சாணக்கியன் 137

 

விருந்து முடிந்தவுடன் விரட்டாத குறையாக அங்கிருந்து மூன்று மன்னர்களையும் கிளப்பி அழைத்துக் கொண்டு போன அவன் அவர்களை வழியனுப்பி வைத்து விட்டு நிம்மதியாக மறுபடியும் சாணக்கியரிடம் பேச வந்தான்.

 

அவரை வணங்கி விட்டுச் சொன்னான். “ஆச்சாரியரே. நான் சொன்ன வாக்கைக் காப்பாற்றி அவர்களை அழைத்து வந்து சம்மதிக்கவும் வைத்து விட்டேன். திருப்தி தானே?”

 

சாணக்கியர் சொன்னார். “எங்கள் வேலையை நீ மிகவும் எளிதாக்கி விட்டாய் பர்வதராஜனே. நன்றி. இத்தனை வேகமாக எல்லாவற்றையும் செய்து முடித்ததற்கு என் பாராட்டுதல்கள்”

 

பர்வதராஜன் சொன்னான். “தங்கள் திருப்தியே என் பாக்கியம் ஆச்சாரியரே. நாம் இனி வெற்றிக்குப் பின்னான பங்கீட்டைப் பற்றிப் பேசலாமல்லவா?”

 

சாணக்கியர் சொன்னார். “பேசுவோம்”

 

“எங்கள் நால்வருடைய படைவிவரங்களையும் நீங்கள் குறித்து வைத்திருக்கிறீர்கள். கூட்டினால் கண்டிப்பாகத் தாங்கள் போருக்கு அழைத்து வரக்கூடிய படைகளை விட இது அதிகமாகவே இருக்கும் என்பதில் எனக்குச் சந்தேகமில்லை. ஆனாலும் தாங்கள் முன்பே தனநந்தனைப் பலவீனப்படுத்தும் வேலைகளை செய்து வந்திருப்பதாகச் சொல்கிறீர்கள். எங்கள் நால்வர் படை கூடுதலாக இருப்பதற்கு அதைச் சரி செய்து கொள்வோம். இனி நாம் வென்ற பின் கிடைப்பதை நாம் பாதி பாதியாகப் பிரித்துக் கொள்வோம். எனக்குக் கிடைக்கும் பாதியில் என் நண்பர்களுக்குப் பிரித்துக் கொடுக்கும் பொறுப்பு என்னுடையது. அவர்களும் உங்கள் முன்னே சம்மதித்திருக்கிறார்கள். என்ன சொல்கிறீர்கள்?”

 

சாணக்கியர் ஒன்றும் சொல்லாமல் மௌனம் சாதித்தார். பர்வதராஜன் சொன்னான். “நான் இப்போது கேட்பது எல்லா விதங்களிலும் நியாயமான பங்கீடு தான் ஆச்சாரியரே. நீங்கள் ஒத்துக் கொண்டால் நாம் போருக்கான ஆயத்தங்களை வேகமாகச் செய்ய ஆரம்பிக்கலாம். என்ன சொல்கிறீர்கள்? சம்மதம் தானே?”

 

சாணக்கியர் அமைதியாகச் சொன்னார். “சம்மதம்”

 

 

பர்வதராஜன் சாணக்கியரையும், சந்திரகுப்தனையும் மிகுந்த மரியாதையுடன் அனுப்பி வைத்தான். ஹிமவாதக்கூட எல்லையைக் கடக்கும் வரை மௌனம் காத்த சந்திரகுப்தன் பின் சாணக்கியரிடம் சொன்னான். “ஆச்சாரியரே, நீங்கள் பர்வதராஜனின் பாதி பங்கீடுக்கு ஒத்துக் கொள்வீர்கள் என்று நான் எதிர்பார்க்கவில்லை. ஒன்றிணைந்த பாரதம் காணக் கனவு காணும் நீங்கள் மகத ராஜ்ஜியத்தைத் துண்டாடும் கோரிக்கையை எப்படி ஏற்றீர்கள்?”

