சாணக்கியன் 124

 

ராக்‌ஷசர் காணச் சென்ற போது தனநந்தன் ஆழ்ந்த சிந்தனையில் இருந்தான். பொதுவாக நடன மங்கையரின் நடனங்களைக் கண்டு ரசிப்பதும், சதுரங்கம் ஆடுவதும், இசையை ரசிப்பதுமே அவன் காலம் கழிக்கும் விதங்கள். குடும்பத்தினருடன் அவன் கழிக்கும் காலங்களும் குறைவே. அரசியல், நிர்வாக காரியங்களில் அவன் ஈடுபடுவது என்றால் ராக்‌ஷசர் உடன் இருக்க வேண்டும். இந்தக் காரணங்களால் தான் ராக்‌ஷசரை அவன் தனிமையும் சிந்தனையும் ஆச்சரியப்படுத்தின. அவனை வணங்கி விட்டு “என்ன ஆழ்ந்த சிந்தனை அரசே?” என்று ராக்‌ஷசர் கேட்டார்.

 

தனநந்தன் அவரைக் கண்டதும் புன்னகைத்தான். ”என் மகள் துர்தராவுக்கு சீக்கிரமே திருமணத்தை முடித்து விட வேண்டும் என்று நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறேன். தகுந்த வரன் யாரும் என் நினைவுக்கு வரவில்லை. அது குறித்து தான் யோசித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். உங்களுக்கு யாராவது நினைவுக்கு வருகிறார்களா? தகுந்த அரசர்கள், இளவரசர்கள்?”

 

ராக்‌ஷசர் சிறிது யோசித்து விட்டுச் சொன்னார். “சட்டென்று யாரும் நினைவுக்கு வரமாட்டேன்கிறார்கள் அரசே. ”

 

தனநந்தன் சொன்னான். “நமக்கு இணையானவர்கள் என்ற அளவில் வரனைத் தேடினால் இணையானவர்களே எங்குமில்லை. சிறிதாவது அடுத்த நிலையில் என்று பார்த்தாலும் திருப்தி தரும் வகையில் யாருமில்லை. இது வரை பல இடங்களிலிருந்து அவளை மணக்க விருப்பம் தெரிவித்திருக்கிறார்கள். ஆனால் என் மகளின் அழகுக்கும், நம் அந்தஸ்துக்கும் ஏற்ற வகையில் யாருமில்லை. என் மனைவி நான் தந்தை என்ற பொறுப்பில்லாமல் நடனம், சதுரங்கத்திலேயே காலம் கழிப்பதாக என்னைக் குறைகூறிக் கொண்டே இருக்கிறாள். அவள் திருமணத்தை முடித்து விட்டு இளவரசன் சுகேஷ் திருமணத்தையும் முடித்து விட வேண்டும் என்பதை ஞாபகப்படுத்திக் கொண்டே இருக்கிறாள்.”

ராக்‌ஷசர் புன்னகைத்தார். ’குடும்பம் என்று வரும் போது அரசன் நிலையும் சாதாரண மனிதனின் நிலையும் ஒரே போல் தான் இருக்கின்றது.’    

 

தனநந்தன் சொன்னான். “நீங்களும் அவளுக்குத் தகுந்த வரன் பற்றி யோசித்துச் சொல்லுங்கள். அவள் அழகுக்கு ஏற்றவனாக இருக்க வேண்டும். அது மிக முக்கியம்”

 

ராக்‌ஷசர் தலையசைத்தார். தனநந்தன் சொன்னான். “நீங்கள் ஏதோ முக்கியமான விஷயம் குறித்துப் பேச வந்திருப்பது போல் தோன்றுகிறது. சொல்லுங்கள்.”

 

சென்ற முறை கேகய மலயகேதுவும், சந்திரகுப்தனும் இணைந்து கொண்டதையும் இருவரும் சேர்ந்து யூடெமஸை கொன்றதையும் அவர் சொன்ன போது தனநந்தன் முகம் போன போக்கு ராக்‌ஷசருக்கு நினைவு வந்தது. ஆனால் கூடுதலான கசப்பான இந்தத் தகவலையும் சொல்லாமல் இருக்க வழியில்லை.

 

“யூடெமஸைக் கொல்லச் சென்ற இடத்தில் சந்திரகுப்தனுக்கு ஏதோ ஒரு பெரிய புதையல் கிடைத்திருப்பது போல் தோன்றுகிறது அரசே. அவன் இப்போது அந்த நிதியை வைத்துக் கொண்டு யானைகள், குதிரைகள், ஆயுதங்கள் வாங்கிக் குவிப்பதாக ஒற்றன் சொல்கிறான். படை வலிமையை அவன் அதிகரித்தும் வருகிறானாம்.”

 

தனநந்தன் முகம் இருண்டது. சந்திரகுப்தனுக்குப் பின்னால் இருந்து அனைத்தையும் ஆட்டி வைக்கும் அந்த அந்தணர் மட்டும் அவனிடம் சபதம் இட்டுப் போகாமல் இருந்திருந்தால் அவன் இதை ஒரு பொருட்டாகவே நினைத்திருக்க மாட்டான். யார் எத்தனை உயர்ந்தாலும் அவன் உயரத்துக்கு ஈடாக மாட்டார்கள். ஆனால் ஒரு சாதாரண அந்தணனாக இருந்த ஒரு அகங்கார மனிதன் வெற்றி மேல் வெற்றி பெற்று முன்னேறும் தகவல் தொடர்ந்து கிடைப்பதை தனநந்தனால் ரசிக்க முடியவில்லை.  அந்தப் புதையல் இங்கிருந்து கொண்டு செல்லப்பட்டது என்று தெரிந்திருந்தால் அவன் இதயம் வெடித்திருக்கும். ஆனால் ஒற்றன் அனுமானித்துச் சொன்னதை ராக்‌ஷசரும் நம்பி அப்படியே சொன்னதால் தனநந்தனின் பெருந்துக்கம் தள்ளிப் போயிற்று.

 

தனநந்தன் மெல்லக் கேட்டான். “அத்தனை பெரிய புதையலை அங்கே யார் புதைத்து வைத்திருப்பார்கள்?”

 

ராக்‌ஷசர் சொன்னார். “அலெக்ஸாண்டர் பல இடங்களை வென்று கொண்டே வந்த போது ஒவ்வொரு இடத்திலும் கைப்பற்றியது நிறையவே இருந்திருக்கும். எத்தனையை அவன் தன் வசமே வைத்திருக்கவோ கொண்டு போகவோ முடியும்? ஏதாவது ஒரு கட்டத்தில் பாதுகாப்பாய் ஓரிடத்தில் ஒளித்து வைக்கலாம் என்று நினைத்து அப்படி புதைத்து வைத்திருக்கலாம். இப்போது அதிர்ஷ்டத்தின் செல்லப் பிள்ளையாக சந்திரகுப்தன் இருப்பதால் அவனுக்கு அது கிடைத்திருக்கிறது போலிருக்கிறது. அவன் இப்போது செய்யும் ஏற்பாடுகள் நமக்கு எதிராகச் செய்யும் ஆயத்தமாகக் கூட இருக்கலாம் என்று நான் சந்தேகப்படுகிறேன் அரசே”

 

தனநந்தனுக்கு அவர் சந்தேகமே சங்கடத்தை ஏற்படுத்தியது. “அவன் எத்தனை தன்னை வலிமைப் படுத்திக் கொண்டாலும் நமக்கு இணையான படை வலிமையை அவன் உருவாக்கிக் கொள்ள முடியுமா?” என்று அவரிடம் கேட்டான்.

