யோகி 69

ஷ்ரவன் தற்போது மதகுருக்களால் எப்படி மக்கள் முட்டாள்களாக்கப் படுகிறார்கள் என்பதைப் பற்றிய ஆராய்ச்சிக் கட்டுரைகளை தீவிரமாகப் படித்துக் கொண்டிருக்கிறான். அந்தக் கட்டுரைகள் மிக சுவாரசியமாகவும், விழிப்புணர்வை ஏற்படுத்தக்கூடியவையாகவும் இருந்தன. ஒருவன் இறைவனுக்குத் தர வேண்டிய முக்கியத்துவத்தை, இறைவனுடைய பிரதிநிதியாகக் காட்டிக் கொள்ளும் மனிதனுக்குத் தர ஆரம்பிக்கும் போது ஒரு சைத்தானை உருவாக்கி விடுகிறான் என்பது தான் அந்த ஆராய்ச்சிக் கட்டுரைகளின் சாராம்சமாக இருந்தது. இது எல்லா மதங்களுக்கும் பொருத்தமாகத் தான் இருந்தது.

 

தனியொரு மனிதன் கடவுளாகவோ, கடவுளுக்கு இணையாகவோ பூஜிக்கப்படும் போது, அவனுடைய தெய்வீகத் தன்மைகள் வளர்வதற்குப் பதிலாக அவனுடைய கர்வமே வளர்கிறது. “நான்” என்னும் கர்வம் வளரும் இடத்தில், கடவுள் காணாமல் போவது மட்டுமல்ல, முடிவில் மனிதனுமே காணாமல் போகிறான். அதன் பின் மிஞ்சுவதும், வளர்வதும் சைத்தான் மட்டுமே, என்பதை அந்த ஆராய்ச்சிக் கட்டுரைகளைப் படிக்கும் போதும் ஷ்ரவனால் உணர முடிந்தது.

 

அவனுக்கு போலி மதகுருக்களைப் பற்றி சிவசங்கரன் மிக அழகாய்ச் சொன்னது நினைவுக்கு வந்தது. ”ஒருவன் எப்படி நடந்துக்கறாங்கறது வெளிப்படையாய் தெரியற உண்மை. அப்படி நடந்துக்கறவன் மெய்ஞானம் அடைஞ்சவனாய் இருக்க முடியுமான்னு தான் நீ உன்னைக் கேட்டுக்கணும். உண்மையைப் புரிஞ்சுக்கணும். அறுவடையப் பார்த்தா விதைச்சது என்னன்னு தெரிஞ்சுடாதா என்ன? ஆனா நம்ம சமூகத்துல இருக்கிற மரமண்டைகளுக்கு இந்த எளிமையான புரிதல் கூட கிடையாது. அவனவன் பேசற பேச்சைக் கேட்டும், போடற டிராமாவையும் பார்த்தும் மயங்கிடுவாங்க. அரசியல்னாலும் சரி, ஆன்மீகம்னாலும் சரி ஏமாறுறதுக்குன்னே தயாராயிருப்பாங்க…”   

 

அவர் சொன்னது நூற்றுக்கு நூறு உண்மை. யாரையெல்லாம் தெய்வாம்சம் உள்ளவர்கள் என்று மக்கள் கொண்டாடுகிறார்களோ, அவர்களிடம், இறைவனே சிலாகிப்பதாய் எல்லா மதங்களிலும் சொல்லப்பட்டிருக்கிற கருணை, அன்பு, பணிவு, பொறுமை, சகிப்புத்தன்மை, இரக்கம் எல்லாம் இருக்கிறதா, வார்த்தைகளில் மட்டுமல்லாமல் வாழ்க்கையிலும் இவையெல்லாம் வெளிப்படுகிறதா என்று கவனிக்க யாருக்கும் பேரறிவு தேவையில்லை. உள்ளதை உள்ளபடியே பார்க்கும் சாதாரண அறிவு போதும். அந்த சாதாரண அறிவையும் பயன்படுத்த மறப்பதால் தான் மனிதர்கள் ஏமாறுகிறார்கள்.

 

ஷ்ரவன் பெருமூச்சு விட்டான். அடுத்ததாய் அவன் யோகாலயத்தில் நுழைந்து போடப் போகும் வேஷம் இப்படி ஏமாறும் ஒரு கதாபாத்திரம் தான். பிரம்மானந்தாவின் அதி தீவிர பக்தனாய் தான் ஷ்ரவன் அவதாரம் எடுக்கப் போகிறான். அடுத்தபடியாக, துறவியாய் அங்கே போகும் போது இந்த அவதாரம் அவனுக்கு மிக உபயோகமாய் இருக்கும்.

 

பொதுவாக இது போன்ற அடிமைகள் எப்படி நடந்து கொள்வார்கள், பேசுவார்கள் என்பதை யோகாலயத்தின் இணையப் பக்கத்தில் பெருமையாக வைத்திருக்கும் பக்தர்களின் வீடியோக்களைப் பார்த்தே ஒரு முடிவுக்கு வந்திருந்தான். உலகைப் படைத்து அதைப் பரிபாலித்து வருவதே யோகி பிரம்மானந்தா தான் என்று மட்டும் தான் அவருடைய தீவிர பக்தர்கள் சொல்லவில்லை. அதற்கு சற்று கீழே உள்ளதை எல்லாம் மெய்சிலிர்க்கச் சொல்லியிருந்தார்கள். சாட்சாத் சிவனிடமிருந்தே நேரடியாக ஞான அருள் பெற்ற சித்தர், யோகி,  அறிவின் ஊற்று, கருணைக்கடல், ஜீனியஸ், இத்தியாதி, இத்தியாதி... இப்படிப் பேசுவதற்குக் கஷ்டமில்லை. மூளையைக் கழற்றி வைத்து விட்டுப் பேசுவது சுலபம் தான்.

 

பரசுராமன் சொல்லித்தந்த உபதேச மந்திரத்தை ஷ்ரவன் தினமும் சிரத்தையுடன் ஜபித்து வருகிறான். அதை இதுவரை ஒருநாளும் அவன் தவற விட்டதில்லை. இன்றும் காலை 1008 முறை ஜபித்து முடித்திருக்கிறான்...

 

யோகாலயத்தில் அடுத்த நிலைப் பயிற்சிகளுக்காக அவன் போவதற்கு இன்னும் மூன்றே நாட்கள் தான் உள்ளன. இந்த வழக்கில் கவனிக்காமல் விட்டது ஏதாவது இருக்கிறதா என்று ஷ்ரவன் யோசித்தான். பல நேரங்களில் ஒரே கோணத்தில் ஒரு விஷயத்தை அலசி ஆராய்ந்து கொண்டிருந்து விட்டு மற்ற முக்கிய கோணங்களில் யோசிக்கத் தவற விடுவதை அனைவரும் செய்வதுண்டு. அப்படி ஏதாவது தவற விட்டிருக்கிறோமா என்று அவன் சிந்தித்தான். இது வரை யோகாலயம் மீது உள்ள புகார்கள் மற்றும் விமர்சனங்கள் அனைத்தையும் அவன் கணக்கில் எடுத்துக் கொண்டிருக்கிறான்.  அவன் கவனத்துக்கு வராத முக்கியத் தகவல் ஏதாவது இருக்க வாய்ப்புண்டா என்று யோசித்தான்.