 

சாணக்கியர் வருத்தத்துடன் சொன்னார். ”பர்வதராஜன் வேறு விதமாக முடிவெடுக்க நம்மை அனுமதிக்கவில்லையே சந்திரகுப்தா. அவனே சரிபாதிக்கும் மேலான படைகளுக்கு ஏற்பாடும் செய்து விட்டு வென்றதில் பாதி வேண்டும் என்று  கேட்கும் போது மறுப்பதற்கு நம்மிடமும் தகுந்த காரணங்கள் இல்லையே. மண்ணாசையும், பொன்னாசையும் தூண்டுவதால் மட்டுமே நமக்கு உதவ முற்படுபவனிடம் ஒன்றிணைந்த பாரதம் பற்றிப் பேசுவது செவிடனிடம் பாடிக் காண்பிப்பது போலல்லவா ஆகிவிடும்.”  

 

சந்திரகுப்தனும் அவரை வருத்தத்தோடு பார்த்தான். அந்த வருத்தமும் அவர் மனதை அவன் நன்றாக அறிந்ததில் உருவானது தான். ஒன்றுபட்ட பாரதம் என்ற ஒரு பெருங்கனவுக்காகப் போராடி வரும் அவர் இப்படி இறங்கி வரும்படி நிர்ப்பந்தித்து விட்ட பர்வதராஜன் மீது அவனுக்குக் கடுங்கோபம் வந்தது.

 

அவன் முகத்தைப் பார்த்து அதைப் புரிந்து கொண்ட சாணக்கியர் மெலிதாகப் புன்னகைத்தபடி சொன்னார். “பாதி என்றால் ஒவ்வொன்றிலும் பாதி என்று எடுத்துக் கொள்ள வேண்டியதில்லை. ”ஒன்றை நீ எடுத்துக் கொள். இன்னொன்றை நாங்கள் எடுத்துக் கொள்கிறோம், மூன்றாவதை இருவரும் சமமாகப் பிரித்துக் கொள்வோம்” என்று நாம் சொல்வது கூட சரிநிகர் மதிப்பில் பாதியாக எடுத்துக் கொள்வதாக இருபக்கமும் இருக்கும். உதாரணத்திற்கு நிதியை நீ எடுத்துக் கொள். தேசத்தை நாங்கள் எடுத்துக் கொள்கிறோம். படைகளைப் பாதியாகப் பிரித்துக் கொள்வோம் என்று கூட அவனிடம் நாம் பேசிப் பார்க்கலாம். அதற்கு அவன் ஒத்துக் கொண்டால் தேசப்பிரிவினையை நாம் தடுத்துவிட முடியும்.”

 

“நாம் சொல்வதற்கு பர்வதராஜன் ஒத்துக் கொள்ளா விட்டால்?” சந்திரகுப்தன் சந்தேகத்துடன் கேட்டான்.

 

“நியாயமான கோரிக்கைகளை ஏற்க மறுப்பவர்களை நாமும் நியாயமான வழிகளில் கையாள வேண்டியதில்லை.” என்று சாணக்கியர் அமைதியாகச் சொன்னார்.

 

சந்திரகுப்தன் புன்னகைத்தான்.

 

மலைகேது தந்தையை எச்சரித்தான். “எனக்கென்னவோ அந்த அந்தணர் இப்போதும் மகத வெற்றிக்குப் பின் நமக்கு  சரிபாதியாய்ப் பிரித்துத் தர மனப்பூர்வமாக ஒத்துக் கொண்டது போல் தெரியவில்லை தந்தையே.”

 

பர்வதராஜன் சிரித்தான். “அந்த அந்தணர் சூழ்ச்சிக்காரர். அவர் மகதத்தை வெற்றி கொண்டபின் நமக்கும் மற்றவர்களுக்கும் ஏதோ ஒரு சிறு பங்கினைத் தந்து மீதியைத் தன்வசப்படுத்திக் கொள்ளலாம் என்று திட்டமிட்டு வந்தது பலிக்காமல் போய் விட்டது. நான் அவரைக் கையாண்ட விதத்தில் மேற்கொண்டு அவருக்கு மறுத்து எதுவும் பேச முடியவில்லை. அதனால் தான் வேறு வழியில்லாமல் நான் சொன்னதை ஏற்றுக் கொண்டிருக்கிறார் என்பதை நானும் அறிவேன். தந்திரக்காரரை இப்படித் தந்திரத்தால் தான் வெல்ல வேண்டும் மகனே.”