 

“அது என்றைக்கும் சாத்தியமில்லை அரசே” என்று ராக்‌ஷசர் ஒத்துக் கொண்டார்.

 

“அதனால் நாம் கவலைப்பட வேண்டியதில்லை. அதிர்ஷ்டம் யாருடைய செல்லப் பிள்ளையாகவும் அதிக காலம் இருப்பதில்லை. அவன் தன் படைவலிமையை அதிகரித்துக் கொண்டு நம்மை எதிர்க்க வந்தால், உள்ளது எல்லாம் இழந்து பரிதாபமாக நிற்கப் போகிறான். ஆனாலும் அந்த முட்டாள்தனத்தை அவன் செய்ய முற்பட்டால் அதற்குப் பதிலடி கொடுக்க நாம் எப்போதும் தயாராக இருப்போம்”

 

ராக்‌ஷசர் தலையசைத்தார். தனநந்தன் சொல்வது போல என்ன தான் சந்திரகுப்தன் முயன்றாலும் அவன் அவர்களுக்குச் சமமில்லாத எதிரி தான். ஆனால் அவனுடன் விஷ்ணுகுப்தரும் இருக்கிறார். அவரது சேர்க்கை தான் ராக்‌ஷசரை யோசிக்க வைக்கிறது. அது தனநந்தனையும் பாதித்திருக்கிறது என்பது விஷ்ணுகுப்தர் பெயரை அவன் சொல்ல மறுத்ததில் ராக்‌ஷசருக்கும் புரிந்தது. அவர் சொன்னார். “நான் அவர்களைக் கூர்ந்து கவனித்து வரும்படி நம் ஒற்றர்களுக்குக் கட்டளையிட்டிருக்கிறேன். அவர்கள் என்ன செய்கிறார்கள் என்று பார்ப்போம்”

 

அவர்கள் கூர்ந்து கவனிக்கும் அளவுக்கு சாணக்கின் மகனும், மாடு மேய்க்கும் சிறுவனும் வளர்ந்ததே தனநந்தனுக்கு அதிருப்தியை ஏற்படுத்தியது. ராக்‌ஷசரைப் பார்க்கையில் அவர் அவர்கள் வளர்ச்சி தங்களுக்கு ஆபத்து என்று கவலைப்படுவதை அவனுக்கு உணர்த்தியது. ’ஏற்கெனவே மிக வலிமையான படைகளை நாம் வைத்திருக்கிறோம் என்பது மட்டுமல்ல அவனுக்குக் கிடைத்திருக்கக்கூடிய புதையலை விடப் பலமடங்கு நிதி நம் கஜானாவிலும், கங்கைக் கரையிலும் இருக்கிறது. அதை வைத்து நாம் எப்போதும் எதுவும் செய்ய முடியும். கவலைப்படாதீர்கள் ராக்‌ஷசரே’ என்று சொல்லி தனநந்தன் அவரை ஆசுவாசப்படுத்த ஒரு கணம் நினைத்தான். கூடவே, இத்தனை நாள் தெரிவிக்காத அந்தப் புதையல் இரகசியத்தை இப்போது அவரிடம் சொல்வது எதற்கு என்றும் அவனுக்குத் தோன்றியது. ஒருவனுக்கு மட்டுமே தெரிந்த இரகசியம் மட்டுமே என்றைக்கும் இரகசியமாக இருக்க முடியும் என்றும் தோன்றவே அதை அப்போது சொல்வதையும் தனநந்தன் தவிர்த்தான்.

 

அதே சமயத்தில் அடுத்த கட்ட நடவடிக்கை பற்றி சாணக்கியரும் ஆழ்ந்து யோசித்துக் கொண்டிருந்தார்.  சந்திரகுப்தன் வந்து அவர் கவனத்தைக் கலைத்தான். “என்ன ஆச்சாரியரே. ஏதாவது பிரச்சினையா?”

 

பிரச்சினைக்குரிய நேரங்களில் அவர் சிந்திக்கும் விதம் வேறுமாதிரியாக இருக்கும். அவரையே கவனித்து வளர்ந்திருந்த அவனுக்கு அதைக் கண்டுபிடிக்க முடிந்ததை எண்ணிப் புன்னகைத்த சாணக்கியர் சொன்னார். ”பிரச்சினை என்று சொல்வதைக் காட்டிலும் சாதகமில்லாத சூழ்நிலை என்று சொல்வது பொருத்தமாக இருக்கும் சந்திரகுப்தா”

 

“என்ன ஆச்சாரியரே?”

 

“மகதத்தை எதிர்க்க நாம் சேர்த்திருக்கும் படை போதாது சந்திரகுப்தா.”

 

“ஏன் ஆச்சாரியரே அப்படிச் சொல்கிறீர்கள்? காந்தாரமும், கேகயமும் நம்முடன் சேர்ந்தால் நாம் நன்றாகவே சாதிக்கலாமே?”

 

“இப்போதைக்கு காந்தார உதவியும், கேகய உதவியும் நாம் பெற முடியாது”

 

“ஏன் ஆச்சாரியரே?”

 

“தங்களை எதிர்த்து நிற்கும் காந்தாரத்தின் மீதும் கேகயத்தின் மீதும் செல்யூகஸ் எப்போது வேண்டுமானாலும் படையெடுத்து வரலாம். க்ளைக்டஸ் கோபத்தோடு காந்தாரத்தை விட்டுப் போயிருப்பதாக ஆம்பி குமாரன் சொல்கிறான். அவன் போய் தெரிவித்தவுடன் செல்யூகஸ் எப்போது கிளம்பி வருகிறானோ தெரியவில்லை. அப்படி அவன் வந்தால் காந்தாரமும், கேகயமும் சேர்ந்து அவனை எதிர்த்தால் தான் தங்களைக் காத்துக் கொள்ள முடியும். அதனால் நாம் அந்த இரண்டு இடங்களில் இருந்தும் படைகளை விலக்குவது அவர்களைப் பலவீனப்படுத்துவதாகி விடும். ஒரு முறை துரத்திய யவனர்கள் திரும்பவும் உள்ளே நுழைய நாம் அனுமதிப்பது போலாகி விடும்.”

 

அவர் சொல்வது சந்திரகுப்தனுக்கும் சரியாகத் தோன்றியது. அவன் செல்யூகஸ் திரும்ப வரலாமென்பதை மறந்து விட்டிருந்தான்.