 

பின்பு, சைத்ராவின் உயிருக்கு ஆபத்து இருப்பதாக மொட்டைக் கடிதம் வந்த நாளுக்கு இரண்டு மாதங்கள் முன்பிருந்தே யோகாலயம் பற்றிப் பத்திரிக்கைச் செய்தி என்ன இருந்தாலும் அதை ஒரு முறை பார்ப்பது என்று ஷ்ரவன் முடிவுக்கு வந்து இணையத்தில் தேடிப்பார்க்க ஆரம்பித்தான்.  

 

மொட்டைக் கடிதம் வந்த நாளுக்கு ஒரு வாரம் முன்பு ஒரு பத்திரிக்கையில் வந்த சிறிய செய்தி அவன் கவனத்தைக் கவர்ந்தது. சேலத்திலிருந்து ஒரு தொழிலதிபர் யோகாலயம் செல்வதாகச் சொல்லி வீட்டை விட்டுக் கிளம்பியவர் பின் திரும்பி வரவில்லை என்ற ஒரு செய்தி ஒரே ஒரு பத்திரிக்கையில் மட்டும் வந்திருந்தது. ஷ்ரவன் அதைக் கவனத்துடன் படித்தான்.

 

“சேலத்தைச் சேர்ந்த தொழிலதிபர் சந்திரமோகன் (வயது 48). அவர் சேலத்தில் சந்திரகலாமோகன் ஸ்டீல்ஸ் என்ற பெயரில் இரும்புக் கம்பிகள் வியாபாரம் செய்து வருகின்றார். இந்த மாதம் எட்டாம் தேதி அவர் சென்னையில் இருக்கும் யோகாலயம் செல்வதாய்ச் சொல்லி விட்டு வீட்டை விட்டுக் கிளம்பியதாகத் தெரிகிறது. சென்றவர் பின் தன் வீட்டாரைத் தொடர்பு கொள்ளவில்லை. அவருடைய கைபேசியும் ஸ்விட்ச் ஆஃப் ஆகியுள்ளது. மூன்று நாட்களாகியும் அவர் திரும்பி வரவில்லை, அவர் கைபேசியும் ஸ்விட்ச் ஆஃப் ஆகியுள்ளது என்பதால் அவர் மனைவி சந்திரகலா போலீசில் புகார் அளித்துள்ளார். காணாமல் போன அவரைப் போலீஸார் தேடி வருகிறார்கள்.”

 

அதன் பின் அது குறித்த செய்தி எந்தப் பத்திரிக்கையிலும் இல்லை. ஷ்ரவன் ’சந்திரகலாமோகன் ஸ்டீல்ஸ், சேலம்’ என்று இணையத்தில் தேடிய போது அதன் விலாசமும், அலைபேசி எண்ணும் அவனுக்குக் கிடைத்தன.

 

அந்த அலைபேசி எண்ணுக்கு அவன் போன் செய்தான். போனை எடுத்த ஒரு பெண்மணி பலவீனமான குரலில் “ஹலோ” என்றாள்.

 

ஷ்ரவன் சொன்னான். “சந்திரமோகன் இருக்காருங்களா?”

 

அரை நிமிடம் எந்த எதிர்வினையும் இருக்கவில்லை. பின் அந்தப் பெண்மணி அதே பலவீனமான குரலில் கேட்டாள். “நீங்க?”

 

“நான் சென்னையில இருந்து பார்த்தசாரதி பேசறேன்மா. ஏழெட்டு மாசத்துக்கு முன்னாடி அவர் கிட்ட இருந்து ஈரோட்டில் இருக்கற எங்க ஃபேக்டரி யூனிட்டுக்காக இரும்புக் கம்பிகள் வாங்கியிருந்தேன். இப்ப மறுபடி ஒரு லோடு தேவைப்படுது. சார் இருந்தா போனைக் குடுங்களேன்...”

 

“அவர்... அவர்... காணாமல் போயிட்டாருங்க. சென்னைக்குப் போறதா சொல்லி கிளம்பி போனவர் பிறகு என்ன ஆனார், எங்கே போனார்னு தெரியலைங்க”

 

ஷ்ரவன் அதிர்ச்சியைக் காட்டினான். “என்னம்மா சொல்றீங்க? சென்னைல எங்கே போகறதா சொல்லிட்டு வந்தார்? அங்கே கேட்டீங்களா?”

 

மறுபடி ஒரு நிமிடம் கனத்த மௌனம். பின் அந்தப் பெண்மணி தொடர்ந்தாள். “தொழில் சம்பந்தமா சிலரை பார்க்கணும்னு பொதுவாய் தான் சொல்லிட்டுப் போனாருங்க. அவர் மொபைலும் மறுநாளில் இருந்து ஸ்விட்ச் ஆஃப் ஆகியிருக்குங்க. நாங்களும் தெரிஞ்ச எல்லார் கிட்டயும் கேட்டுட்டோம். அங்கே எல்லாம் அவர் வரலைன்னு அவங்க சொல்லிட்டாங்க.”

 

“போலீஸுல புகார் கொடுத்திருக்கீங்களாம்மா?”

 

”குடுத்திருக்கோம். அவங்களாலயும் கண்டுபிடிக்க முடியலைங்க.” சொல்லும் போதே அந்தப் பெண்மணியின் குரல் கம்மியது.

 

”நானும் இப்ப சென்னைல தான் இருக்கேன். உங்களுக்கு இங்கே எங்கேயாவது இருப்பார்னு சந்தேகம் இருந்தால் சொல்லுங்கம்மா. நான் போய்ப் பார்த்து சொல்றேன்.”

 

“எல்லாம் பார்த்தாச்சுங்க. நீங்க சொன்னதுக்கு ரொம்ப நன்றி.”

 

அந்தப் பெண்மணி விம்மலுடன் இணைப்பைத் துண்டித்தாள். அவள் வாயிலிருந்து ‘யோகாலயம்’ என்ற வார்த்தையே இன்று வரவில்லை.  போலீஸில் புகார் கொடுக்கையில் யோகாலயம் செல்வதாய் சொல்லிவிட்டு என் கணவர் கிளம்பினார் என்று புகார் கொடுத்தவள், இப்போது ஏன் அந்தப் பெயரைச் சொல்வதைக் கூடத் தவிர்க்கிறாள். “தொழில் சம்பந்தமா சிலரை பார்க்கணும்னு பொதுவாய் தான் சொல்லிட்டுப் போனாருங்க.” என்று ஏன் சொல்கிறாள்?

 

ஷ்ரவனுக்கு பலத்த சந்தேகம் எழுந்தது.

