சாணக்கியன் 136

 

பர்வதராஜன் சொன்னான். “ஆச்சாரியர் என் நெருங்கிய நண்பர். நெருங்கிய நண்பர்களிடம் எப்போதும் சரியாகவும், நேர்மையாகவும் நடந்து கொள்பவராக இருந்தாலும் அவர்  மற்றவர்களிடமும் அப்படியே இருப்பார் என்று என்னால் உறுதியளிக்க முடியாது. எத்தனையோ பேர் அவர் சூழ்ச்சிகளில் ஏமாந்து போயிருப்பதை நான் அறிவேன்.”

 

அவர்கள் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொள்ள காஷ்மீர மன்னன் சொன்னான். “எனக்கு மிகவும் நன்றாகப் பரிச்சயமுள்ள ஒருவன் தட்சசீலத்தில் அவரிடம் படித்தவன். அவர் அந்தக் காலத்திலேயே மந்திர தந்திரங்களை மிக நன்றாக அறிந்தவர் என்றும், அதிகாலையில் எழுந்து அது சம்பந்தமான பயிற்சிகளை இரகசியமாகச் செய்பவர் என்றும் என்னிடம் சொல்லியிருக்கிறான்.”

 

பர்வதராஜன் சொன்னான். “உண்மை தான். அதை நானும் அறிவேன். அவரைப் பற்றி இன்னும் எத்தனையோ நான் அறிவேன் என்றாலும் என் நெருங்கிய நண்பரைப் பற்றிய கூடுதல் இரகசியங்களை நான் உங்களிடம் பகிர்ந்து கொள்ள முடியாதவனாய் இருக்கிறேன். அதெல்லாம் சேர்ந்து தான் அவர் ஒன்றைக் குறி வைத்தால் வெல்லாமல் இருக்க மாட்டார், அதற்கான ஒவ்வொரு அடியையும் முன்கூட்டியே மிக நன்றாய் யோசித்திருப்பார் என்ற நம்பிக்கையையும், அவர் மகதத்தை வெல்வார் என்ற நம்பிக்கையையும்,  எனக்களித்திருக்கிறது. ஆனால் நண்பர்கள் அல்லாத உங்களிடம் அவர் நேர்மையாக நடந்து கொள்வார் என்ற உத்திரவாதத்தை என்னால் அளிக்க முடியாது. அதே நேரத்தில் என்னை நம்பி வந்திருக்கும் உங்களை அவர் சூழ்ச்சியால் ஏமாற்றும் சாத்தியக்கூறை என்னால் அனுமதிக்க முடியாது. அதனால் உங்கள் அனைவருக்கும் பிரதிநிதியாக நானே அவரிடம் பேசுவேன் என்று சொல்லியிருக்கிறேன். அதற்கு அவர் சம்மதித்திருக்கிறார். வெற்றிக்குப் பின் உங்களுக்குச் சேர வேண்டிய பெருஞ்செல்வத்தை அவரிடம் வாங்கி உங்களுக்குத் தருவது என் தனிப்பொறுப்பு. என்ன சொல்கிறீர்கள்?”

 

அவர்கள் மூவரும் சம்மதிக்க, மலைகேது தன் தந்தையின் திறமையை எண்ணி வியந்தான்.

 

 

சந்திரகுப்தன் சாணக்கியரிடம் சொன்னான். “மூன்று தேச மன்னர்களும் வந்து விட்ட தகவல் நம் காவல் வீரர்களிடமிருந்து கிடைத்தது. ஆனால் பர்வதராஜன் அவர்களை நம்மிடம் பேச இன்னும் அழைத்து வரவில்லையே, ஆச்சாரியரே”

 

சாணக்கியர் சொன்னார். ”அவர்கள் வந்தவுடனேயே அவர்களை இங்கே அழைத்து வந்தால் நம்மிடம் பேசும் போது எல்லா உண்மை நிலவரங்களும் அவர்களுக்குத் தெரிந்து விடும். பர்வதராஜன் உண்மைகளை வளைத்து வேறு விதமாகத் தோன்றச் செய்து அதில் பலன் அடையும் வித்தகன். அதனால் அவர்களிடம் முதலில் அவன் பேசி அவனுக்கு வேண்டியது போல் அவர்கள் மனநிலையைத் தயார் செய்து விட்ட பிறகு தான் நம்மிடம் அழைத்து வருவான்”

 

