யோகி 66

 

தேவானந்தகிரி யோகி பிரம்மானந்தாவின் அழைப்பில் புளங்காகிதம் அடைந்திருந்தார். சாதாரணமான யாரும் நேரடியாக பிரம்மானந்தாவிடம் தொடர்பு கொண்டுவிட முடியாது. அப்படிப்பட்ட யோகி பிரம்மானந்தா அவரை மதித்து அழைத்துப் பேசியது மிகப்பெரிய அங்கீகாரமாக தேவானந்தகிரிக்குத் தோன்றியது.  தேவானந்தகிரிக்கு அவருடைய தொழிலில் தேசிய அளவில் கௌரவமும், அங்கீகாரமும் உயர்வாகவே இருக்கிறது என்றாலும் இந்தியா கடந்து அந்த அளவில் இல்லை. அது அவருக்கு ஒரு பெருங்குறையாகவே இப்போதும் இருக்கிறது. அதனால் யோகி பிரம்மானந்தாவைப் போல் உலகப்புகழ் பெற்றவருடன் தொடர்பில் இருப்பது அடுத்த உயர்நிலைக்கு அவரை உயர்த்தும் என்ற எதிர்பார்ப்பு, பிரம்மானந்தாவிடம் பேசிய போது அவருக்கு ஏற்பட்டது.

 

பிரம்மானந்தா நெடுங்காலம் தொடர்பில் இருக்கும் நண்பர் போல் பேசினார். அவருடைய நண்பர்கள் சிலருக்கு தேவானந்தகிரியின் உதவி மிக அவசரமாகத் தேவைப்படுகிறது என்றும், அதனால் தேவானந்தகிரி உடனடியாக சென்னைக்குக் கிளம்பி வந்தால் அது பேருதவியாக இருக்கும் என்றும் கூறினார்.

 

சாதாரணமாக தேவானந்தகிரி  மற்றவர்களுடைய இடங்களுக்குச் சென்று பிரஷ்னங்கள் பார்ப்பதில்லை, தாந்திரீக பூஜைகள் செய்வதில்லை. எனவே அவற்றுக்காக அவரிருக்கும் இடத்திற்கு வருபவர்கள் அதிகமிருந்தார்கள். அவர்களிலும் ஒரு மாதமாவது முன்கூட்டியே முன்பதிவு செய்து காத்திருப்பவர்கள் அதிகம் இருந்தார்கள். அதனால் பிரம்மானந்தா உடனடியாக சென்னை வர வேண்டுகோள் விடுத்தவுடன் அவர் தயங்கினார். அவர் தயக்கத்தைக் கவனித்த பிரம்மானந்தா, விமானச் செலவுடன் அவர் கேட்கும் தொகையைத் தருவதாக, உடனே வாக்களித்தார். தேவானந்தகிரி பொதுவாக இது போன்ற விஷயங்களை, தன்னுடைய இருப்பிடத்திலேயே செய்ய ரூபாய் 25000 முதல் 50000 வரை வசூலிப்பது வழக்கம். தேவானந்தகிரி வெளியிடத்திற்கு உடனே சென்று செய்ய, தயக்கத்துடன் இரண்டு லட்சம் கேட்ட போது, பிரம்மானந்தா உடனே சம்மதித்தார். அதற்கு மேல் தேவானந்தகிரி யோசிக்காமல் உடனே ஒத்துக் கொண்டார்.

 

அவர் நாளை சென்னை செல்ல, உடனே விமான டிக்கெட்டையும் பிரம்மானந்தாவின் உதவியாளன் அனுப்பி வைத்தான். 

 

அந்தப் புளங்காகித்ததுடன் தேவானந்தகிரி மறுநாள் செல்வதற்காக ஆயத்தங்கள் செய்ய ஆரம்பித்த போது கிடைத்த ஒரு சகுனத் தகவல், நாளைய வேலையில் அவருக்கே கூடுதல் தற்காப்பு தேவையிருக்கும் என்பதைத் தெரிவித்தது. அவர் திகைத்தார்.  இப்படி எச்சரிக்கை வருவது மிக அபூர்வம். இந்த எச்சரிக்கையை அலட்சியம் செய்வது ஆபத்தானது. தேவையில்லாமல் புலி வாலைப் பிடித்து விட்டோமோ என்று அவருக்குத் தோன்ற ஆரம்பித்தது.

