சாணக்கியன் 146

 

ஜீவசித்தியின் கடிதம் விரைவிலேயே சாணக்கியருக்கு வந்து சேர்ந்தது. அதில் அவர்கள் படையெடுத்து வரும் விவரம் ஒற்றர்கள் மூலம் தனநந்தனுக்கு எட்டியிருக்கும் விவரத்தையும், ராக்‌ஷசர் அது குறித்துப் பேச அவசரக்கூட்டம் ஒன்றைக் கூட்டி அபூர்வமாக உயர் அதிகாரிகளையும், படைத்தலைவர்களையும் அழைத்துப் பேசியதையும் விவரித்திருந்தான்.  

 

“... ராக்‌ஷசர் சதிகாரர்கள் அந்த அவையிலேயே இருக்கலாம் என்று சந்தேகப்படுவதாகச் சொல்லி, அதனால் அனைவரும் எச்சரிக்கையாக இருக்க வேண்டும் என்றும், உடனிருப்பவர்களையும் கவனித்து  அவர்களில் யாராவது சந்தேகத்திற்குரிய விதத்தில் நடந்து கொண்டால் அதைத் தயங்காமல் அவர் கவனத்திற்குக் கொண்டு செல்ல வேண்டும் என்றும் தெரிவித்தார். கவனமாகவும், எச்சரிக்கையாகவும் இருக்க வேண்டும் என்று எங்களிடம் சொல்லி விட்டு எங்களை அனுப்பி விட்டார். பிறகு வழக்கம் போல் தனநந்தன், அமைச்சர்கள், சேனாதிபதி ஆகியோர் கலந்தாலோசித்தார்கள். போர்த் திட்டங்கள் குறித்தும் வியூகங்கள் குறித்தும் பேசியிருப்பார்கள். சாமரம் வீசும் பணிப்பெண்களைக் கூட அருகில் வைத்துக் கொள்ளாத அவர்கள், காது கேட்கும் தூரத்தில் எந்தக் காவலரையும் இருக்க அனுமதிக்கவில்லை. அதனால் அது குறித்து நாம் அறிந்து கொள்ள வழியிருக்கவில்லை.”

 

”பத்ரசால் போர் வீரர்களின் பயிற்சியில் மும்முரமாக இருக்கிறான். சுதானு மகாவிஷ்ணு கோயிலில் சந்தித்த மகானைத் திரும்பச் சந்திக்க முடியுமா என்று முயற்சி செய்து கொண்டிருக்கிறான். சுகேஷைப் பட்டத்து இளவரசராக அறிவிப்பது இப்போதைக்கு நிறுத்தி வைக்கப்பட்டிருக்கிறது. போருக்கான ஆயத்தங்கள் தான் இப்போது இங்கே பிரதானமாக இருக்கின்றன. பாடலிபுத்திரத்திற்குள் நுழைபவர்கள் பல அடுக்கு சோதனைகளுக்குப் பின்பே அனுமதிக்கப்படுகிறார்கள்....”

 

சாணக்கியர் அந்தக் கடிதத்தைப் படித்து விட்டு கீழே வைத்து விட்டு யோசனையில் ஆழ்ந்தார். சந்திரகுப்தன் கேட்டான். “என்ன யோசிக்கிறீர்கள் ஆச்சாரியரே?”

 

“ராக்‌ஷசரின் திட்டங்கள் என்னவாக இருக்கும் என்று யோசிக்கிறேன் சந்திரகுப்தா. நாம் அவரைச் சமாளிப்பதற்கு இணையாக பர்வதராஜனையும் சமாளித்தாக வேண்டும். இவன் உடனிருந்தே கழுத்தறுப்பவன் என்பதால் இவனிடம் சர்வஜாக்கிரதையாக நாம் இருக்க வேண்டும்...”

 

சந்திரகுப்தன் கேட்டான். “மற்ற மன்னர்கள்?”

 

சாணக்கியர் சொன்னார். “அவர்களைச் சமாளிப்பது சுலபம். அப்படி இல்லா விட்டாலும் அவர்களை பர்வதராஜன் சமாளித்துக் கொள்வான். நாம் பர்வதராஜனைச் சமாளித்தால் போதும். ஆனால் அது தான் பெரிய வேலை.”