(தொடரும்)

என்.கணேசன்

 

சாணக்கியன் 128

 

பத்ரசாலைப் பல பேர் மாவீரன் என்று புகழ்ந்திருக்கிறார்கள். ஆனால் இது வரை யாரும் சூதாட்டக் கலையில் நிபுணர் என்று புகழ்ந்தது கிடையாது. அவனே தன்னை சூதாட்டக் கலையில் நிபுணராக என்றைக்குமே இது வரை நினைத்ததும் கிடையாது. அதனால் சின்ஹரன் அப்படிச் சொன்னதும் வியப்பு கலந்த மகிழ்ச்சியுடன் சிரித்தபடி சொன்னான். “என்னை அதில் நிபுணர் என்று சொன்ன முதல் ஆள் நீங்கள் தான். இந்த ஆட்டத்திற்குப் புதியவர் என்பதால் தெரியாமல் சொல்கிறீர்கள் என்று நினைக்கிறேன்.”

 

“இல்லை சேனாதிபதி அவர்களே. நான் எதையும் மிக நுட்பமாகக் கவனிப்பவன். நேற்றும் இன்றும் மற்றவர்கள் ஆடியதையும் பார்த்திருக்கிறேன். நீங்கள் பல நுணுக்கங்களைத் தெரிந்து வைத்திருக்கிறீர்கள் என்பதை என்னால் கவனிக்க முடிந்தது.”

 

பாராட்டுக்குத் தகுதியில்லாதவனாக இருந்தாலும் அது கிடைக்கும் போது யாருக்கும் இனிக்கவே செய்கிறது. அதுவும் தகுதியில்லாத போது அது கூடுதல் இனிமையாக இருக்கிறது.   ’நான் அதற்குத் தகுதியானவன் தானோ? எனக்குத் தான் தெரியவில்லையோ’ என்று சந்தேகம் வந்துவிடுகிறது. பத்ரசாலுக்கும் அப்படித் தோன்றியது. யோசிக்கையில் அவன் சமீப காலங்களில் ஆட்ட நுணுக்கங்களை நிறையவே கற்றுக் கொண்டிருப்பதும், அதற்குத் தகுந்தபடி ஆடியிருப்பதும் கூட நினைவுக்கு வந்தது. அவன் இலேசான வருத்தத்துடன் சொன்னான். “இருக்கலாம். ஆனால் இந்த விளையாட்டுகளில் நான் இதுவரை தோற்றது தான் அதிகம். ஏதோ அதிசயமாக நேற்றும் இன்றும் தொடர்ந்து ஒரு ஒரு ஆட்டத்தில் சம்பாதித்திருக்கிறேன். மற்றபடி இங்கு வந்து இழந்தது தான் அதிகம்”  

 

சின்ஹரன் சிரித்தபடியே சொன்னான். “அதனாலென்ன சேனாதிபதி அவர்களே. செல்வச் செழிப்பில் இருக்கும் உங்களுக்கு அதெல்லாம் ஒரு பெரிய தொகையாகவா இருக்கப் போகிறது? மகிழ்விக்கும் இந்தப் பொழுதுபோக்குக்கு எத்தனை இழந்தாலும் அது உங்களைப் பாதிக்கப் போவதில்லை”  

 

பத்ரசால் மனம் நொந்து சொன்னான். “நான் செல்வச் செழிப்பில் இருப்பதாகச் சொல்லி வெந்த புண்ணில் வேலைப் பாய்ச்சாதீர்கள் கார்த்திகேயன்”

 

சின்ஹரன் சிரித்துக் கொண்டே சொன்னான். “செழிப்பான மகத தேசத்தின் சக்திவாய்ந்த சேனாதிபதியிடம் செல்வம் இல்லை என்பது கங்கையில் தண்ணீர் இல்லை என்று சொல்வது போலல்லவா சேனாதிபதி. ஒருவேளை நான் உங்களிடம் கடன் ஏதாவது கேட்டு விடுவேன் என்று இப்படி எச்சரிக்கையுடன் சொல்கிறீர்களா என்ன?”

 

பத்ரசால் பெருமூச்சு விட்டான். அவன் வகிக்கும் பதவியை வைத்து அவனைச் செல்வந்தனாகப் பலரும் எண்ணி விடுவது அடிக்கடி நடக்கும் அவலம் தான். என்ன செய்வது? அப்படி நினைப்பவர்கள் தனநந்தனைப் பற்றித் தெரியாதவர்கள். வலிய ஒரு புன்னகையை வரவழைத்துக் கொண்டு அவன் சொன்னான். “மகதத்தின் செழிப்பு மன்னனிடம் இருக்கலாமே தவிர சேனாதிபதியிடமும் இருக்க வேண்டும் என்பது கட்டாயமில்லையே. உரிமையாளனின் செல்வம் ஊழியனுக்கும் கிடைத்து விடுமா என்ன? ஊழியனுக்கு ஊதியம் மட்டுமல்லவா கிடைக்கும். அப்படிக் கிடைக்கும் ஊதியமும் ஊழியனின் விருப்பப்படி அல்லாமல் உரிமையாளனின் விருப்பப்படி அல்லவா இருக்கும்?”

 

சின்ஹரன் முகத்தில் திகைப்பைக் காட்டினான். பின் விளையாட்டுக்காக பத்ரசால் சொல்கிறானா என்று கண்டுபிடிக்க முயல்பவன் போல கூர்ந்து அவனைப் பார்த்து விட்டு மெல்லத் தனக்குத் தானே பேசிக் கொள்வது போல் சொன்னான்.   ”இந்தப் பிரச்சினை பல இடங்களில் இருக்கிறது என்று இப்போதல்லவா தெரிகிறது. இதனால் தான் பாதிக்கப்படுக்கப்படுவர்கள் குறுக்கு வழிகளில் வருமான வழிகளைத் தேடிக் கொள்கிறார்கள்”

 

அவன் சொன்னது பத்ரசாலின் கூர்மையான காதுகளுக்குத் தெளிவாகவே கேட்டது. “என்ன சொன்னீர்கள் கார்த்திகேயன்?” என்று ஆவலுடன் கேட்டான்.

 

சின்ஹரன் அப்போது தான் சத்தமாகப் பேசி விட்டோம் என்று உணர்ந்தவன் போலக் காட்டிக் கொண்டான். பின் சொல்லலாமா வேண்டாமா என்று யோசிக்கும் பாவனையை முகத்தில் காட்டி விட்டு முடிவில் தயக்கத்துடன் மெல்லச் சொன்னான். “எனக்குத் தெரிந்த  ஒரு நண்பர் அவர் பெயரையும், ஊரையும் நான் சொல்ல விரும்பவில்லை.  அவர் மிக நல்ல மனிதர். பல காலமாக அந்த தேசத்தில் உயர் பதவியில் இருக்கிறார். அங்கும் இதே பிரச்சினை தான். ஊதியம் மிகவும் குறைவு. ஒரு காலத்தில் மிகவும் வருத்தப்பட்டுக் கொண்டிருந்த அவர் பின் தன் வருமானத்தை அதிகரிக்கும் வழிகளைத் தானே தேடிக் கொண்டார்....”