 

ஆனால் வாக்குத் தந்தாகி விட்டது என்பதால் இனி மறுக்க வழியில்லை. மேலும் இதில் அவர் பெறும் வெற்றி புதிய கதவுகளைத் திறக்கும். புதிய மேல்நிலைத் தொடர்புகள் கிடைக்கும். இப்படியெல்லாம் யோசித்து விட்டு தேவானந்தகிரி தனது தற்காப்புக்கு வேண்டிய மந்திரஜபங்களைச் செய்து விட்டு உறங்கச் சென்ற போது இரவு மணி இரண்டாகி விட்டிருந்தது. காலை பத்தரை மணிக்கு விமானம்…

  

சுகுமாரன் செவென் ஸ்டார்ஸ் மருத்துவமனையில் தான் அன்றைய இரவைக் கழிக்கும் முடிவுக்கு வந்திருந்தார். தெருத் தெருவாக அலைய அவருக்கு மனமில்லை. யோகாலயத்திற்குப் போகலாம் என்றாலோ அங்கும் ஆவி போயிருப்பது தெரிந்தது. அங்கே ஆவி போயிருப்பது ஓநாய் வடிவத்திலாம்.  ஓநாய்க்கு மண்டை ஓடு தேவலை என்று பாண்டியன் சொன்னது நினைவுக்கு வந்தது. ஆனால் அவருக்கு இரண்டும் நடுக்கத்தைத் தான் ஏற்படுத்துகின்றன. அதனால் தான் தன் மருத்துவமனையிலேயே அன்றைய இரவைக் கழிப்பது என்று தீர்மானித்தார். டாமி அவரது கட்டிலுக்குக் கீழே படுத்திருக்கிறான்.

 

சிறிது நேரத்தில் உறக்கம் அவரையும் ஆட்கொண்டது. ஆனால் ஆழமான உறக்கத்திற்கு அவர் சென்ற போது காதில் ரீங்காரம் கேட்க ஆரம்பித்தது. வயிற்றை ஏதோ கவ்வியது போன்ற உணர்வு வந்தது. ஒரு மண்டை ஓடு அந்தரத்தில் தெரிய ஆரம்பித்தது.

 

ஏ.சி. அறையிலும் சுகுமாரனுக்கு வியர்த்தது. இதயம் படபடக்க அவர் விழித்துக் கொண்டார். இங்கேயுமா என்று அழாத குறையாய் நினைத்தபடி கட்டிலுக்கு அடியில் எட்டிப் பார்த்தார். அவருடைய டாமி நிம்மதியாகத் தான் உறங்கிக் கொண்டு இருந்தான். அப்படியானால் அவருக்குத் தெரிந்த மண்டை ஓடு அவனுக்குத் தெரியவில்லை போலிருக்கிறது,,, இல்லை, உறங்கி விட்டதால் பார்க்கவில்லையா? ஒன்றும் புரியவில்லை. குழப்பமாய் இருந்தது. உறக்கமில்லாததால் அவர் கண்களில் எரிச்சலை உணர்ந்தார்.   என்ன கொடுமையிது என்று எண்ணுகையில் கண்கள் கலங்கின. உடனே கைபேசியை எடுத்து பாண்டியனை அழைத்தார்.

 

சுகுமாரனுடைய அழைப்பு வந்த போது பாண்டியனும் விழித்துக் கொண்டு தான் இருந்தார். அவரும் உறங்க முயற்சித்த போது அவர் வயிற்றில் அமர்ந்து கொண்டு ஓநாய் அவரையே பார்ப்பது போல் தெரிந்தது. ஓநாயின் நெருப்பு உமிழும் கண்களைப் பார்த்து, பதறியபடி கண் விழித்துப் பார்த்தால், உண்மையில் அப்படியெதுவும் இருக்கவில்லை. ஆனாலும் வயிற்றில் பயங்கரமான வலியை அவர் உணர்ந்தார். அந்த நேரத்தில் தான் சுகுமாரனின் அழைப்பு வந்தது.

 

சுகுமாரன் அழாத குறையாகத் தன் அனுபவத்தைச் சொன்னார். பாண்டியன் பதிலுக்குத் தன் அனுபவத்தையும் சொல்ல விரும்பவில்லை. பரஸ்பரம் புலம்பி அழுது எந்தப் பிரச்சினையும் தீர்வதில்லை… 

 

பாண்டியன் சொன்னார். “பயப்படாதீங்க. யோகிஜி கிட்ட பேசிட்டேன். அவர் நாளைக்கு மதியம் வர்றார். ஆவி ஓட்டற ஒரு பிரபல மந்திரவாதியையும் இங்கே வரச்சொல்லியாச்சு. அந்த ஆளும் நாளைக்கு சாயங்காலத்துக்குள்ளே வர்றார். திருப்தியா?”

 

படாத பாடு பட்டாலும், பிரச்சினை நாளையோடு ஒரு முடிவுக்கு வந்து விடும் என்பது போல பாண்டியன் நம்பிக்கையுடன் பேசியவுடன், சுகுமாரன் நன்றியுணர்வால் கண்கலங்கினார். ’மனிதர் சில சமயங்களில் எகத்தாளம் பேசினாலும், செய்ய வேண்டிய வேலையைக் கச்சிதமாகச் செய்து விடுகிறார்.’ என்று அவருக்கு பாண்டியன் மீது தனி மரியாதை பிறந்தது.  “ரொம்ப சந்தோஷம். இங்கேயும் மண்டை ஓடு வந்துடுச்சு. இந்த ராத்திரில இனி எங்கே போறதுன்னு தெரியலை..”