 

சற்று முன் தான் பர்வதராஜன் எல்லைக்கு வந்து சேர்ந்திருந்தான். அவனை வரவேற்க சந்திரகுப்தன் போன போது நீண்ட நாள் கழித்துச் சந்திக்கும் உயிர்நண்பனைப் போல சந்திரகுப்தனை அரவணைத்துக் கொண்ட பர்வதராஜன் உடன்வர மறுத்து விட்டான். “மற்றவர்களும் வந்து கொண்டிருக்கிறார்கள் என்ற தகவல் கிடைத்திருக்கிறது சந்திரகுப்தா. அவர்கள் நான் அழைத்து இந்த முயற்சியில் இணைந்து கொண்டவர்கள் என்பதால் நான் இருந்து வரவேற்று அவர்களை அழைத்துக் கொண்டு வருவது தான் மரியாதை. நீயும் நானும் வேறல்ல. இங்கே அனைத்தையும் நான் பார்த்துக் கொள்கிறேன். அனைவரும் வந்த பின் நீ எங்களை அழைத்துப் போக வந்தால் போதும்.”  என்று சொல்லி சந்திரகுப்தனை அனுப்பி விட்டான்.

 

அதை சந்திரகுப்தன் சாணக்கியரிடம் தெரிவித்த போது அவர் புன்னகையுடன் சொன்னார். “கூடுமான வரை அவன் அன்று செய்தது போல் மற்ற மன்னர்களுக்கும் நமக்கும் இடையே ஒரு இடைவெளி இருக்கும்படி பார்த்துக் கொள்வான். அப்படியானால் தான் அவனுக்கு நமக்கும் அவர்களுக்கும் இடையே ஒரு பாலமாக இருக்க முடியும். அவனை விட்டு விட்டு நாம் எந்த முடிவுகளையும் எடுத்துவிட முடியாது என்ற நிலை இருக்க வேண்டும் என்று நினைக்கிறான் போலிருக்கிறது.....”

 

சாணக்கியர் சொன்னது போலவே பர்வதராஜனின் உத்தேசம் இருந்தது. மலைகேது பயணக்களைப்பு தீர ஓய்வெடுத்துக் கொள்ள நினைக்காமல் தன் தந்தை எல்லையிலேயே மற்றவர்களுக்காகக் காத்திருந்ததை ரசிக்கவில்லை. “அவர்களை இங்கேயும் நாம் இருந்து வரவேற்க என்ன இருக்கிறது தந்தையே. இங்கே அவர்களை வரவேற்க வேண்டியது சந்திரகுப்தன் கடமையல்லவா?” என்று எரிச்சலுடன் சொன்னான்.

 

பர்வதராஜன் சொன்னான். “மகனே சின்னச்சின்ன அசௌகரியங்களை நாம் என்றும் பெரிதுபடுத்தக்கூடாது. நான் இங்கேயே இருந்து அவர்களுக்காகக் காத்திருப்பது அவர்களை உபசரிக்க வேண்டி அல்ல. அவர்கள் சந்திரகுப்தன், ஆச்சாரியர் இருவருடனும் அதிக நெருக்கத்தில் சென்று விடாமலிருக்க வேண்டியே. நாம் போய் விட்டால் மறுபடி சந்திரகுப்தனோடு அவர்களை வரவேற்க இங்கே வர முடியாது. நாம் வராவிட்டால் சந்திரகுப்தன் அவர்களை வரவேற்று அழைத்துச் செல்கையில் அவர்கள் அவனுடன் நெருக்கமாகப் பழகவும், வெளிப்படையாகப் பேசிக் கொள்ளவும் வாய்ப்புகள் அதிகம். அது நமக்கு நல்லதல்ல. இரு தரப்பும் நம் மூலமாகவே தொடர்பில் இருப்பது நமக்கு இரு பக்கமும் பாதுகாப்பு. அதுவே இருதரப்பையும் நம் கட்டுப்பாட்டில் வைத்துக் கொள்ள உதவும்.”

 

மலைகேது தலையசைத்தான். பர்வதராஜன் சொன்னான். “அதுமட்டுமல்ல மகனே. ஆச்சாரியர் ஆபத்தானவர் என்கிற அபிப்பிராயமும் அவருடனும் சந்திரகுப்தனுடனும் நாம் அதிக நெருக்கத்தில் இருக்கிறோம் என்கிற அபிப்பிராயமும் மூன்று மன்னர்களுக்கும் இருப்பது மிக நல்லது. அதற்கு நாம் சில சில்லறைச் சிரமங்களை ஏற்றுக் கொண்டேயாக வேண்டியிருக்கிறது. முடிவில் நாம் பெறப்போவது மகத சாம்ராஜ்ஜியத்திலும், தனநந்தன் நிதியிலும் சரிபாதி என்பதை மறந்து விடாதே. அதை நாம் வலிமையினால் பெற்று விடப்போவதில்லை. சாமர்த்தியத்தால் தான் பெறப் போகிறோம்.”

 

மலைகேதுவுக்கு மகத சாம்ராஜ்ஜியத்திலும், நிதியிலும் பாதி கிடைக்கப் போகிறது என்ற எண்ணமே ஆகாயத்தில் மிதப்பது போல் உணர வைத்தது.  சில மாதங்கள் முன்பு வரை கனவிலும் நினைத்துப் பார்த்திராத பேரதிர்ஷ்டம் இப்போது கைகூடி வருகிறது. தந்தை சொல்வது போல அது அவர்களது வலிமையினால் பெற முடிந்ததல்ல. தந்தையின் சாமர்த்தியத்தால் தான் பெற முடிந்தது...