 

பத்ரசால் சுற்றியும் பார்த்தான். யாரும் அவர்கள் பேச்சை செவிமடுத்துக் கேட்டுக் கொண்டிருக்கவில்லை என்பதை உறுதிப்படுத்திக் கொண்டு விட்டு ஆர்வத்துடன் கேட்டான். “அவர் எப்படி அந்த வழியைத் தேடிக் கொண்டார்?”

 

சின்ஹரன் தர்மசங்கடத்துடன் சற்று நெளிந்தான். பின் தேவையில்லாமல் அதிகம் சொல்லி விட்டோமோ என்று  யோசிப்பவன் போலக் காட்டிக் கொண்டு விட்டு அவனும் சுற்றியுள்ள சூழ்நிலையை ஒரு முறை பார்த்து விட்டு தாழ்ந்த குரலில் சொன்னான். “அதிகாரமும், பொறுப்பும் உள்ள இடத்தில் அதை மூலதனமாக வைத்து சம்பாதிக்கும் வாய்ப்புகளும் அதிகம். அதை அவன் பயன்படுத்திக் கொண்டான். அதை அவன் நேரடியாகச் செய்து விட முடியாததால் என் உதவியை நாடினான். நானும் அவனுக்கு உதவினேன். சொல்லப் போனால் அதுவும் ஒரு விதமான வணிகம் தான். இப்போது இருவரும் மிக நன்றாகச் சம்பாதிக்கிறோம். தயவு செய்து யார் என்ன என்றெல்லாம் கேட்காதீர்கள். அந்த இரகசியத்தைக் காக்க வேண்டிய கடமை எனக்கு இருக்கிறது. அதனால் அடையாளங்களை நான் என்றும் வெளிப்படுத்த முடியாதவனாய் இருக்கிறேன்”

 

சின்ஹரன் சொன்னதைக் கேட்டு பத்ரசாலின் ஆர்வம் அதிகமாகியது. அவனும் சின்னச் சின்ன தில்லுமுல்லுகளைச் செய்து சம்பாதிக்கிறவன் தான் என்றாலும் அதற்கும் அதிகமாக சின்ஹரன் சொல்வது போல ‘மிக நன்றாகச் சம்பாதிக்க’ அவனுக்கு முடியவில்லை. காரணம் ராக்‌ஷசரின் கடுமையான சோதனை முறைகள் அதற்கு எதிராக இருந்தன. அவனுக்கு மிக நன்றாகச் சம்பாதிக்க முடிந்த அவன் நண்பனின் அடையாளம் தெரிய வேண்டியிருக்கவில்லை. ஆனால் அந்தச் சம்பாதிக்கும் வழி பற்றி பத்ரசால் அறிய விரும்பினான். முக்கியமாக சிக்கிக் கொள்ளாமல் எப்படி சம்பாதிக்கிறார்கள் என்று தெரிந்து கொள்வது உதவும் என்று தோன்றியது. அதை வெளிப்படையாகக் கேட்க சங்கோஜமாக இருந்தாலும் பத்ரசால் சுற்றி வளைத்தாவது அறிந்து கொள்ள விரும்பிக் கேட்டான். “அங்கு கண்காணிப்பு, கடுமையான சோதனைகள் எல்லாம் இல்லையா?’

 

சின்ஹரன் புன்னகையுடன் அலட்சியமாகச் சொன்னான். “அது வேண்டுமளவு இருக்கிறது. ஒற்றர்களின் கண்காணிப்பும் கூட இருக்கிறது. ஆனால் எல்லாவற்றில் இருந்தும் பாதுகாத்துக் கொள்ள வழிகள் அறிவாளிக்குத் தெரியாமல் இருப்பதில்லை”

 

பத்ரசாலுக்கு உள்ளுக்குள் பரபரப்பு கூடியது. அந்த வழிகளை அவனும் அறிந்து கொள்ளத் துடித்தான். இந்த வணிகன் வந்ததிலிருந்து அவனுக்கு பணவரவு அதிகரித்திருக்கிறது. ஒரு விதத்தில் யோசித்தால் அதிர்ஷ்டம் அனுப்பி வைத்த நபராகவே கார்த்திகேயன் தெரிந்தான். அவனுக்குத் தெரிந்திருக்கும் வழிகள் கூடுதல் அதிர்ஷ்டத்தை வரவழைக்கும் வாய்ப்பு இருக்கிறது. ஆனால் அவன் பேச்சு வாக்கில் சொன்னதை வைத்து தீவிரமாக விசாரிப்பதற்கு பத்ரசால் தயங்கினான். பின் மெல்லச் சொன்னான். “இங்கு போல் நிலவரம் இருந்தால் அங்கு உங்களுக்கு முடிந்திருக்காது. இங்கு ஒற்றர்கள் கண்காணிப்பும், அமைச்சர்கள் சோதனையும் தீவிரமாக இருக்கும்.”

 

சொல்லி விட்டு என்ன பதில் வருகிறதென்று ஆவலுடன் பத்ரசால் சின்ஹரனைப் பார்த்தான்.

 

சின்ஹரன் புன்னகையுடன் சொன்னான். “அந்தக் கண்காணிப்புகள், சோதனைகள் எல்லாம் பெரிய விஷயமல்ல. எதையும் கூர்ந்து கவனிக்க முடிந்தவர்களுக்கு அதில் உள்ள பலவீனங்களும், குறைபாடுகளும் புலப்படாமல் இருப்பதில்லை. அதெல்லாம் எங்களுக்குப் பழகி விட்டது. சொல்லப் போனால் எங்கள் எச்சரிக்கை எங்கள் வாழ்வின் ஒரு பகுதியாகவே ஆகிவிட்டது என்று கூடச் சொல்லலாம். உதாரணத்திற்கு நாம் சூதாடிக் கொண்டிருக்கையில் ஒரு ஒற்றன் வேவு பார்ப்பதை என்னால் உணராமல் இருக்க முடியவில்லை. அதே ஒற்றன் நாம் இங்கு வந்தமர்ந்த பிறகு சற்று தள்ளி அமர்ந்து என்ன பேசுகிறோம் என்பதையும் கவனித்தபடி சிறிது நேரம் கேட்டுக் கொண்டிருந்து விட்டுப் போனான். அதையும் கவனித்தேன்.”

 

பத்ரசால் திகைப்புடன் சின்ஹரனைப் பார்த்தான். சின்ஹரன் சொன்னான். “அறிவாளி ஆபத்தான வழிகளில் போனால் தான் அதிகமாகச் சம்பாதிக்க முடியும் என்பதை உணர்ந்திருக்கிறான். அந்த வழிகளில் போவது என்று முடிவெடுத்த பின் அவன் சிறிதும் அலட்சியமாகவோ, கவனக்குறைவாகவோ இருப்பதில்லை..... சரி சேனாதிபதி. நேரம் மிக நீண்டு விட்டது. தங்களுடன் உரையாடியதில் மகிழ்ச்சி. நாளை சந்திப்போம்.”