 

சாணக்கியர் சொன்னார். ”நம்மிடமிருக்கும் மற்ற படைகளையும் முழுவதுமாக நாம் கொண்டு போய் விட முடியாது. ஏனென்றால் நாம் மகதம் நோக்கிப் போன பின் இங்கு யாராவது படையெடுத்து வந்தால் தற்காத்துக் கொள்ளவும் கணிசமான படையை இங்கு நாம் விட்டுப் போக வேண்டியிருக்கிறது. இப்போது நம் கருவூலத்தில் தனநந்தனின் செல்வம் நிறையவே இருக்கிறது. அதையும் பாதுகாக்க வேண்டியிருக்கிறது”

 

சந்திரகுப்தன் கவலையுடன் கேட்டான். “அப்படியானால் நாம் என்ன செய்வது ஆச்சாரியரே?”   

 

(தொடரும்)

என்.கணேசன்

யோகி 64

 

சுகுமாரன், ஊரிலிருந்து வந்திருக்கும் அவருடைய மனைவியிடம், இன்று நண்பர் ஒருவரின் நாயின் பிறந்த நாள் என்றும், அவர் டாமியை அழைத்துக் கொண்டு விருந்துக்கு வரும்படி சொல்லியிருப்பதாகவும் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்.

 

அவர் மனைவி ஆச்சரியப்பட்டாள். “நாய்க்கு பர்த்டே பார்ட்டியா? கலி காலம். எந்த ஃப்ரண்டு?”

 

“அவர் புது ஃப்ரண்டு. உனக்குத் தெரியாது” என்று சொல்லச் சொல்ல அவருக்கு காதில் வழக்கமான ரீங்காரம் கேட்க ஆரம்பித்தது. ‘இன்று இவ்வளவு சீக்கிரமாகவேவா?’ என்று மனதிற்குள்ளே அதிர்ந்த சுகுமாரன் “சீக்கிரமே போகலாம்னு நினைக்கிறேன். நிறைய ப்ரோகிராம்ஸ் இருக்காம். ராத்திரி ஒரு மணி வரைக்கும் இருக்கும். பெரிய ரிசார்ட் ஒன்னை புக் பண்ணியிருக்கார்…”

 

அவர் மனைவி ஒன்றும் சொல்லவில்லை. அவள் பார்வை அவர் அறையில் வைத்திருந்த மயானகாளியின் படத்தில் நிலைத்தது. ”இதெல்லாம் வீட்டில் வெச்சுக் கும்பிடறதில்லையே. இது யார் தந்தது? அதுவும் நாத்திகரான உங்களுக்கு…?”

 

“அந்த ஃப்ரண்டு தான்” என்று அந்தப் பழியையும், இல்லாத அந்த நண்பர் மேல் சுகுமாரன் சுமத்தினார். புதிதாய் யாரையும் யோசித்துச் சொல்ல நேரமில்லை.

 

“மகாலக்‌ஷ்மி, பராசக்தி, காமாட்சி, மீனாட்சின்னு எத்தனையோ சாந்தமான கடவுள்கள் இருக்கறப்ப மயான காளியை உங்களுக்குக் கொடுத்திருக்கிற அந்த ஃப்ரண்டு மெண்டலா?”

 

வயிற்றில் எரிச்சலும் அந்த நேரத்தில் வர ஆரம்பிக்கவே சுகுமாரன், நடிகர் சிவாஜி கணேசன் போல் அழுகையும், சிரிப்பும் கலந்த ஒரு கலவையை வெளிப்படுத்தினார். என்னவென்று சொல்ல?

 

டாமி வெளியே ஆக்ரோஷமாய் குரைக்க ஆரம்பித்தான். இதயம் படபடக்க சுகுமாரன் ஜன்னல் வழியாக எட்டிப் பார்த்தார்.  தோட்டத்தில் வழக்கமான பகுதியில் இப்போது ஒரு மண்டை ஓடு மட்டும் அந்தரத்தில் தெரிந்தது. சுகுமாரன் ஒரு கணம் மூச்சு விட மறந்தார்.

 

சுகுமாரனின் முகம் பேயறைந்தது போல மாறியதைக் கவனித்த அவர் மனைவி பதறிப் போனாள். “என்னாச்சு?”

 

சுகுமாரனுக்கு என்ன சொல்வது என்று தெரியவில்லை. அவர் மனைவி, கணவன் எதைப் பார்த்து இப்படிப் பயக்கிறார் என்று எண்ணியவளாய் ஜன்னல் அருகே வந்து பார்த்தாள். டாமி தோட்டத்தில் ஒரு வெற்றிடத்தைப் பார்த்துக் குரைத்துக் கொண்டிருப்பது தெரிந்தது.  அவள் ”டாமி” என்று அதட்டி அழைத்த போது டாமி தோட்டத்திலிருந்து ஜன்னல் அருகே ஓடி வந்தாலும், அது பழையபடி அதே இடத்தைப் பார்த்துக் குரைத்தது.

 

சுகுமாரனின் மனைவிக்கு கணவர் பீதியும் புரியவில்லை, டாமி குரைப்பதற்கான காரணமும் தெரியவில்லை. “என்ன ஆச்சு உங்க ரெண்டு பேருக்கும்?” என்று கணவனைக் கேட்டாள்.

 

அவளுக்கு மண்டை ஓடு தெரியவில்லை என்பது சுகுமாரனுக்குப் புரிந்தது. இனியும் இங்கிருப்பது பிரச்சினையை வளர்க்கும் என்று எண்ணியவராய் அவர் கிளம்பினார். பேச வார்த்தைகள் வராததால் கையால் மனைவியிடம் ’போய் வருகிறேன்’ என்று சைகை செய்தார். அவள் திகைப்புடன் பார்ப்பதைப் பொருட்படுத்தாமல் வெளியேறி அவர் காரில் அமர்ந்தார். டாமியும் ஓடி வந்து தாவி காரில் அமர்ந்தது. ஆவியிடமிருந்து ஓட்டமெடுப்பது இன்றைக்கு மூன்றாவது நாளானதால் அதற்கும் பழகி விட்டது.

 

கூர்க்காவும் அவசரமாக கேட்டைத் திறந்தான். காரைக் கிளப்பிய சுகுமாரன், வெளியேறுவதற்கு முன் தோட்டத்தைப் பார்த்தார். அந்தரத்தில் மண்டையோடு இப்போதும் தெரிந்தது.

 

காரைப் பக்கத்து தெருவில் வண்டியை நிறுத்தி சுகுமாரன் தனக்குப் பேச வருகிறதா என்று பரிசோதித்துப் பார்த்தார். ”டாமி” என்று அவர் சத்தமாக அழைத்தார். டாமி வாலாட்டியது. பேச்சு வருகிறதா என்று சோதித்துப் பார்த்துப் பேச வேண்டிய நிலைக்கு வந்து விட்டோமே என்று மனம் நொந்தவராக அவர் பாண்டியனுக்குப் போன் செய்தார்.

 

பாண்டியன் அப்போது தான் வாசலில் ஓநாயைப் பார்த்து சித்தம் கலங்கியிருந்தார். கைபேசி இசைக்கும் சத்தம் கூட, பழைய ரீங்கார ஒலியுடன் சேர்ந்து, ஆம்புலென்ஸ் சத்தம் போல் அவர் காதில் இரைச்சலாக விழுந்தது. இதயம் படபடக்க, அழைப்பது யாரென்று கைபேசியில் பார்த்தார். சுகுமாரன் பெயரைப் பார்த்து விட்டு எடுத்து, பேசினார். ”ஹலோ என்ன விஷயம்?”