 

முதலில் குலு மன்னனும், அடுத்ததாக காஷ்மீர மன்னனும், கடைசியாக நேபாள மன்னனும் படைகளுடன் வந்து சேர்ந்தார்கள். பர்வதராஜன் அவர்களை அளப்பரிய பாசம் காட்டி வரவேற்றான். பயணம் எப்படி இருந்தது என்று விசாரித்தான். அவன் காட்டிய அன்பில் அவர்கள் மனம் குளிர்ந்து போனார்கள் என்பது தெளிவாகத் தெரிந்தது.    

 

சந்திரகுப்தன் வருவதற்கு முன் அவர்களிடம் மாபெரும் ரகசியத்தைப் பகிர்ந்து கொள்ளும் தொனியில் பர்வதராஜன் பேசினான். “நண்பர்களே ஒரு மாபெரும் வெற்றியை அடையக் கிளம்பி விட்டிருக்கிறோம். இதில் வெற்றி நிச்சயம். ஆச்சாரியரின் அறிவாற்றலால் ஆகாதது எதுவுமில்லை. இதில் நாமும் இணைய முடிந்தது நம் பாக்கியம்...”

 

காஷ்மீர மன்னன் சொன்னான். “ஆச்சாரியர் மீதுள்ள நம்பிக்கையால் தான் நாங்களும் தனநந்தனை எதிர்க்கத் துணிந்து வந்திருக்கிறோம் நண்பரே.”

 

பர்வதராஜன் சொன்னான். “அந்த நம்பிக்கை வீண் போகாது நண்பனே. ஒன்றுமில்லாமல் பூஜ்ஜியமான நிலையிலிருந்து கொண்டே அலெக்ஸாண்டரின் யவனப்படையை வென்று வாஹிக் பிரதேசத்தை சந்திரகுப்தனுக்குத் தந்த பேரறிவு படைத்தவர் ஆச்சாரியர். படைபலத்திற்காக நம்மைச் சேர்த்துக் கொண்டிருக்கிறாரேயொழிய மற்றபடி எல்லாவற்றையும் அவர் பார்த்துக் கொள்வார். அதனால் வெற்றியில் எந்தச் சந்தேகமும் தேவையே இல்லை...” திடீரென்று பர்வதராஜனின் குரல் தாழ்ந்தது. “அந்த அறிவாற்றல் நமக்கு எதிராகப் போய் விடாதபடி பார்த்துக் கொள்ள நான் இருக்கிறேன். ஏனென்றால் அறிவாற்றல் என்பது இரட்டைப் பக்கமும் வெட்ட முடிந்த கத்தி அல்லவா. அது நம்மைப் பாதித்து விடாதபடி நான் பார்த்துக் கொள்கிறேன். எங்களுக்கிடையே இருக்கும் நட்பினால் என்னிடம் சரியாகவே நடந்து கொள்வார். அப்படியே உங்களிடமும் அவர் இருக்கும்படி நான் பார்த்துக் கொள்கிறேன். ஏனென்றால் உங்களை அழைத்தவன் நான். வெற்றி பெற்ற பின்பு அதற்கான ஆதாயம் உங்களுக்குக் கிடைக்கும்படி பார்த்துக் கொள்ள வேண்டியது என் பொறுப்பு.”

 

அவன் சொன்னதைக் கேட்டு மூவர் மனதிலும் ஆச்சாரியர் அறிவு பற்றி பெரும் நம்பிக்கையும், சிறிது பயமும் சேர்ந்தே எழுந்தன என்பது அவர்களைப் பார்க்கையிலேயே பர்வதராஜனுக்குத் தெளிவாகத் தெரிந்தது. அவன் திருப்தியடைந்தான்.  இப்படியே கடைசி வரை இருக்கும்படி பார்த்துக் கொள்வது தனக்கு நல்லது என்று எண்ணிக் கொண்டான்.

 

அவர்களை அழைத்துப் போக சந்திரகுப்தன் வந்து கொண்டிருக்கிறான் என்று தெரிய வரவே அவனை எதிர்கொள்ள பர்வதராஜன் வேகமாகச் செல்ல மலைகேதுவும் அவனைப் பின் தொடர்ந்தான்.

 

காஷ்மீர மன்னன் குலு மன்னனிடம் நெகிழ்ச்சியுடன் சொன்னான்.  “பர்வதராஜன் இவ்வளவு நல்லவன் என்று நமக்கு இத்தனை காலம் தெரியாமல் போய் விட்டதே”

 

(தொடரும்)

என்.கணேசன்