 

பேசிக் கொண்டிருக்கையிலேயே திடீர் என்று எழுந்து கிளம்பிய சின்ஹரனைப் பார்த்து பத்ரசால் தலையசைத்தான். அந்த வணிகன் அவன் மனதில் ஒரு கனலை மூட்டி விட்டுப் போய் விட்டான்.

 

(தொடரும்)

என்.கணேசன்

யோகி 68

 

செல்வம் செருப்பைக் காட்டி எச்சரித்த, அவர் வீட்டருகே வசிக்கும் கிழவர், செல்வத்துடன் வேலை செய்யும் போலீஸ் கான்ஸ்டபிளின் உறவுக்காரர். அவர் செல்வத்தின் வீட்டில் வைக்கப்பட்டிருக்கும் சூனியம், செய்வினை பற்றி அந்த போலீஸ் கான்ஸ்டபிளிடம் விரிவாகச் சொல்லியிருந்தார். அது மட்டுமல்ல அப்படிச் செய்வினை செய்த ஒரு வீட்டில் உள்ளவர்கள் ரத்தவாந்தி எடுத்து இறக்க நேர்ந்த கதையையும் அவர் அந்தக் கான்ஸ்டபிளிடம் சொன்னார்.

 

”எல்லா செய்வினையும் ஒரே மாதிரி பாதிப்பைத் தான் தரும்னு சொல்ல முடியாது. அதை செஞ்சவங்க எப்படி ஆகணும்னு எதிர்பார்த்து செய்யறாங்களோ அப்படி ஆகும். செல்வத்துக்கு மனரீதியான பாதிப்பு வந்துட்ட மாதிரி தான் தெரியுது.”

 

இடமாற்ற ஆணை வந்து, மொட்டைக் கடிதமும் வந்த பிறகு அந்தப் போலீஸ் ஸ்டேஷனில் செல்வம் நடந்து கொள்வதெல்லாம் இயல்பாக இல்லை. அதை நினைவுகூர்ந்த கான்ஸ்டபிள் சொன்னான். “ஆமா தாத்தா. ஸ்டேஷன்ல எல்லார் மேலயும் எரிஞ்சு விழறான் மனுஷன். கிட்டத்தட்ட பைத்தியம் மாதிரி தான் நடந்துக்கறான்.”

 

தாத்தாவின் கண்கள் விரிந்தன. அவர் சந்தேகப்பட்டது சரிதான்.  “இந்த அளவு பயங்கரமான செய்வினை செய்யற அளவு செல்வத்திற்கு எதிரிகள் யாராவது இருக்காங்களா?” என்று அவர் ஆர்வத்துடன் கேட்டார்.

 

“அந்த ஆள் திமிர் பிடிச்சவன். அதனால ஆகாதவங்க நிறைய பேர் இருக்காங்க. அதுல எவன் இதைச் செஞ்சான்னு தெரியலையே தாத்தா.”

 

கிழவர் “எதுக்கும் நீ ஜாக்கிரதையாய் இருந்துக்க. என்ன வேணும்னாலும் நடக்கலாம்? பைத்தியம் முத்தினவங்க எப்போ என்ன செய்வாங்கன்னு யாராலயும் உறுதியாய் சொல்ல முடியாது. ”

 

ஸ்டேஷன் ஏட்டு ஏற்கெனவே சந்தேகப்பட்டு சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். “இந்த ஆளுக்கு எதோ புடிச்சுகிச்சுன்னு நினைக்கறேன். தூத்துக்குடிக்குப் போகறதுக்கு முன்னாடி நம்மள ஒருவழி ஆக்கிடுவான் போலருக்கு”

 

அந்தப் போலீஸ் கான்ஸ்டபிள் தன் உறவுக்காரத் தாத்தா சொன்னதைத் தெரிவித்தது, ஏட்டின் சந்தேகத்தை உறுதிப்படுத்தியது போலிருந்தது. போலீஸ் ஸ்டேஷனில் அனைவரும் தங்கள் கருத்துக்களைப் பகிர்ந்து கொண்டார்கள். பின் செல்வத்தை ஒருமாதிரியாகக் கூர்ந்து பார்க்க ஆரம்பித்தார்கள். அது செல்வத்தின் கோபத்தை அதிகப்படுத்தி அவர் கூடுதலாக ஆத்திரத்தை வெளிப்படுத்தினார்.

 

அந்தப் போலீஸ் கான்ஸ்டபிள் தன் உறவுக்காரத் தாத்தாவிடம் சொன்னான். “நீங்க சொன்னது சரி தான். அந்தாளுக்கு நாளுக்கு நாள் ஆக்ரோஷம் அதிகமாயிட்டே வருது” 

 

அந்தக் கிழவர் தன் அக்கம் பக்கத்து ஆட்களிடம் அந்தத் தகவலைத் தெரிவித்து விட்டு சொன்னார். ”போலீஸ் ஸ்டேஷன்லயே எல்லாரும் ஒதுங்கி தான் இருக்காங்களாம். நாமளும் அந்த ஆளை அதிகம் நெருங்கிடாம இருக்கறது நல்லது. எந்த நேரத்துல என்ன செய்வான்னு தெரியாதே!”

 

அதன் பின், வீட்டருகே இருப்பவர்களும் தூரத்திலிருந்து செல்வத்தை வினோதமாகப் பார்க்க ஆரம்பித்தார்கள். செல்வத்துக்குப் பைத்தியமே பிடித்து விடும் போல் இருந்தது. ’என்ன ஆச்சு எல்லாருக்கும். எல்லாருமே மெண்டல் ஆயிட்டானுங்களா? இந்த லூஸுங்க கூட இருக்கறதை விட தூத்துக்குடிக்குப் போறதே தேவலை போல இருக்கே’

 

தூத்துக்குடிக்குச் செல்வதற்கு முன் தினம் வந்த தபால்களில் ஒன்று முந்தைய அனாமதேயக் கடிதம் போல் இருந்தது. எடுத்துப் படிக்காமல் கிழித்தெறிய வேண்டும் என்று தோன்றினாலும், என்ன எழுதப்பட்டிருக்கிறது என்று தெரியாமல்  கிழித்துப் போட அவருக்கு மனம் வரவில்லை.

 

இதயம் வேகமாய் படபடக்க செல்வம் அந்த உறையை எடுத்துப் பிரித்தார்.  முன்பு வந்தது போலவே இப்போதும் ஒரு கம்ப்யூட்டர் ப்ரிண்டவுட்.

 

“கவலைப்படாதே செல்வம். நீ தனி ஆள் அல்ல. நான் எப்போதும் உன்னோடு தான் இருக்கிறேன்.

சைத்ரா

C/o செல்வம்”

 

சென்ற முறை மொட்டைக் கடிதத்தில் C/o யோகாலயம் என்று எழுதியிருந்தது. ஆனால் இந்த முறையோ C/o செல்வம் என்றே எழுதியிருக்கிறது. அப்படியானால் அவரை ஆவி வந்து சேர்ந்து விட்டதோ?  கூட தான் இருக்கிறதோ?