 

சுகுமாரன் பதற்றத்துடன் நாக்கு குழறியபடி சொன்னார். “எங்க வீட்டுக்கு இப்பவே ஆவி வந்துடுச்சு.... இன்னைக்கு மண்டை ஓடு மட்டும் வந்திருக்கு.... நீங்க சொன்னபடி ஆவி என் மனைவிக்குத் தெரியலை. எனக்கும் டாமிக்கும் மட்டும் தான் தெரியுது... தோட்டத்துல அந்தரத்துல அந்த மண்டை ஓடு மட்டும் தெரியுது...”

 

ஒரு பிரச்சினை நமக்கு மட்டுமல்ல, இன்னொருவனுக்கும் இருக்கிறது என்பதே பல நேரங்களில் ஆறுதல் தான். பாண்டியன் லேசான புன்னகையுடன் சொன்னார். “உங்களுக்குத் தேவலை. இங்கே ஓநாய் வந்திருக்கு”

 

அதிர்ச்சியில் சுகுமாரனின் கைபேசி கைநழுவிக் கீழே விழுந்தது. சுதாரித்துக் கொண்டு அதை எடுத்த சுகுமாரன் திகிலுடன் கேட்டார். “அது ஆவியா? இல்லை, நிஜ ஓநாயா?”

 

“அதைக் கண்டுபிடிக்கறதுக்கு முன்னாடி உங்க போன்கால் வந்துடுச்சு. கொஞ்சம் பொறுங்க. மறுபடி நானே கூப்டறேன்” என்று சொல்லி இணைப்பைத் துண்டித்த பாண்டியன் மறுபடி ஜன்னல் வழியே பார்த்தார். அதே இடத்தில் இப்போதும் ஓநாய் நின்றிருந்தது. இப்போதும் அதன் கண்கள் நெருப்பாய் ஜொலித்தன. அவர் கூர்ந்து பார்த்த போது அது அவரை ஆக்ரோஷமாய் பார்த்தது. அவர் வயிற்றில் தானாய் ஏதோ ஒரு முடிச்சு விழுந்து கடுமையாய் வலித்தது.

 

பாண்டியன் கண்களை மூடி, பற்களைக் கடித்தபடி அந்த வலியைப் பொறுத்துக் கொண்டார். இந்த அனுபவத்தை அவருக்குத் தருவது ஆளானாலும் சரி, ஆவியானாலும் சரி அவர் பழிவாங்காமல் இருக்க மாட்டார்.  சற்று வலி குறைந்ததா, இல்லை வலி பழகி விட்டதா என்று தெரியவில்லை. வலியின் தீவிரம் சற்று குறைந்தது போலிருந்தது.

 

பாண்டியன் கண்களைத் திறந்த போது அவருடைய பணியாள் அவருக்கு உணவு கொண்டு வந்து கொண்டிருப்பது ஜன்னல் வழியாகத் தெரிந்த்து. ஓநாய் இப்போதும் அங்கேயே நின்று கொண்டிருந்தாலும், அவர் மறுபடியும் அந்த ஓநாயைக் கூர்ந்து பார்ப்பதைத் தவிர்த்தார். இப்போது அவர் கவனம் அந்தப் பணியாளுக்கு ஓநாய் தெரிகிறதா என்பதில் தான் இருந்தது.

 

பணியாள் எந்தப் பாதிப்புமில்லாமல் வருவதைப் பார்த்த போது அவன் கண்களுக்கு ஓநாய் தெரியவில்லை என்பது தெளிவாகத் தெரிந்தது. ஆனால் அவன் அந்த ஓநாய் இருக்கும் இடத்தைக் கடந்த கணத்தில் அவனையும் அறியாமல் நடுங்கினான். அப்படி நடுங்கியது அவனையே திகைத்த வைத்தது போல் தான் தெரிந்தது.  ஆனால் ஓநாய் அவன் பக்கம் திரும்பக்கூட இல்லை.

 

பணியாள் வேகமாக வாசலைத் தாண்டி உள்ளே வருவது தெரிந்தது. அவன் மிகுந்த பணிவுடன் உணவுப் பையை அவர் அறையில் வைத்த போது  அவர் ஒன்றும் அறியாதவர் போல் கேட்டார். “உள்ளே வர்றப்ப திடீர்னு நடுங்கினியே என்ன ஆச்சு? குளிருதா?”

 

பணியாள் அசடு வழியச் சொன்னான். “இல்லீங்கய்யா.... என்னன்னு தெரில....”

 

ஏன் நடுங்கினான் என்ற காரணத்தை அவனுக்குச் சொல்லத் தெரியவில்லை. அவன் போய் விட்டான்.  பாண்டியன் யோசித்து விட்டு காமிராப் பதிவைப் பார்த்தார். நேரில் தெரியும் ஓநாய் காமிராப் பதிவில் தெரியவில்லை.

 

சுகுமாரனுக்குப் போன் செய்து விஷயத்தைச் சொன்னார். சுகுமாரன் யோசித்தபடி சொன்னார். “என் வீட்டு கூர்க்காவுக்கு ஆவி தெரியவுமில்லை. அவன் நடுங்கவுமில்லை. ஆனா உங்க வேலைக்காரனுக்கு ஆவி தெரியாட்டியும் நடுங்கறான். ஒன்னுமே புரியலையே.”

 

“இன்னைக்கு ஒரு நாள் பொறுங்க. நாளைக்கு யோகிஜி வந்துடுவார்.”

 

சுகுமாரன் கேட்டார். “யோகிஜி கிட்ட விஷயத்தைச் சொல்லியிருக்கீங்களா?”

 

“இல்லை. நாளைக்கு வந்த பிறகு தான் சொல்லணும்.”

 

“யோகிஜிக்கு ஆவியை ஓட்டத் தெரியுமா?”

 

அந்தச் சூழ்நிலையிலும் பாண்டியனால் சிரிக்காமல் இருக்க முடியவில்லை. சத்தமில்லாமல் சிரித்தார். சுகுமாரன் பாண்டியனின் மௌனத்திலேயே பதிலை உணர்ந்து அழாத குறையாய் சொன்னார். “அப்படின்னா அவரும் யாரையாவது வரவழைச்சோ, கேட்டோ  தானே இந்தப் பிரச்சனையைச் சரி செய்யணும். அதை இங்கே வந்து தான் செய்யணும்னு இல்லையே. அங்கேயிருந்தே இப்பவே செய்யலாமே. போன்ல கூப்ட்டு உடனடியாய் விஷயத்தைச் சொல்லுங்களேன். சும்மா லேட் பண்றதுல என்ன அர்த்தமிருக்கு?”

 

இந்த மூன்று நாட்களில் முதல் முறையாக டாக்டர் சுகுமாரன் அறிவுபூர்வமாய் பேசுவதாக பாண்டியனுக்குத் தோன்றியது. “சரி பேசறேன்” என்றார். இந்த ஆவி விஷயத்தில் ஒரு தீர்வை எட்டுவது அவருக்கும் உடனடி அவசியமாய் இருந்தது.

