனப்படுத்தும் வேலைகளை நாங்கள் மிக இரகசியமாகக் கடந்த ஒரு வருடமாகவே செய்து கொண்டு வந்திருக்கிறோம். மகதத்தை நாம் வெல்வதற்கு அதுவும் பெருமளவு உதவப் போகிறது. அதனால் கணக்கு என்று பார்த்தால் அதையும் கூடப் பார்ப்பது முக்கியம்....”

 

பர்வதராஜன் இடைமறித்துச் சொன்னான். “ஆச்சாரியரே. பெரிய விஷயத்தைத் தீர்மானிக்கும் போதும் மிகச் சிறிய விஷயங்களையும் கணக்கில் எடுத்துக் கொள்வது குழப்பத்திற்குக் காரணமாகுமேயொழிய அது தீர்வுக்கு வழியாகி விடாது. மகதத்தைப் பலவீனப்படுத்தும் வேலையைச் செய்திருப்பதாகப் பழைய கணக்கைச் சொல்கிறீர்கள். ஒரு விவாதத்திற்காக அதை ஏற்று எடுத்துக் கொண்டால் கூட, நீங்கள் திட்டமிட்டுச் செய்திருக்கக்கூடிய அந்த வேலைகளை விட அதிகமாக தனநந்தனே முட்டாள்தனமாக அரியணையில் அமர்ந்த நாளிலிருந்து நிறையவே செய்து வந்திருக்கிறான். அதற்காக வெற்றியில் கிடைப்பதில் அவனுக்கும் ஒரு பங்கு தருவீர்களா? அதனால் அந்தப் பழைய கணக்குகளை விடுங்கள். இப்போதைய கணக்கைப் பாருங்கள். இப்போது நாமிருவரும் இதில் ஈடுபடப் போகிறோம். வென்றால் வென்றதில் சரிபாதி பிரித்துக் கொள்ளலாம்”

 

சாணக்கியர் உள்ளூர எழுந்த கோபத்தை அடக்கிக் கொண்டார். ஒன்றிணைந்த பாரதம் என்ற கனவோடு இயங்கிக் கொண்டிருக்கும் அவருக்கு பர்வதராஜனின் இந்தப் பிரிவினைப் பேச்சு சிறிதும் பிடிக்கவில்லை. அவர் சொன்னார். “பர்வதராஜனே உன் படைபலம் மட்டும் மகதத்தைத் தோற்கடிக்க எங்களுக்குப் போதாது.  எல்லாவற்றையும் கணக்கு போட முடிந்த பேரறிவாளியான நீ அதை உணரத் தவறியது எனக்கு வியப்பை அளிக்கிறது. ஆரம்ப உதவியைத் தான் உன்னிடம் கேட்டிருக்கிறோமே ஒழிய எங்களுடன் உன் படைபலம் மட்டுமல்லாமல் குலு, காஷ்மீரம், நேபாளம் ஆகிய தேசங்களின் படைபலமும் சேர்ந்தால் தான் மகதத்தை வெல்ல முடியும் என்று தோன்றுவதால் அடுத்தபடியாக அவர்களிடமும் போக உத்தேசித்திருக்கிறோம். அதனால் அவர்களிடம் பேசுவதற்கு முன்பு உனக்கு நாங்கள் எந்த வாக்குறுதியும் தர முடியாதவர்களாக இருக்கிறோம்.”

 

பர்வதராஜனின் முகம் களையிழந்தது. சாணக்கியர் சொன்னது போல் தன்னுடைய படை பலம் மட்டும் அவர்கள் உதவிக்குப் போதாது என்பதை அவன் உணராமல் இல்லை. தந்திரம் மிக்க சாணக்கியர் ஏதோ ஒரு திட்டம் வைத்திருக்கிறார் போலிருக்கிறது, அதற்கு அவர்களுக்கு அவன் உதவி மட்டும் போதும் போலிருக்கிறது என்று எண்ணியிருந்தான். அந்த அந்தணரின் கணக்குகள் பொய்க்க வழியில்லை என்ற முழு நம்பிக்கை அவனுக்கிருந்ததால் அவர் திட்டம் எதுவானாலும் வெற்றி நிச்சயம், அதில் முடிந்த அளவு லாபமடைய வேண்டும் என்று அவன் கணக்குப் போட்டிருந்தான். ஆனால் அவர் திட்டத்தையே முழுமையாக அறியாமல் பாதி பங்கை கேட்டதற்கு அவன் வருத்தப்படவில்லை. மாறாக அவன் யோசிக்க ஆரம்பித்தான்.

 

இந்த நான்கு தேசங்களில் அதிக பலம் வாய்ந்தது அவன் தேசம் தான் என்பதால் தான் முதலில் இங்கு அவர்கள் வந்திருக்கிறார்கள் என்பது இப்போது புரிந்தது. அத்துடன், ஒருவேளை அவன் மறுத்து விட்டால் மற்றவர்கள் உதவினாலும் இவர்களுக்குப் படைவலிமை போதாமல் குறைவாகவே இருக்கும் என்பதும் புரிந்ததால் அந்தப் பலவீனத்தைப் பயன்படுத்திக் கொள்ள நினைத்த பர்வதராஜன் மௌனத்தை நீட்டித்தான். இது போன்ற நேரங்களில் காரியமாக வேண்டும் என்ற அவசரத்தில் இருப்பவர்கள் கூடுதல் சலுகைகளோடு இறங்கி வருவார்கள் என்பது அவன் அனுபவமாக இருந்தது. அதனால் அவன் மிகவும் தந்திரமாக தீவிர யோசனையில் இருப்பவன் போல் தொடர்ந்து நடித்தான். 

 

(தொடரும்)

என்.கணேசன்