 

செல்வம் கோபத்துடன் அந்தக் கடிதத்தைக் கசக்கி எறிந்தார். இந்த மொட்டைக் கடிதம் எழுதினவன் நேரில் வந்தால் கண்டிப்பாய் லாடம் கட்டி அடித்திருப்பார்.

 

சிறிது நேரத்தில் யாரோ ஒருவன் வந்து தன்னுடைய கைபேசி திருட்டுப் போனதாய் ஏட்டிடம் சொல்வது காதில் விழுந்தது. ஏட்டு சில கேள்விகள் கேட்டு விட்டு “இன்ஸ்பெக்டரைப் பாருங்க” என்று சொல்வதும் கேட்டது. செல்வம் உள்ளுக்குள் கொதித்தார். ’செல்போன் திருட்டுப் புகாரையும் இன்ஸ்பெக்டர்  தான் வாங்கணுமா? அப்படின்னா இவனுகளுக்கு எதுக்கு சம்பளம்?’

 

அடுத்த நிமிடம் அவருடைய அறை வாசலில் இளைஞன் வந்து நின்றான். செல்வம் தலையை நிமிர்த்தாமல் தன் கைபேசியைப் பார்த்துக் கொண்டு அமர்ந்திருந்தார். “சார்” என்று அந்த இளைஞன் அழைத்தான்.

 

தலையை உயர்த்திய செல்வம் அலட்சியமாய் கேட்டார். “என்ன?”

 

உள்ளே வந்த அந்த இளைஞன் சொன்னான். “என் செல்போன் திருட்டுப் போயிடுச்சு சார்.”

 

“புகார் எழுதி அந்த ஏட்டு கிட்ட குடுத்துட்டு போ” என்று அலட்சியமாய் செல்வம் சொல்லச் சொல்ல அந்த இளைஞனின் பார்வை செல்வத்தின் பின்புறம் நிலைத்து, அவன் முகம் பேயறைந்தது போல் மாறியது. “யாரிது?” என்று திகிலுடன் அவன் கேட்டான்.

 

செல்வம் திகைப்புடன் பின்னால் திரும்பிப் பார்த்தார். பின்னால் சுவர் தான் இருந்தது. யாரும் இருக்கவில்லை.

 

“யாரைக் கேட்கறே?” என்று செல்வம் அந்த இளைஞனிடம் கேட்டார்.

 

அந்த இளைஞன் அவரையும், அவர் பின்னாலும் ஒரு முறை பார்த்தான். அவன் முகத்தில் பீதி தெளிவாய்த் தெரிந்தது. மெல்ல மெல்ல வாசல் வரை பின்வாங்கியவன், பின் ஓட்டமெடுத்தான்.

 

வழிமறித்து போலீஸ் கான்ஸ்டபிள் கேட்டான். “என்ன ஆச்சு?”

 

“லேடி…. ஒரு லேடி….” என்று வாய் குழறியபடி சொன்ன அந்த இளைஞன் கூடுதலாய்ச் சொல்ல நிற்கவில்லை. ஓடிப் போய் விட்டான்.

 

போலீஸ் கான்ஸ்டபிள் செல்வத்தின் அறை வாசலில் நின்று மெல்ல எட்டிப் பார்த்தான். செல்வம் எரிச்சலுடன் ”என்ன?” என்று கேட்டவுடன் ‘ஒன்றுமில்லை’ என்று தலையசைத்து விட்டுப் போனான்.

 

ஏட்டு கான்ஸ்டபிளிடம் தாழ்ந்த குரலில் கேட்டார். “உள்ளே எந்த லேடி இருக்காங்க?”

 

“என் கண்ணுக்கு யாரும் தெரியல. ஆனா சார் என்னவோ மாதிரி இருக்கார். நார்மலாய் இல்லை”

 

பின் ஒவ்வொருவராக செல்வத்தின் அறைக்கு வெளியே நின்று ரகசியமாய் எட்டிப் பார்த்தார்கள். யாருக்கும் எந்தப் பெண்ணும் தெரியவில்லை என்றாலும் செல்வத்தின் முகம் யதார்த்தமாய்த் தெரியவில்லை. ஏதோ ஒரு துஷ்ட சக்தியால் ஆக்கிரமிக்கப்பட்டது போல் அவர் முகம் மிக உக்கிரமாய் அவர்களுக்குத் தெரிந்தது. 

 

ஏட்டு கான்ஸ்டபிளிடம் சொன்னார். ”நீ சொன்னது சரி தான். காலைல வந்தப்ப அவர் முகம் இப்படி இருக்கலை. அந்தப் பையன் கண்ணுல மட்டும் யாரோ ஒரு பெண் தெரிஞ்சிருக்கா. நீ போய்ப் பார்க்கறதுக்குள்ளே அவ அவர் உடம்புக்குள்ளே போயிருக்கணும். எத்தனை வருஷமாய் நாம பார்க்கறோம். அவர் முகம் இப்படி இருந்ததே இல்லை…”

 

ஸ்டேஷனில் உள்ள அனைவரும் தாழ்ந்த குரல்களில் ஏதேதோ பேசிக் கொள்வது செல்வத்தின் காதில் விழுந்தது.

 

செல்வத்தால் கோபத்தைக் கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை. வெடித்து விட்டார். 

 

அன்று மாலையே கான்ஸ்டபுள் தன் உறவுக்காரத் தாத்தாவிடம் சென்று அன்று காலையில் நடந்ததைச் சொன்னான். “முதல்ல முகம் தான் மாறித் தெரிஞ்சுது. அப்பறம் பார்த்தா மனுஷன் பேயாட்டம் ஆடறான். எல்லாரையும் கெட்ட கெட்ட வார்த்தைகள்ல திட்டறான். அந்தப் பையனைப் புடிச்சு இழுத்துட்டு வாங்கன்னு சொல்றான். அந்தப் பையன் யாரு என்னன்னே தெரியல. பேயோ, ஆவியோ பார்த்து பயந்து ஓடினவன் திரும்பியே வரலை. செல்போன் போனா போயிட்டு போகுது. பேய் பிடிச்சுதுன்னா தாங்க முடியுமான்னு நினைச்சிருப்பான்னு நினைக்கிறேன்…”

 

தாத்தா அந்தத் தகவலை, சில வார்த்தைகளைச் சேர்த்து தன் பகுதியில் உள்ளவர்களுக்குத் தெரிவிக்க, அவர்கள் அனைவரும் தங்கள் வீட்டு வாசல்களில் இருந்தபடியே செல்வத்தின் வருகைக்காக ஆவலாகக் காத்திருந்தார்கள். செல்வம் பைக்கில் வந்து வீட்டு வாசலில் நின்ற போது அவர் மீது அனைவர் பார்வையும் இருந்தது. 

 

செல்வத்துக்கு தூத்துக்குடி போவது பெரிய விடுதலை என்ற எண்ணம் மேலும் வலுக்க ஆரம்பித்தது.