 

(தொடரும்)

என்/.கணேசன்

சாணக்கியன் 123

 

தன் முன் வந்து நின்ற ஒற்றனிடம் என்ன செய்தி என்று ராக்‌ஷசர் கேட்டார்.

 

“சந்திரகுப்தன் தற்போது குதிரைகள், யானைகள், ஆயுதங்கள் என்று வாங்கித் தன் படைபலத்தை விரிவுபடுத்திக் கொண்டே வருகிறான் பிரபு. அதுவும் சாதாரண அளவில் அல்ல. மிக அதிக அளவில்”

 

ஒற்றன் ஒரு செய்தியாகச் சொல்கிறான் என்றாலே அது அதிக அளவில் இருக்கிறது என்று பொருள். ஏனென்றால் ஒவ்வொரு தேசமும் இப்படி குதிரைகள், யானைகள், ஆயுதங்கள் வாங்கிக் கொண்டிருப்பது சாதாரண விஷயமே. குதிரைகள், யானைகள் மூப்படைவதும், பயன்படுத்த முடியாத அளவுக்குப் பலவீனமடைவதும், இறப்பதும் இயற்கையாக நிகழக்கூடியதே. அதே போல் ஆயுதங்கள் பழுதடைவதும், உடைவதும் சாதாரணமாக நிகழக் கூடியதே. அதனால் புதியனவற்றை யாரும் வாங்கித் தான் ஆக வேண்டும். ஆனால் ஒற்றன் அதை மிக அதிக அளவில் என்றால் அது விபரீத அளவிலாகவே இருக்கின்றது என்று பொருள்.

 

ராக்‌ஷசர் கேட்டார். “அதிக அளவில் என்றால் அதற்கு நிறைய செலவாகுமே. அந்த அளவு அவன் செலவு செய்யத் தேவையான நிதி அவனிடம் இருக்கிறதா?”

 

“அவன் செலவு செய்யும் வேகத்தைப் பார்த்தால் அவனுக்கு எங்கேயாவது புதையல் கிடைத்திருக்கும் என்றே தோன்றுகிறது பிரபு. இதையெல்லாம் அவன் யவன சத்ரப் யூடெமஸைக் கொன்று வென்று வந்த பின் தான் செய்கிறான் என்பதைக் கவனிக்கும் போது அவனுக்கு அங்கு ஏதாவது புதையல் கிடைத்திருக்கலாம் என்றே தோன்றுகிறது”

 

ராக்‌ஷசருக்கு அந்தத் தகவல் கசந்தது.  விஷ்ணுகுப்தர், சந்திரகுப்தன் இருவர் பற்றியும் அவர் சில காலமாகக் கேள்விப்படும் தகவல்கள் அவர்களது வெற்றியையும், சுபிட்சத்தையும், அதிர்ஷ்டத்தைப் பற்றியதாகவே இருக்கின்றன. இன்பமும், துன்பமும், வெற்றியும், தோல்வியும் கலந்து கலந்து தான் வரும் என்று அனுபவஸ்தர்கள் சொல்வது அவர்கள் இருவருக்கும் மட்டும் பொருந்தாதோ? யோசிக்கையில் புதையல் குறித்து ஒற்றன் சொல்வது சரியாக இருக்கலாம் என்றே அவருக்கும் தோன்றியது. அலெக்ஸாண்டர் தொடர்ந்து வெற்றிகளை அடைந்து கொண்டே வந்ததால் வென்ற இடங்களில் இருந்து எல்லாம் பெரும் நிதியைக் கைப்பற்றிக் கொண்டே வந்திருப்பான். அதை அவன் எங்காவது புதைத்து வைத்திருக்கலாம். யூடெமஸைக் கொல்லச் சென்ற சமயத்தில் சந்திரகுப்தன் அதைக் கண்டுபிடித்து எடுத்துக் கொண்டு வந்திருக்கலாம்.

 

துரும்பு என்று தனநந்தன் துச்சமாக எண்ணிய விஷ்ணுகுப்தர் தூணாக வளர்ந்து மேலும் உயர்ந்து கொண்டே போவது தங்களுக்கு நல்லதுக்கல்ல என்பது ராக்‌ஷசருக்குப் புரிந்தது. ஒரு நாள் தூணிலிருந்து நரசிம்மம் வெளியே வந்து விடுமோ என்ற அச்சம் அவர் மனதில் எழுந்தது. தனநந்தனிடம் சொன்னால் அவன் இகழ்ச்சியாகச் சிரிப்பான். ஆனால் விஷ்ணுகுப்தர் விஷயத்தில் அவன் ஆகமுடியாதது என்று இகழ்ச்சியாக எண்ணிச் சிரித்த எத்தனையோ விஷயங்கள் நடந்திருக்கின்றன. 

ராக்‌ஷசர் கேட்டார். “படைபலத்தைப் பெருக்கும் சந்திரகுப்தனின் அடுத்த இலக்கு என்ன என்று ஏதாவது தகவல் இருக்கிறதா?”

 

“இதுவரை இல்லை பிரபு.”

 

“அவன் ஆளும் பகுதிகளில் அவனுக்கு மக்கள் ஆதரவு எப்படி இருக்கிறது?”

 

”அவன் ஆளும் பகுதிகளில் மக்களின் பேராதரவு அவனுக்கு இருக்கிறது பிரபு. அவன் மக்கள் நலனுக்கு அதிக முக்கியத்துவம் தருகிறான். வரிச்சுமையும் சுற்றியுள்ள தேசங்களில் இருப்பதை விடக் குறைவாகவே இருக்கின்றது. அவன் மக்களை அடிக்கடி சந்திக்கிறான். அவர்கள் தெரிவிக்கும் குறையை நீக்க விரைவாக நடவடிக்கை எடுக்கிறான். அதனால் அவனுடைய குடிமக்களாக இருப்பதை தங்கள் பாக்கியமாக மக்கள் நினைப்பதைத் தெளிவாகவே பார்க்க முடிகிறது பிரபு.”

 

மகதத்தில் நிலவுவதற்கு எதிர்மாறான நிலை அது. ராக்‌ஷசர் ஒற்றனிடம் கேட்டார். “வேறெதாவது தகவல் இருக்கிறதா?”

 

“இல்லை பிரபு”

 

“இனியும் தொடர்ந்து அவர்கள் மீது உங்கள் கவனம் இருக்க வேண்டும். அவர்கள் என்ன செய்கிறார்கள் என்பது நமக்கு உடனுக்குடன் தெரிய வேண்டும்.” என்று சொல்லி அவனை அனுப்பி விட்டு ராக்‌ஷசர் பெருமூச்சு விட்டபடி ஆசனத்தில் சாய்ந்து கண்களை மூடிக் கொண்டார்.    