 

“டாக்டர். மனுஷன் பிரச்சனைக்காக ஓட ஆரம்பிச்சா அதுக்கு ஒரு முடிவே இருக்காது. இந்த ஒரு ராத்திரி இந்தப் பிரச்சனையோட இருக்கற இடத்துலயே  இருக்க முடியுமான்னு பார்ப்போம்…”

 

சுகுமாரனுக்கு பாண்டியனின் தைரியத்தைப் பாராட்டத் தோன்றினாலும் இந்த ஒரு ராத்திரியைத் தாண்டுவதே சுலபமில்லை போலிருந்தது. ”இன்னைக்கு ராத்திரியும் தூங்க முடியாதுன்னு நினைக்கறேன். எனக்கு பைத்தியமே பிடிச்சுடும் போல இருக்கு. அந்த மந்திரவாதியை இப்பவே வரவழைக்க முடியாதா?”

 

“அந்த ஆள் பக்கத்துல இருந்தால் உடனடியாய் வரவழைச்சுடலாம். ஆனா அவர் கேரளால காசர்கோட்டில் இருக்கிறவர். அவர் விமானம் கிடைச்சு வர வேண்டாமா?”

 

புலம்பிய சுகுமாரனுக்கு மறுபடியும் ஆறுதலும், தைரியமும் சொல்லி விட்டு, பாண்டியன் களைப்புடன் கைபேசியைக் கீழே வைத்தார்.

 

ஒவ்வொரு நாளும் தீவிரமாகிக் கொண்டே போகிற இந்த ஆவி அமானுஷ்ய அனுபவங்களை அவரால் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. அறிவுக்குப் பொருந்தாத விஷயங்களாக இவை இருந்தன. ஆனால் எதையும் கற்பனை என்றோ பிரமை என்றோ ஒதுக்க முடியாதபடி நிஜ அனுபவங்களாகவும் இருப்பது தான் அவரைக் குழப்பியது. மெல்ல ஜன்னல் வழியாகப் பார்த்தார். இப்போதும் ஓநாய் அங்கே தான் நின்றிருந்தது. காமிரா பதிவில் தெரியாத ஓநாய், இப்போது அவர் கண்களுக்கு மட்டும் தெளிவாய்த் தெரிவதெப்படி?  அது ஏன் இப்போது அங்கேயே இருக்கிறது? கண்மூடினால் மட்டும் ஏன் உடம்பின் மேல் உட்கார்ந்து கொண்டிருப்பது போல் தெரிகிறது? யார் செய்யும் வேலை இது?...

 

நீண்ட நேரம் யோசித்தும் பாண்டியனுக்குப் பதில்கள் கிடைக்கவில்லை. அவரை அறியாமல் அவர் கண்கள் மூடின. உறக்கம் வந்தது. கனவில் ஓநாயும் வந்தது. பாண்டியன் முன்பு போல பதறக்கூடாது என்பதில் மிகவும் உறுதியாக இருந்தார். அந்த ஓநாயைக் கூர்ந்து கவனித்தார். அதன் நெருப்பு உமிழும் கண்கள் அவரை முன்பளவுக்குப் பாதிக்கவில்லை. பயத்தை நேராகச் சந்திக்க ஆரம்பித்தால் பயத்தின் பிடி தளர ஆரம்பிக்கிறது என்பது அவர் அனுபவத்தில் கற்ற பாடம்.

 

திடீரென்று இடையே ஒரு திரை விழுந்தது போல் ஓநாய் உட்பட எதுவும் தெரியவில்லை.  வயிற்றில் மட்டும் கடும் வலியை அவர் உணர்ந்தார். திரை விலகியது. ஓநாய் அவர் வயிற்றிலிருந்து அவர் குடலைக் கடித்து வெளியே எடுப்பது தெரிந்தது. பாண்டியன் பீதியடைந்து அந்த ஓநாயைத் தள்ளி விட்டு எழுந்து உட்கார முயன்றார். அவர் கைகளுக்கு ஓநாய் அகப்படவில்லை. கண்விழித்துப் பார்க்கையில் அவர் அமர்ந்து கொண்டு தான் இருந்தார். ஓநாயைக் காணோம். வயிற்றைத் தடவிப் பார்த்தார். வயிறு கிழியவில்லை. ஆனாலும் வயிற்றுக்குள் இருக்கும் எரிச்சல் அதிகமாகியது. வயிற்றினுள்ளே கூடுதலாக பாதிப்பு உருவாகியிருக்கிறது என்பது புரிந்தது.

 

அவர் இதயத்தின் தீவிர படபடப்பு குறைய நீண்ட நேரமாகியது. அதன் பின் அவரால் தூங்க முடியவில்லை.

(தொடரும்)

என்.கணேசன்