 

மலைகேது தன் தந்தையின் திறமையை எண்ணி மனதில் மெச்சியபடி தலையசைத்தான். அவன் மனதில் இன்னொரு சந்தேகம் எழ அதைக் கேட்டான். “தந்தையே. அவரை மட்டும் நீங்கள் சமாளிப்பது போதாதே. மற்ற மூன்று மன்னர்களையும் நீங்கள் சமாளிக்க வேண்டியிருக்குமே. உங்களுக்குக் கிடைப்பதை அவர்களுக்கும் நீங்களே பிரித்துக் கொடுப்பதாக வேறு நீங்கள் அந்த அந்தணருக்கு வாக்குக் கொடுத்திருக்கிறீர்கள். அப்படி நீங்கள் பிரித்துக் கொடுத்தால் நமக்குப் பெரிதாக ஒன்றும் மிஞ்சாதே”

 

பர்வதராஜன் அலட்சியமாகச் சொன்னான். “மகனே. ஆச்சாரியரைச் சமாளிப்பது தான் கஷ்டமேயொழிய இந்த மூவரைச் சமாளிப்பது எனக்கு ஒரு விளையாட்டைப் போல மிகச் சுலபம்.”

 

மலைகேது அது எப்படி என்பது போல தந்தையைப் பார்த்தான். பர்வதராஜன் சொன்னான். “மகனே. சில விஷயங்களைத் தெளிவாக வார்த்தைப்படுத்தினால் மட்டுமே யாரும் பின்னர் அந்த வார்த்தைகளைச் சொல்லித் தெளிவாக அவர்கள் பெற வேண்டியதைப் பெற முடியும். பொதுவான வார்த்தைகளை யாரும் எப்படியும் அவரவர் சாமர்த்தியத்திற்குத் தகுந்தபடி பொருள்படுத்திக் கொள்ள முடியும். அதனால் தான் அந்த அந்தணரிடம் நான் மறுபடி, மறுபடி சரிபாதி வேண்டும் என்று தொடர்ந்து கேட்டு சம்மதம் பெற்று உறுதிப்படுத்திக் கொண்டேன். நம் அண்டை மன்னர்கள் மூவரும் விவரமில்லாதவர்கள். அதனால் தான் நான் பொதுவாகச் சொன்னதில் திருப்தியடைந்து சென்று விட்டார்கள்.”

 

“ஆனாலும் வெற்றிக்குப் பின் நமக்குக் கிடைப்பதை அவர்கள் கண்கூடாகப் பார்த்த பின் அவர்கள் திருப்தியடைய மாட்டார்களே. அந்த நேரத்தில் ஏதாவது தகராறு செய்தால் நாம் என்ன செய்வது?”

 

“மகனே. நான் நேபாள மன்னனிடம் தனநந்தனுக்குக் கப்பம் கட்டுவதிலிருந்து விடுதலையும் நிதியும் மட்டுமே வாக்களித்திருக்கிறேன். இரண்டும் கிடைப்பதே பெரிய பாக்கியம் என்று திருப்தியடைந்து தான் அவன் போய் இருக்கிறான். மற்ற இரண்டு மன்னர்களுக்கு நிதி தருவதாக மட்டுமே நான் வாக்களித்திருக்கிறேன். யாருக்குமே மகத ராஜ்ஜியத்தைப் பிரித்துத் தருவதாக நான் வாக்களிக்கவில்லை என்பதை நீ கவனித்திருப்பாய்.  இதில் இருக்கும் சூட்சுமம் உனக்குப் புரிந்திருக்கிறதா?”