அவர் சொன்னபடியே அதைச் செய்து விட்டுத் தான் பர்வதராஜன் அவர்களை அவரிடம் அழைத்து வந்தான். சக்தி வாய்ந்த யவன சத்ரப் பிலிப்பையே சூழ்ச்சி செய்து கொன்ற மனிதராக சாணக்கியரை அவன் சித்தரித்திருந்ததால், நண்பர்களிடமல்லாது மற்றவர்களிடம் அவர் நேர்மையாக நடந்து கொள்ள மாட்டார் என்பதை அவன் சூசகமாகத் தெரிவித்தும் இருந்ததால் அவரிடம் நேரடியாக விவகாரங்களை வைத்துக் கொள்ளாமலிருப்பது நல்லது என்று மூன்று மன்னர்களுக்கும் தோன்றியிருந்தது. பர்வதராஜன் மகா உத்தமன் என்றோ, அரிச்சந்திரன் என்றோ அவர்களும் நம்பவில்லை என்றாலும் சாணக்கியரை விட அவன் தேவலை என்றும் பாதுகாப்பாக அணுக முடிந்தவன் என்றும் அவர்கள் நினைத்தார்கள். மகதத்தின் எல்லையற்ற செல்வத்தில் சிறு சிறு பகுதிகள் கிடைத்தாலும் கூட அவர்கள் தற்போதிருக்கும் நிலைக்கு அது பெருநிதியே. அந்தச் செல்வம் கிடைப்பது அவர்களுக்குப் பேருதவியாக இருக்கும். அதனால், தான் மட்டும் கூட்டு சேர்ந்து பலனை அனுபவிக்க நினைக்காமல் தங்களையும் பெருந்தன்மையுடன் கூட்டுச் சேர்த்திருக்கும் பர்வதராஜனிடம் அவர்கள் கூடுதல் விவரங்களை அறியவோ, பேரம் பேசி எதையும் உறுதிப்படுத்திக் கொள்ளவோ முனையவில்லை....

 

மூன்று மன்னர்களையும் தன் மிக நெருங்கிய நண்பர்களாக பர்வதராஜன் சாணக்கியரிடமும், சந்திரகுப்தனிடமும் அறிமுகப்படுத்தினான். முதல் முறையாக இருவரையும் சந்திக்கும் மூன்று மன்னர்கள் முகங்களிலும் லேசான பயம் கலந்த ஆர்வம் தெரிந்தது. அவர்கள் கைகூப்பி வணக்கம் தெரிவித்தார்கள். சாணக்கியரும், சந்திரகுப்தனும் அவர்களுக்கு மறுவணக்கம் செய்ய, பர்வதராஜன் அவர்களை அமர வைத்தான்.

 

பின் சாணக்கியரிடம் அவன் சொன்னான். “ஆச்சாரியரே. நாம் ஏற்கெனவே பேசிக் கொண்டபடி நான் என் நண்பர்களை வரவழைத்திருக்கிறேன். அவர்களிடம் எல்லா விவரங்களையும் சொல்லியுமிருக்கிறேன். மகதத்திற்கு எதிராகப் போர் புரிய நம்முடன் தங்கள் படைகளுடன் வருவதற்கு அவர்கள் சம்மதம் தெரிவித்திருக்கிறார்கள்.  நீங்கள் ஒரு இலக்கை எடுத்து, அதற்கான திட்டங்கள் வகுத்து, செயல்படுத்த ஆரம்பித்த பின் எதிலும் வெற்றியைத் தவிர வேறு முடிவு சாத்தியமல்ல என்று அவர்களுக்குப் புரிய வைத்தும் இருக்கிறேன். வெற்றி பெற்ற பின் ஆதாயங்களைப் பங்கிடுவது குறித்து பேச என்னைத் தங்களது பிரதிநிதியாக அவர்கள் நியமித்திருக்கிறார்கள். நானும் அவர்கள் சார்பில் வெற்றியின் பங்கைப் பெற்று அவர்களுக்கு நியாயமாகப் பிரித்துத் தரும் பொறுப்பை ஏற்றிருக்கிறேன்.”

 

சொல்லி விட்டு பர்வதராஜன் மூன்று மன்னர்களையும் பார்க்க மூவரும் ஆமாம் என்று தலையசைத்தார்கள். திருப்தியுடன் பர்வதராஜன் சாணக்கியர் பக்கம் திரும்பினான். ”அதனால் வெற்றிக்குப் பின்னான பங்கீட்டைப் பற்றி பின்னர் நாம் பேசிக் கொள்வோம். போருக்குச் செல்லும் காலம், ஆயத்தம் குறித்த விவரங்களைப் பற்றி இனி பேசுவோம்”

 

பர்வதராஜனின் பேச்சு சாமர்த்தியத்தை எண்ணி சாணக்கியரால் வியக்காமல் இருக்க முடியவில்லை. சாணக்கியர் சிறு புன்முறுவலுடன் சந்திரகுப்தனைப் பார்த்தார்.