 

 (தொடரும்)

என்.கணேசன்

சாணக்கியன் 127

ஒற்றன் அங்கிருந்து நகர்ந்த பிறகு சின்ஹரன் இடையிடையே பத்ரசாலைக் கூர்ந்து கவனித்தான். பத்ரசால் ஆட்டத்தில் மூழ்கியிருந்தான். வெற்றியின் களிப்பு அவன் முகத்தில் தெரிந்தது. அவன் வெற்றிமுகமாக முன்னேறிய போது வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்தவர்கள் ஆரவாரம் செய்து ஊக்குவித்தபடியே சின்ஹரனும் அவனை ஊக்குவித்தான். அப்படி அவன் ஊக்குவித்த போது பத்ரசால் திரும்பி அவனைப் பார்த்துப் புன்னகைத்தான். அறிமுகம் இல்லாமலேயே ஒரு நட்பின் இழை அவர்களுக்குள் உருவாகியது. 

 

பத்ரசாலுக்கு அங்கு வரும் போது அந்த நாள் வெற்றிகரமாக இருக்கும் என்று தோன்றியது உண்மையாகவே பலித்ததில் பெருமகிழ்ச்சி. ‘எல்லா நாட்களும் இப்படித் தானே தோன்றுகிறது?’ என்று ஏளனமாகக் குரல் கொடுத்த உள்மனதிடம் ‘நான் நினைத்தது பலித்து விட்டது பார்த்தாயா?’ என்று பெருமையுடன் பத்ரசால் கேட்டுக் கொண்டான். உண்மையில் அவன் அதிர்ஷ்டமா, இல்லை அருகில் அமர்ந்திருக்கும்  வணிகனின் அதிர்ஷ்டம் அவனைத் தொற்றிக் கொண்டதா என்ற கேள்வியும் அவன் மனதில் எழாமல் இல்லை.

 

அந்த ஆட்டம் முடிந்தது. பத்ரசால் நீண்ட நாட்கள் கழித்து ஒரு நல்ல தொகையை வென்றிருக்கிறான். அவனுக்கு மற்றவர்களுடன் சேர்ந்து தானும் வாழ்த்துக்கள் தெரிவித்து விட்டு சின்ஹரன் எழுந்து அங்கிருந்து கிளம்பினான். அவன் சூதாட்ட விடுதியிலிருந்து, தான் தங்கியிருந்த பயணியர் விடுதிக்குச் செல்ல ஆரம்பித்தவுடனேயே அவனை வேறொரு ஒற்றன் பின் தொடர ஆரம்பித்ததை சின்ஹரன் கவனித்தான். அவனுடைய அனுபவத்தில் குறைந்த பட்சம் ஒரிரண்டு நாட்களாவது அவனைக் கூர்ந்து கண்காணிப்பார்கள். அந்தக் கண்காணிப்பில் அவர்களுக்கு அவன் மீது ஏதாவது சந்தேகம் எழுந்தால் பின் தீவிரமாகத் தொடர்ந்து கண்காணித்துக் கொண்டே இருப்பார்கள். அப்படி சந்தேகம் எழா விட்டால் பின் முக்கிய இடங்களுக்கு அவன் செல்லும் போதும் முக்கிய மனிதர்களிடம் அவன் பழகும் போதும் மட்டும் கவனிப்பார்கள். இந்த வழக்கம் எல்லா இடங்களிலுமே இருந்து வருவதால் சின்ஹரன் அலட்டிக் கொள்ளவில்லை. விடுதிக்குப் போய் நிம்மதியாக அவன் உறங்க ஆரம்பித்தான்.

 

பத்ரசால் இரண்டாவது ஆட்டத்தில் சிறிய தொகையை இழந்தான். முன்பு அந்த வணிகன் அருகிலிருக்கும் ராசியால் அவன் வென்றதாகச் சொன்ன ஆள் “என்ன சேனாதிபதி அந்த வணிகரோடு அந்த ராசியும் போய் விட்டது போல் இருக்கிறதே?” என்றான். பத்ரசால் சிறிதாய் புன்னகை செய்தான். ஆனால் அவன் மூன்றாவது ஆட்டத்திற்கு அங்கு தங்கவில்லை. இன்று சிறிதாவது கூடுதல் பணத்தோடு தான் வெளியேற வேண்டும் என்று முடிவு செய்தான்.

 

அவன் தொடர்ந்து ஆட மறுத்து எழுந்த போது ஆட்டக்காரர்களில் ஒருவன் “சேனாதிபதியும் அந்த வணிகரைப் போலவே விவரமான ஆளாக மாறி விட்டார்.” என்று சொல்ல மற்றவர்கள் சிரித்தார்கள். பத்ரசால் விரிந்த புன்னகையுடன் நகர்ந்து இரண்டு கோப்பை மதுவருந்தி விட்டு விடுதியிலிருந்து வெளியேறினான். இதே போல் கூடுதல் பணத்தோடு தினமும் வீடு திரும்பினால் எவ்வளவு நன்றாக இருக்கும் என்று அவன் எண்ணிக் கொண்டான்.

 

பாடலிபுத்திரத்திற்கு குதிரைகள், மாடுகள் விற்க வாங்க வருபவர்கள் அவற்றைச் சந்தைப் பகுதியில் தான் நிறுத்தியிருப்பார்கள். சின்ஹரனும் அப்படித் தான் அவன் கொண்டு வந்திருந்த குதிரைகளை அங்கே நிறுத்தியிருந்தான். அவன் விடுதியிலிருந்து அங்கே சென்ற போதும் நேற்றைய ஒற்றன் அவனைப் பின் தொடந்து வந்தான்.

 

சின்ஹரன் சந்தைப் பகுதியில் நின்று வாடிக்கையாளர்களுடன் பேசுவதையும், விற்பனை செய்வதையும், மற்ற விற்பனையாளர்களுடன் வணிகத்தில் ஈடுபவதையும் கூர்ந்து கவனித்து அவன் உண்மையிலேயே வணிகன் தான் என்று ஒற்றன் திருப்தியடைந்தான். பின் ஒற்றன் அங்கிருந்து நகர்ந்தான்.

 

அன்றிரவு சின்ஹரன் சூதாட்ட விடுதியைச் சென்றடையும் வரை ஒற்றர்கள் யாரும் அவனைப் பின் தொடரவில்லை. அவன் சென்றடைந்த போது ஏற்கெனவே பத்ரசால் அங்கு வந்து ஆடிக் கொண்டிருந்தான். அப்போது அவன் தோற்றுக் கொண்டிருந்தான். அதனால் அவன் முகம் களையிழந்திருப்பதை சின்ஹரன் கவனித்தான். சின்ஹரன் அவனுக்கு எதிர்ப்புறமாக அமர்ந்து கொண்டிருந்தான். அவனைச் சற்று நேரம் கழித்து தான் பத்ரசால் கவனித்தான். அவன் அங்கு அமர்வதற்குப் பதிலாகத் தன் அருகே வந்தமர்ந்திருந்தால் வெற்றிமுகமாகத் திரும்பியிருக்கலாமோ என்ற சந்தேகம் பத்ரசாலுக்கு வந்தது. சிறிது நேரத்தில் அந்த ஆட்டம் முடிந்தது. நேற்று கூடுதலாகச் சம்பாதித்திருந்ததை இந்த ஆட்டத்தில் பத்ரசால் இழந்திருந்தான்.