எத்தனையோ முறை அவர் தனநந்தனிடம் மக்களுடன் நல்லுறவில் இருக்கும் அவசியத்தைச் சொல்ல முயன்றிருக்கிறார். ஆனால் அவனுக்கு குடிமக்களிடம் பேசுவதும், பழகுவதும் கசப்பான செயலாகவே இருந்தது. ”அதை விட்டு வேறு எதாவது பேசுங்கள்” என்று அவன் அவருக்கு வெளிப்படையாகவே அறிவுரை சொல்லியிருக்கிறான். ”அவர்களது நலனைக் கவனித்துக் கொள்ளத் தான் நீங்கள் இருக்கிறீர்கள், மற்ற அமைச்சர்கள், அதிகாரிகள் எல்லாம் இருக்கிறார்களே” என்று கேட்டிருக்கிறான். அவனுக்கு குடிமக்களிடம் அதிகம் பழகுவது அவசியமில்லாததாகவும் அகௌரவமாகவும் தோன்றுகிறது என்பது அவருக்குப் புரிந்தது.

 

அவரும், மற்ற அமைச்சர்களும், அதிகாரிகளும் கூடுமான அளவு நல்ல விதமாகவே நிர்வாகம் செய்தார்கள் என்றாலும் கூட தனநந்தனின் வரிவிதிப்பு கடுமையாக இருந்ததை அவர்களாலும் தளர்த்த முடியவில்லை. மற்ற அமைச்சர்களும், அதிகாரிகளும் அவனிடம் கருத்தைத் தெரிவிக்கும் அளவு நெருங்க முடிந்ததில்லை. அவர் ஆரம்பத்தில் இத்தனை வரி அவசியம் இல்லை என்று அவனுக்குப் புரிய வைக்க முற்பட்ட போது அவன் ”வரிவிதிப்பு பற்றி மட்டும் தயவு செய்து பேசாதீர்கள்” என்று சொல்லி வாயடைத்து விட்டான்.

 

மற்றபடி அவரிடம் மிகுந்த அன்பையும், மரியாதையையும் அவன் காட்டினான். அவருடைய தனிப்பட்ட தேவைகளைத் தீர்ப்பதில் அவன் என்றும் தயக்கம் காட்டியதில்லை. அவனுக்குப் பிடிக்காத சில சம்பிரதாயச் செயல்களைச் செய்ய அவர் வற்புறுத்தினாலும் அவன் சலிப்புடனாவது அதை ஏற்றுக் கொண்டு செய்வான். அவர்கள் நிர்வாக விஷயத்தில் அவன் தலையிட்டதில்லை. அவர் எடுக்கும் நிர்வாக முடிவுகளை கேள்விகள் எதுவும் கேட்காமல் அவன் ஏற்றுக் கொள்வான். அவனாக ஆர்வம் காட்டிய விஷயம் நிதி ஒன்று தான்.

 

அவர் பதவியேற்ற ஆரம்ப காலத்தில் நிதி, கஜானா இருப்புக் கணக்குகளைச் சரிபார்க்க முனைந்த போது ”அதை மட்டும் நான் பார்த்துக் கொள்கிறேன்” என்று சொல்லி விட்டிருந்தான். தனநந்தன் மற்ற விஷயங்களில் காட்டும் அலட்சியத்தை என்றுமே நிதி விஷயத்தில் காட்டியதில்லை. கருவூல அதிகாரி அவனிடம் காட்டும் கணக்கில் சிறு தவறு இருந்தாலும் அவன் கண்டுபிடித்து விடுவான். அந்த விஷயத்தில் அவன் கறாராக இருப்பதையும் கருவூல அதிகாரி அவனிடம் திண்டாடுவதையும் அவர் பல முறை கவனித்திருக்கிறார். ஆனால் கருவூலத்திற்குச் சென்ற நிதியின் ஒரு பகுதி சில கால இடைவெளிகளில் இடம்பெயர்ந்தது. அது எங்கே செல்கிறது என்பது கருவூல அதிகாரிக்குக் கூடத் தெரியவில்லை. வயதான அந்தக் கருவூல அதிகாரிக்கு அது குறித்து அனுமானங்கள் இருக்கலாம் என்று ராக்‌ஷசருக்குப் பல முறை தோன்றி இருக்கிறது. ஆனால் அந்த முதியவர் அதைக் குறித்து என்றுமே வாய் திறந்து பேசியதில்லை. யாராவது அவரிடம் மறைமுகமாகப் பேச முற்பட்டாலும் அவர் முகத்தில் கிலி பரவுவதை ராக்‌ஷசர் கவனித்திருக்கிறார்.

 

மற்ற எல்லா விஷயங்களிலும் தனக்கு தனநந்தன் கௌரவத்தையும், மரியாதையையும் கொடுத்து வந்ததால் இந்த ஓரிரு பிரச்சினைகள் தரும் விஷயங்களில் தலையிடுவதை ராக்‌ஷசரும் நிறுத்தியிருந்தார். ஆனால் சில சமயங்களில் அந்த நிதி என்ன ஆகிறது, எங்கே போகிறது என்ற கேள்வி ரகசியமாக அவர் மனதில் எழும். அதற்கு அவருக்கு பதில் கிடைத்ததில்லை.

 

அவன் குடும்பத்தினரே கூட அவனிடமிருந்து அதிக நிதி பெற்று விட முடிந்ததில்லை. மூத்த மனைவியும், மூத்த இளவரசன் சுகேஷும் செலவினங்களில் ஒரு எல்லைக்குள்ளேயே இருந்ததால் அவர்களுக்கு நிதிப்பிரச்னை இருக்கவில்லை. ஆனால் தனநந்தனின் இரண்டாம் மனைவியும், அவர்கள் மகன் சுதானுவும் ஆடம்பரப்பிரியர்களாய் இருந்தார்கள். அவர்களுக்குக் கூட தனநந்தன் தாராளமாக நிதி ஒதுக்கியதில்லை.  சுதானு அது குறித்து அடிக்கடி தந்தையுடன் வாக்குவாதம் செய்வதை ராக்‌ஷசர் கேட்டிருக்கிறார். எத்தனை திறம்பட சுதானு வாக்குவாதம் செய்தாலும் ஒதுக்கியதை விட அதிக நிதியைத் தந்தையிடமிருந்து பெற முடிந்ததில்லை….  

எண்ண ஓட்டங்களிலிருந்து விடுபட்டு ராக்‌ஷசர் எழுந்தார். தனநந்தனிடம் அவன் எதிரிகளுக்குப் புதையல் கிடைத்திருப்பதையும், அவர்கள் அந்தச் செல்வத்தைப் பயன்படுத்தி தங்கள் படைவலிமையை அதிகரித்து வருவதையும் தெரிவிக்க வேண்டியது மிகவும் அவசியம் என்று அவருக்குத் தோன்றியது.  

 

(தொடரும்)

என்.கணேசன்

முந்தைய சிந்தனைகள் 108

 சிந்திக்க சில விஷயங்கள் என்னுடைய நூல்களில் இருந்து...

என்.கணேசன்

யோகி 63

பரசுராமன் சொன்னார். “யோகாலயத்து மண்ணுல வேறயும் ரத்தக்கறைகள் தெரியிது ஷ்ரவன்... கொல்லப்பட்டது சைத்ரா ஒருத்தி மட்டுமில்லைன்னு தெரியிது....”