 

சந்திரகுப்தன் அவர்களிடம் சொன்னான். “நீங்கள் முதலில் ஒவ்வொருவரும் பங்களிப்பு தரும் படைவிவரங்களைச் சொன்னால் நலமாக இருக்கும்”

 

பர்வதராஜன் மூன்று மன்னர்கள் பக்கமும் திரும்பினான். “நண்பர்களே. நாம் நால்வரும் அதிகபட்ச படைகளோடு செல்வது நம் வெற்றியை மகத்தானதாக்கும். அண்டை தேசத்துக் காரர்களான நாம் நால்வருமே சேர்ந்து போருக்குச் செல்வதால் நமது தேசங்களில் அதிக படைகளை வைத்து விட்டுப் போகும் அவசியம் இல்லை. ஆச்சாரியருடன் நட்புடன் இருப்பதால் காந்தாரம், கேகயம் இரண்டும் நம் தேசங்கள் மீது போர் தொடுக்கப் போவதில்லை. அதனால் நம் தேசங்கள் மீது வேறு யாரும் படையெடுத்து வரும் சாத்தியம் இல்லை. அதை மனதில் வைத்துக் கொண்டு நீங்கள் அழைத்துக் கொண்டு வரும் படைவிவரங்களைச் சொல்லுங்கள். படைவீரர்கள், குதிரைகள், யானைகள் என்று தனித்தனியாகச் சொன்னால் அதைக் குறித்துக் கொண்டு போர் வியூகங்களை சந்திரகுப்தன் எட்ட வசதியாக இருக்கும். முதலில் நானே அதை ஆரம்பித்து வைக்கிறேன்.” என்று சொன்ன பர்வதராஜன் தன் தலைமையில் வரும் படைவீரர்கள், குதிரைகள், யானைகள் ஆகிய விவரங்களைச் சொன்னான்.

 

அவன் சொன்னதை சாணக்கியர் குறித்துக் கொள்ள மற்றவர்களும் அவன் சொன்ன பாணியிலேயே சொல்ல ஆரம்பித்தார்கள். அதையும் சாணக்கியர் குறித்துக் கொண்டார்.  

 

சந்திரகுப்தன் கேட்டான். “உங்களுக்கு ஆயத்தமாக குறைந்த பட்சம் எவ்வளவு காலம் வேண்டும்?”

 

நால்வரில் இருவர் ஒன்றரை மாதம், இருவர் இரண்டு மாதம் என்று சொன்னார்கள். சந்திரகுப்தன் சொன்னான். “அப்படியானால் இரண்டு மாதங்கள் கழித்து ஒரு நல்ல நாளை ஆச்சாரியர் குறித்துச் சொல்வார். அந்த நாளே நாம் ஒவ்வொருவரும் கிளம்புவோம். நீங்கள் தந்திருக்கும் படைவிவரங்களை வைத்து, போர் வியூகங்களைப் பின்னர் முடிவு செய்வோம்...”

 

பர்வதராஜன் சொன்னான். “அப்படியானால் நான் ஏற்பாடு செய்திருக்கும் விருந்தில் கலந்து கொள்ளுங்கள். விருந்துண்டு கொண்டே பேசுவோம். நான் அழைத்தவுடன் என் நட்பு மன்னர்கள் மூவரும் உடனடியாகக் கிளம்பி வந்திருப்பதால் அவர்கள் வழக்கமான வேலைகள் தடைப்பட்டிருக்கும். அவர்கள் விருந்து முடிந்தவுடன் சென்றால் தான் அவற்றைத் தொடர முடியும். பின் போருக்கு ஆயத்தமாகும் பணியும் அவர்களுக்கு இருக்கிறது..”

 

விருந்தில் உபசார வார்த்தைகள், நலம் விசாரிப்புகளுக்கு மேல் காஷ்மீர, நேபாள, குலு மன்னர்கள் சாணக்கியரிடமும், சந்திரகுப்தனிடமும் பேசாதபடி பர்வதராஜன் பார்த்துக் கொண்டான். அவன் சாணக்கியரிடம் யாரும் அதிகம் பேசி விடாமல் பார்த்துக் கொள்ள, மலைகேது சந்திரகுப்தனிடம் யாரும் அதிகம் பேசி விடாமல் பார்த்துக் கொண்டான். பேச்சு எங்காவது கூடுதலாகப் போவது போல் தெரிந்தால் அவனும், மலைகேதுவும் அந்தப் பேச்சில் இடைமறித்து பேச்சைத் திசை திருப்பினார்கள்.

 

(தொடரும்)

என்.கணேசன்