 

அடுத்த ஆட்டத்தில் சின்ஹரனும் இணைந்து கொண்டான். நேற்று அவனைக் கவனித்திருந்தவர்கள் நட்புடன் அவனை வரவேற்றார்கள். பத்ரசால் அவனைப் புன்னகையுடன் அங்கீகரித்தான். வேறொரு ஒற்றன் அங்கு வேடிக்கை பார்த்தபடி நின்றதைக் கவனித்த சின்ஹரன் அனைவருக்கும் தந்த புன்னகையையே பத்ரசாலுக்கும் தந்தான்.  ஆட்டம் தொடர்ந்தது.

 

இந்த ஆட்டத்தில் சின்ஹரன் தோற்றான். பத்ரசால் வென்றான். முந்தின நாள் அவர்களுடன் விளையாடிய இடிச்சிரிப்பு மனிதன் இன்றும் அவர்களுடன் ஆடியிருந்தான். அவனிடம் சின்ஹரன் சொன்னான். “நான் நேற்றே சொன்னேன் அல்லவா நண்பரா? சூதாட்டத்தில் புதியவர்களுக்கு முதல் நாள் கிடைக்கும் அதிர்ஷ்டம் மறுநாள் கிடைப்பதில்லை. இன்று தோற்று விட்டேன் பார்த்தீர்களா?”

 

“ஆனால் இன்று இழந்ததையும் விட அதிகமாக நீங்கள் நேற்றே சம்பாதித்து விட்டீர்கள்.” என்று நினைவுபடுத்திய அந்த ஆட்டக்காரன் இன்றும் இடிச்சிரிப்பு சிரித்தான்.

 

இன்னொரு ஆட்டக்காரன் சொன்னான். “சேனாதிபதி தான் நேற்றும் வென்றார். இன்றும் வென்றிருக்கிறார்”

 

பத்ரசால் சிரித்துக் கொண்டே சொன்னான். “நான் நேற்றும் ஒரு முறை தோற்றிருக்கிறேன். இன்றும் அப்படியே ஒரு முறை தோற்றிருக்கிறேன். அதைப்பற்றி யாரும் பேசுவதில்லை”

 

இன்னொரு ஆட்டக்காரன் சொன்னான். “நேற்றும் இலாபம் தான் அதிகம். இன்றும் இலாபம் தான் அதிகம். நீங்களும் அதைப் பற்றிப் பேசவில்லை பார்த்தீர்களா?”

 

அனைவரும் சிரிக்க சின்ஹரனும் சிரித்தபடியே எழுந்தான். “சரி நண்பர்களே. நாளை மீண்டும் சந்திப்போம். மதுவருந்தி விட்டுச் செல்கிறேன்”

 

மூன்றாவது ஆட்டம் ஆரம்பமாகியது. பத்ரசால் சின்ஹரன் மதுவருந்தும் பகுதிக்குச் செல்வதைப் பார்த்தபடியே தானும் எழுந்தான். மூன்றாவது ஆட்டத்தில் மீண்டும் பணத்தை இழந்து விடுவாய் என்று அவன் உள்ளுணர்வு அவனை எச்சரித்தது. அதனால் அவனும் விளையாடாமல் எழுந்து மதுவருந்தும் பகுதிக்குச் சென்றான்.

 

சின்ஹரன் அவனைப் பார்த்து மெலிதாகப் புன்னகைக்க பத்ரசாலும் நட்புடன் புன்னகைத்தபடியே அவனுக்கு எதிரே உட்கார்ந்தான். ”நேற்றே உங்களைப் பார்த்திருந்தாலும் அறிமுகமாகவில்லை. நீங்கள் எந்த ஊரைச் சேர்ந்தவர் நண்பரே?”

 

சின்ஹரன் புன்னகையுடன் சொன்னான். “நான் சிந்துப் பிரதேசத்தைச் சேர்ந்தவன். ஆனால் இப்போது வேறு பிரதேசங்களில் இருப்பது தான் அதிகம். குதிரை வாணிபம் செய்கிறேன். என் பெயர் கார்த்திகேயன்”

 

“நான் பத்ரசால். மகத சேனாதிபதி” என்று பத்ரசால் சுருக்கமாகச் சொன்னான்.

 

சின்ஹரன் முகத்தில் வியப்பு காட்டிச் சொன்னான். “நான் அவர்கள் உங்களைச் சேனாதிபதி என்று விளையாட்டாக அழைக்கிறார்கள் என்று நினைத்து விட்டேன். உங்களைப் பற்றி நான் நிறைய கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன். உங்களை நேரில் சந்தித்து உரையாட முடிந்தது  எனக்கு மிக சந்தோஷமாக இருக்கிறது மகத சேனாதிபதி அவர்களே”

 

அவன் சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போதே சற்று முன் வேடிக்கை பார்க்கும் ஆட்களுடன் நின்றிருந்த ஒற்றன், அவர்கள் பேச்சு காதில் விழும் தொலைவில், மதுவருந்த உட்கார்ந்து கொண்டதை சின்ஹரன் ஓரக் கண்களால் கவனித்தான்.

 

பத்ரசால் கேட்டான். “என்னைப் பற்றிக் கேள்விப்பட்டதாய் சொன்னீர்களே அது நல்ல விதமாகத் தானே?”

 

சின்ஹரன் வாய்விட்டுச் சிரித்தபடி ”ஆமாம்” என்று சொன்னான். மதுவருந்தியபடி இருவரும் பொதுவான விஷயங்களைப் பேசிக் கொள்ள ஆரம்பித்தார்கள். சின்ஹரன் தன் பயண அனுபவங்களைச் சுவாரசியமாகச் சொன்னான். நேரம் போவது தெரியாமல் பத்ரசால் கேட்டுக் கொண்டிருந்தான்.

 

ஒரு கட்டத்தில் ஒற்றன் அங்கிருந்து சென்று விட்டான். இதுவரை பார்த்ததிலும், கேட்டதிலும் அந்தப் புதிய வணிகனைப் பற்றிச் சந்தேகப்பட ஏதுமில்லை.

 

அவன் செல்வதைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த சின்ஹரன் மெல்ல சுற்றிலும் பார்த்தான். அனைவரும் சற்றுத் தொலைவில் மதுவருந்தியபடி அவரவர் உலகில் இருந்தார்கள். பத்ரசாலும் மது உள்ளே சென்றதால் இறுக்கம் தளர்ந்திருந்தான்.

 

சின்ஹரன் மெல்லச் சொன்னான். “உங்களைப் பற்றி மாவீரர் என்று பலர் சொல்லக் கேட்டிருக்கிறேன். நீங்கள் போர்க்கலையில் மட்டுமல்லாமல் இந்த சூதாட்டக் கலையிலும்  சிறந்த நிபுணர் என்று இன்று தான் தெரிந்து கொண்டேன்”

 

(தொடரும்)

என்.கணேசன்