 

மலைகேதுவுக்கு எந்த சூட்சுமமும் புரியவில்லை. பர்வதராஜனுக்கு தன் அறிவில் பாதி கூட மகனிடம் இல்லாமல் போனது வருத்தத்தைத் தந்தது. ஒரு பெருமூச்சு விட்டு விட்டு மகனிடம் அவன் விளக்க ஆரம்பித்தான். “மகனே ராஜ்ஜியத்தின் பரப்பு அனைவரும் அறிந்தது. அதை நான் மறைத்துப் பிரித்துத் தர வழியில்லை. அதனால் தான் அதைப் பற்றிய பிரஸ்தாபத்தை நான் அவர்களிடம் எடுக்கவில்லை. அப்படி அவர்களுக்குப் பிரித்துக் கொடுத்தாலும் கூட அவர்களாலும் தொலைவில் இருக்கிற பகுதிகளை ஆட்சி புரிய முடியாது.  அவர்கள் அந்த அளவு திறமை படைத்தவர்கள் அல்ல. மகதத்தின் பரப்பை நான் மறைக்க முடியாதேயொழிய தனநந்தனின் நிதியை நான் என் விருப்பத்தின்படி மறைக்க முடியும். நிதியைக் கணக்கெடுக்கும் போது அவர்களை எங்களுடன் இருத்திக் கொள்ள வேண்டும் என்ற அவசியம் இல்லை. நாமும், ஆச்சாரியரும், சந்திரகுப்தனும் மட்டுமே அந்தச் சமயத்தில் இருக்கும்படி என்னால் பார்த்துக் கொள்ள முடியும். தனநந்தனிடம் இருக்கும் நிதி கற்பனைக்கெட்டாத அளவு அதிகம் என்று பலரும் சொல்கிறார்கள். விபரம் அறிந்த ஒருவர் அது குபேரனிடம் இருக்கும் செல்வத்திற்கு இணையானது என்று என்னிடம் சொல்லியிருந்தார். அந்த அளவில்லாத செல்வத்தில் கால் பகுதியை மட்டும் கணக்கில் காட்டி அதைச் சரியான விகிதத்தில் அவர்களுக்குப் பிரித்துக் கொடுத்தாலும் அவர்களுக்குக் கிடைக்கும் நிதி அவர்கள் கற்பனை செய்ய முடிந்த அளவுக்கும் அதிகமாகவே இருக்கும். அதனால் அவர்கள் திருப்தியடைந்து செல்வது உறுதி. அவர்களிடமிருந்து நமக்கு எந்தப் பிரச்னையும் வர வாய்ப்பில்லை” 

(தொடரும்)

என்.கணேசன்  

முந்தைய சிந்தனைகள் 114

 சிறிது சிந்திப்போமா? என் நூல்களிலிருந்து....

யோகி 78

சாப்பிட்டு விட்டு வருகையில் மற்ற பங்கேற்பாளர்களில் ஒருவர் வந்து தன்னை அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டு கமலம்மாவிடமிருந்து ஷ்ரவனைக் காப்பாற்றினார்.  கமலம்மா விட்ட இடத்திலிருந்து தொடர்ந்து ஸ்ரேயாவிடம் பேச ஆரம்பித்தது தெரிந்தது. ஆனால் ஸ்ரேயா முகம் சுளிக்காமல் பொறுமையாக அதைக் கேட்டுக் கொண்டே நடந்து வந்தது அவள் நல்ல மனதை அவனுக்கு அடையாளம் காட்டியது.  முதியவர்களின் ஓயாத பேச்சைப் பொறுமையுடன் கேட்கும் இளையவர்கள் இக்காலத்தில் அரிதிலும் அரிது தான்…

 

சென்ற முறையைப் போலவே இந்த முறையும் தியான வகுப்பில் ஆண்களும், பெண்களும் பிரிந்து தான் அமர வைக்கப்பட்டார்கள்.    அதிகம் தலையைத் திருப்பாமலேயே ஸ்ரேயாவைப் பார்க்க முடிந்த இடத்தைத் தேர்ந்தெடுத்து ஷ்ரவன் அமர்ந்தான். இப்படி மீண்டும் மீண்டும் யாரையும் பார்க்க வேண்டுமென்று இதுவரை அவனுக்குத் தோன்றியதில்லை. இது தான் காதல் என்பதா?

 

முதல் நாள் தியான வகுப்பிலேயே பிரம்மானந்தா புராணம் ஆரம்பித்து விட்டது. சென்ற முறை ஸ்ரீகாந்த் செய்தது போல் யாரும் அதை வெளிப்படையாகத் தடுக்க முயலவில்லை. அதனால் இறைவனையும் மிஞ்சிய விந்தையாக பிரம்மானந்தா அங்கு புகழப்பட்டார்.