ஷ்ரவன் அதிர்ந்தான். “வேற யார், ஏன் கொல்லப்பட்டாங்கன்னு எதாவது தகவல் தெரியுதா சுவாமிஜி”

பரசுராமன் ‘இல்லை’ எனத் தலையசைத்து விட்டுச் சொன்னார். ”உனக்கும் அங்கே ஆபத்து அதிகமாய்த் தான் இருக்கும் ஷ்ரவன். நீ ரொம்ப எச்சரிக்கையாய் இருக்கணும்”

ஷ்ரவன் சொன்னான். “கண்டிப்பாய் எச்சரிக்கையாய் இருப்பேன் சுவாமிஜி. எனக்குப் பெரும்பாலும் ஆபத்தான வேலைகள் தான் கிடைக்குது ஆனால் கடவுளோட அருளால இது வரைக்கும் நான் சமாளிச்சிருக்கேன். இனியும் அவர் அருளால என்னால சமாளிக்க முடியும்னு ஒரு தைரியம் இருக்கு சுவாமிஜி..”

பரசுராமனுக்கு அவனுடைய அடக்கமான தைரியம் பிடித்திருந்தது. இளமையிலேயே பெரிய பெரிய வெற்றிகளைப் பெற்ற பலரிடமும் இந்த அடக்கம் இருப்பதில்லை. எல்லாம் தங்களுடைய உழைப்பினாலும், திறமையினாலும் தான் நடக்கின்றன என்று நம்புபவர்களே அதிகம்... ஆனால் மிக ஆபத்தான வேலையில் ஈடுபடப் போகிற அந்த நல்ல இளைஞனுக்கு அவர் ஏதாவது விதத்தில் கூடுதலாக உதவ நினைத்தார். சிறிது நேரம் கண்களை மூடி யோசித்து விட்டு அவர் ஷ்ரவனிடம் சொன்னார். “நான் இன்னைக்கு ஒரு ரகசிய மந்திர உபதேசம் உனக்குச் செய்யறேன். நீ அந்த மந்திரத்தை யாருக்கும் தெரிவிக்கக்கூடாது. அதை 21 நாள் நான் சொல்ற நேரத்துல, சொல்ற எண்ணிக்கைல, நீ ஜெபிச்சுகிட்டே வரணும். அப்பறம் அந்த மந்திரம் உன் வசமாயிடும். யோகாலயத்துல குமரேசனைத் தவிர வேற யாரோடயும் நீ தொடர்பில் இருக்க முடியாதுங்கறதால இது உனக்கு, பல விதங்கள்ல பயன்படும். ஆபத்து சமயத்துல இதை நீ பூரண நம்பிக்கையோட மனசுக்குள்ளே உச்சரிச்சா இது உன்னைக் காப்பாத்தற கவசமாய் இருக்கும். எந்த ஆபத்துல இருந்தும் தப்பிக்கிற ஏதாவது ஒரு வழியை இது  உனக்குக் காட்டும்.”

 

அவன் அவருடைய அன்பிலும் அக்கறையிலும் நெகிழ்ந்து நன்றி சொன்னான்.

அவர் புன்னகையுடன் தொடர்ந்து சொன்னார். “அது மட்டுமில்லை, உனக்கு வேறொரு புது உலகத்தை இது அறிமுகப்படுத்தும்....”

புதிராக அவர் சொல்வது என்ன என்று அவனுக்குப் புரியவில்லை. அவன் அவரைக் கேள்விக்குறியுடன் பார்த்தான். 

அவர் புன்னகை மாறாமல் சொன்னார். “சில மகத்தான விஷயங்களைப் பத்தி முன்கூட்டியே விளக்கறது, வரப் போகிற அனுபவங்களோட மகத்துவத்தைக் குறைச்சுடும். எதையும் அனுபவிக்கறப்ப சொந்தமாய் என்ன  உணர்கிறோம்கிறது ரொம்ப முக்கியம். முன்கூட்டியே கிடைக்கிற விளக்கங்கள், நம் சொந்த அனுபவத்துக்கு சாயம் பூசிடறதுக்கு வாய்ப்பு உண்டு. தானாய் உணர வேண்டியதை, அடுத்தவங்களோட விளக்கப்படி புரிஞ்சுக்கற அபத்தம் நிகழ்ந்துடும்...”

பரசுராமன் சொல்லி விட்டு அவனை யோசிக்க விடாமல் கைகால் அலம்பி வரச் சொன்னார். அவருடைய பூஜையறையில் அவனை ஒரு மரப்பலகையில் அமர வைத்து விநாயகரையும், அவனுடைய குலதெய்வத்தையும், அவனுடைய இஷ்ட தெய்வத்தையும். மனதாரப் பிரார்த்திக்கச் சொன்னார். பின் சரியான முகூர்த்த காலத்தில் அவர் அவன் காதில் மந்திரோபதேசம் செய்தார்.  பின் அங்கேயே அமர்ந்திருந்து 108 முறை அந்த மந்திரத்தை மனதிற்குள் ஆத்மார்த்தமாக ஜபிக்கச் சொன்னார். பின் சந்தியா காலங்கில் அன்று முதல் தொடர்ந்து 21 நாட்கள் அந்த மந்திரத்தை 1008 முறை ஜபிக்கச் சொன்னார். 

அதன் பின் அவர் பூஜை செய்யும் காலம் நெருங்கி விட்டதால் ஷ்ரவன் அங்கு தொடர்ந்து இருக்க முடியவில்லை. அவன் அவர் எப்படி அந்தப் பூஜைகளை செய்கிறார் என்று, கூட இருந்து பார்த்து அந்த முறைகளை அறிந்து கொள்ள ஆசைப்பட்டான் என்றாலும் அவர் அதை அனுமதிக்கவில்லை. அந்தப் பூஜை முறைகள் ரகசியமானவை என்றும், அந்த மார்க்கத்தில் இல்லாதவர்கள் பூஜையின் போது இருக்கக்கூடாது என்றும் சொல்லி விட்டார். அதனால் அவன்  அவரை வணங்கி ஆசிகள் பெற்று கிளம்பினான்.

ஷ்ரவன் கிளம்பியவுடன் பரசுராமன் குளித்து வந்து பூஜையை ஆரம்பித்தார். இன்று இரண்டு மண்டலங்களிலும்  சைத்ராவின் புகைப்படம் இல்லை. சுகுமாரனுக்காகப் போட்ட மண்டலத்தில், மயான காளி சிலைக்கு முன் ஒரு மண்டை ஓடும், பாண்டியனுக்காகப் போட்ட மண்டலத்தில் மயான காளி சிலைக்கு முன் தத்ரூபமான ஒரு ஓநாய் பொம்மையும் வைக்கப்பட்டிருந்தன. பரசுராமனின் மகா உக்ரபூஜை ஆரம்பமானது. 