 

அடுத்த நிலைத் தியானங்கள் சொல்லிக் கொடுக்கப்பட்ட போது மட்டும் ஒரு இளைஞன் பெங்களூரில் வேறொரு தியான மையத்திலும் இதே தியான முறை வேறொரு பெயரில் சொல்லிக் கொடுக்கப்பட்டது என்பதைத் தெரிவித்தான். அவன் சொன்ன தியான மையம், பிரம்மானந்தாவின் பழைய யோகா குரு பத்மநாப நம்பூதிரியின் தியான மையமாக இருந்தது.

 

அந்தத் தியான முறையை விவரித்த துறவி, அவர்களுடைய சிறப்பு தியான முறைகள் வேறு வேறு பெயர்களில் மற்ற தியான மையங்களில் கற்றுத் தரப்படுகின்றன என்பதை வருத்ததுடன் சொன்னார்.  குறைந்தபட்சமாக இங்கிருந்து எடுக்கப்பட்டது என்று கூடத் தெரிவிக்கும் சிரமத்தை அவர்கள் எடுத்துக் கொள்வதில்லை என்றும் வருத்தப்பட்டார். அதைக் கேட்கையில் ஆன்மீகம் அரசியலை மிஞ்சி விடும் போலிருக்கிறதே என்று ஷ்ரவன் தனக்குள் சொல்லிக் கொண்டான்.

 

மதிய உணவின் போதும், மாலை தேனீர் இடைவேளையின் போதும் கூட அவனையும், வேறிரண்டு இளைஞர்களையும் கூடுதலாக யோகாலயத்து ஆட்கள் கண்காணித்தது போலிருந்தது. யாராவது ஒருவராவது ஷ்ரவனும், அந்த இரண்டு இளைஞர்களும் பேசுவதைக் கேட்கும் தொலைவில் இருந்தார்கள்.  அப்படியானால் எதிரி ஒரு இளைஞன் என்றும் யோகியைத் தேடுகிறான் என்றும் தான் இவர்களுக்குத் தெரிந்திருக்கிறதா என்ற சந்தேகம் எழுந்தது.

 

அன்று இரவு அந்த மூன்று இளைஞர்களின் காமிராப் பதிவுகளை பாண்டியன் கூர்ந்து பார்த்தார். ஒரே அறையில் தங்கியிருந்த இரண்டு இளைஞர்களும்  சந்தேகப்படும் விதமாக நடந்து கொண்டிருக்கவில்லை. அவர்கள் இருவரும் பொதுவான விஷயங்களைத் தான் அதிகம் பேசிக் கொண்டார்கள். யோகாலயத்தில் உணவு சுமாராய் இருப்பதாகப் பேசிக் கொண்டார்கள். தியானம் செய்வதில் இருவரும் சந்திக்கும் இடைஞ்சல்கள் பற்றிப் பேசிக் கொண்டார்கள். பேசிக் கொண்டது எதுவுமே அவர்களை எதிரியாக அடையாளம் காட்டவில்லை.

 

ஷ்ரவன் என்ற இளைஞனும் கூட அதிக சந்தேகத்தைக் கிளப்பவில்லை. அவன் அறையில் குப்பைக்கூடையில் போட்டிருந்த டிக்கெட்டைக் கூட வேலையாட்கள் பத்திரமாக எடுத்துக் கொண்டு வந்திருந்தார்கள். அந்த டிக்கெட்டை எடுத்து பாண்டியன் கவனமாகப் பார்த்தார். அவன் ஹைதராபாத்திலிருந்து அன்று அதிகாலையில் சென்னை வந்து சேர்ந்த  ரயில் டிக்கெட் அது. அதைப் பார்த்த பாண்டியன் திருப்தியடைந்தார். காரணம் எதிரி சென்னையில் தான் தற்போது தங்கியிருக்கிறான் போலத் தெரிகிறது. யோகாலயத்தைக் கண்காணிக்க ஆட்களை ஏற்பாடு செய்து விட்டு,  அவன் தொலைவில் இருக்க வாய்ப்பில்லை.