சுகுமாரனுக்கு இந்த ஆவி சமாச்சாரத்தை, மனைவியுடன் பகிர்ந்து கொள்ளலாமா, வேண்டாமா என்பது குழப்பமாக இருந்தது. சைத்ராவின் ஆவி வந்ததைச் சொன்னால், அப்படி வந்ததன் பின்னணியையும் அவர் மனைவியிடம் தெரிவிக்க வேண்டியிருக்கும். குடும்பத்தினரிடமும் கூட அப்படிச் சில விஷயங்களை வெளிப்படையாகச் சொல்வது  வீட்டில் தேவையில்லாத பிரச்சினைகளை உருவாக்கலாம் என்று அவர் மனம் எச்சரித்தது. பாண்டியன் சொல்வது போல வீட்டில் அவருக்கும் டாமிக்கும் மட்டும் தான் ஆவி தெரியுமென்றால், மனைவியிடம் சொல்வது அனாவசியமும் கூட. பாண்டியன் சொன்னது போல், மனைவியிடம் ஏதாவது காரணம் சொல்லி விட்டு, இன்று இரவு டாமியுடன் வெளியே சென்று எங்கேயாவது தங்கி விடுவது தான் நல்லது என்ற முடிவுக்கு அவர் வந்தார். ஒருவேளை அவர் மனைவி, மகள் கண்ணுக்கும் ஆவி தெரிந்தால் பிறகு சொல்லிக் கொள்ளலாம். நாளை பிரம்மானந்தா வந்து அவருடன் கலந்தாலோசித்தால் அவர் கண்டிப்பாய் ஏதாவது ஒரு வழி காட்டுவார். பாண்டியன் சொன்னது போல் இன்று ஒரே ஒரு நாள் தாக்குப்பிடித்தால் போதும்...

ஆனால் டாமியுடன் இன்று இரவு எங்கே போய்த் தங்குவது என்று தான் சுகுமாரனுக்குத் தெரியவில்லை…. லேசாக இருட்ட ஆரம்பித்தது. அவர் மனைவியின் கார் வீட்டுக்குள் நுழையும் சத்தம் கேட்டது.

 

பாண்டியன் ருசித்துச் சாப்பிடுவதற்கு மிகவும் முக்கியத்துவம் தருபவர். அப்படி ருசியான உணவை வயிறாரச் சாப்பிட முடியாதவர்கள் உண்மையில் மிகவும் துர்ப்பாக்கியசாலிகள் என்று நம்புபவர், அப்படிப்பட்டவருக்கு வயிற்றுப் புண் குணமாகும் வரை தினமும் கஞ்சி, பருப்புச் சோறு, தயிர் சோறு, சிறிதும் காரமில்லா ரசம் சோறு மட்டும் சாப்பிட வேண்டும் என்பது பெரிய தண்டனையாகத் தான் தோன்றியது. 

செவென் ஸ்டார்ஸ் மருத்துவமனையில் ஸ்கேன் எடுத்துப் பரிசோதித்த டாக்டர் அவரும், சுகுமாரனும் போதையில் எதோ மாற்றிக் குடித்து விட்டிருக்க வேண்டும் என்று சந்தேக பார்வை பார்த்ததை இப்போது நினைத்தாலும் அவருக்கு ஆத்திரமாக இருந்தது. அந்த ஆத்திரத்துக்குக் காரணம் அந்த டாக்டரா, இல்லை அந்த டாக்டர் சந்தேகப்படும் நிலைமைக்குக் கொண்டு வந்த சைத்ராவின் ஆவியா என்பது அவருக்கே விளங்கவில்லை. ஒரே நாளில் இப்படி வயிற்றைப் புண்ணாக்கியது உண்மையில் சைத்ராவின் ஆவியாக இருந்தால் அந்த ஆவியை ஏதாவது வழியில் திரும்பவும் கஷ்டப்படுத்த முடியுமா, அதற்கு ஏதாவது வழி இருக்கிறதா என்று அவர் யோசித்துக் கொண்டிருந்தார். ஒருவேளை ஆவியைக் கிளப்பியதில் ஆட்கள் யாராவது பின்னணியில் இருந்தால், அவர்களையும் பழிவாங்க வேண்டும் என்று அவர் மனம் கறுவியது.

நேற்று இரவு வரை ஆவி இருப்பதையே நம்பாமல் இருந்த அவர் இன்று ஆவியைப் பழிவாங்க எண்ணுமளவு மாறியிருப்பது எத்தனை பெரிய மாற்றம்! நாத்திகவாதியான சுகுமாரனோ இன்னும் ஒருபடி மேலே போய் மண்டை ஓடுகளை மாலையாகப் போட்டுக் கொண்டிருக்கும் ஒரு தெய்வப் படத்தைத் தனதறையில் வைத்துக் கொள்ளும் அளவுக்கு மாறிவிட்டார். அந்தப் புகைப்படமே சற்று பீதியைக் கிளப்பும்படி தான் இருக்கிறது. பயம் அதிகமானால், பகுத்தறிவு மலையேறி விடுகிறது!

பிரம்மானந்தா வந்தவுடன் இதுகுறித்து அவருடன் கலந்தாலோசித்து வேகமாக ஒரு முடிவுக்கு வர வேண்டும் என்று எண்ணியபடி பாண்டியன் கடிகாரத்தைப் பார்த்தார். மணி 7.25.

அப்போது அவருடைய பணியாள் பயபக்தியுடன் அவர் அறை வாசலில் நின்றான். “ராத்திரி டின்னருக்கு என்ன செஞ்சு அனுப்பட்டும்னு சமையல்காரர் கேட்டார்.” 

“தயிர்சாதம் போதும்.”

சரி என்று சொல்லி விட்டு அவன் போய் விட்டான். அவர் வயிற்றில் எரிச்சலை மெல்ல உணர்ந்தார். இன்று மருந்து சாப்பிட்டு இருக்கிறார். காலையிலிருந்து காரம், புளி தவிர்த்திருக்கிறார். அதனால் இந்த எரிச்சல் வரக் காரணமில்லை…. தீடீரென்று காதில் ஒரு ரீங்காரமும் கேட்க ஆரம்பிக்க பாண்டியன் திகைத்தார். அவர் சுகுமாரன் வீட்டில் இல்லை. யோகாலயத்தில் தான் இருக்கிறார். பத்து மணியுமாகவில்லை. அப்படி இருக்கையில் யோகாலயத்தில் இவ்வளவு சீக்கிரமாகவே ஏன்…? நல்ல வேளை இங்கே மிக அருகில் தோட்டம் எதுவுமில்லை. இருந்திருந்தால் அந்த ஆவி சனியன் இங்கிருக்கும் தோட்டத்திலும் தெரிந்திருக்குமோ என்னவோ?...

இந்தச் சிந்தனையோட்டத்துடன் அவர் ஜன்னலுக்கு வெளியே பார்த்தார். அவர் இருப்பிட வாசலுக்கு முன் ஒரு ஓநாய் அவரையே பார்த்தபடி நின்றிருந்தது. அந்த ஓநாயின் கண்களில் அமானுஷ்யமாய் தீயின் ஜொலிப்பு தெரிந்தது. பாண்டியனுக்கு ஒருகணம் சப்தநாடியும் ஒடுங்கியது.  

(தொடரும்)

என்.கணேசன்