 

அவன் பக்கத்து அறைப் பெண்களுடனும், மற்றவர்களுடனும் இயல்பாகப் பேசினான். வகுப்பிலும் பிரச்சினை எதுவும் செய்யவில்லை. மாலை வகுப்பு முடிந்த பிறகு ஒரு நடுத்தர வயது பங்கேற்பாளருடன் சிறிது நேரம் பேசிக் கொண்டிருந்து விட்டு அறைக்கு வந்து அன்று சொல்லிக் கொடுத்த தியானப் பயிற்சியை முத்திரைகளுடன் செய்வது தெரிந்தது. முக்கால் மணி நேரம் அந்தத் தியானத்தைச் செய்தவன் பின் இரவு சாப்பிட்டு விட்டு வந்தான். சாப்பிடும் போது பக்கத்தில் அமர்ந்திருந்த ஒரு முதியவருடன் சிறிது பேசினான். பின் மறுபடியும் அறைக்கு வந்து விட்டான். யாரிடமும் அவன் போனில் பேசவில்லை. மாறாக லாப்டாப்பில் பிரம்மானந்தாவின் சொற்பொழிவு யூட்யூப்களைப் போட்டு கண்களை மூடிக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தான்.

 

இதில் எதுவுமே சந்தேகப்படும்படி இல்லை. பாண்டியன் திருப்தி அடைந்தார். ஆனாலும் இந்த மூன்று இளைஞர்களையும் கடைசிநாள் வரை கண்காணிப்பது நல்லது என்றே அவருக்குத் தோன்றியது. மூவரில் எவனாவது ஒருவன் பெரிய நடிகனாகக் கூட இருக்கலாம்...

 

இரவில் பிரம்மானந்தாவின் யூட்யூப்களைக் கேட்டபடி கண்களை மூடிக் கொண்டு தலையணையில் சாய்ந்து கொண்டிருந்த ஷ்ரவனின் மனதில் அவர் சொன்னது எதுவும் பதியவில்லை. அவர் வழக்கம் போல் ஒருசில யூட்யூப்களில் கச்சிதமாகப் பேசினார் என்றாலும் மற்றவற்றில் அவர் ஆரம்பித்த விஷயத்திற்குச் சிறிதும் சம்பந்தமில்லாமல் வார்த்தை ஜாலத்தால் குழப்பிக் கொண்டிருந்தார். அதனால் மனதில் பதித்துக் கொள்ள எதுவுமில்லை. அதற்குப் பதிலாக அவன் மனதில் ஸ்ரேயா தான் புன்னகை செய்து கொண்டிருந்தாள்.

 

அவன் இங்கே துறவில் ஈடுபாடு உள்ளவன் போல் நடிக்க வேண்டியிருக்கிறது. ஏனென்றால் அது அவனுடைய அடுத்த கட்ட நடவடிக்கைக்கு அத்தியாவசியம். முதல் முதலில் காதல் வசப்பட்ட பெண் முன்னால் ஆரம்பத்திலேயே அப்படி நடிக்க வேண்டியிருப்பது சங்கடமாக இருந்தது. நெருங்க வேண்டிய பெண்ணை அவனை விட்டு காத தூரம் ஓட அல்லவா அது வைத்து விடும். இந்தச் சிக்கலான சூழலில் தானா காதல் அரும்ப வேண்டும்?

 

கண்காணிப்பவர்களுக்காக, காமிராவின் கீழ், பிரம்மானந்தாவின் தீவிர பக்தனாக போதுமான அளவு நடித்து விட்டு, பின் நிமிர்ந்து அமர்ந்து, பரசுராமன் உபதேசித்த மந்திரத்தை ஷ்ரவன் ஆயிரத்தெட்டு முறை ஜபிக்க ஆரம்பித்தான். அவர் உபதேசித்த மந்திரத்திற்கு உண்மையாகவே ஒரு தனி சக்தி இருப்பதை அவன் ஆத்மார்த்தமாக உணர்ந்திருந்தான். அதனால் அவன் ஒரு நாள் கூட அதைச் செய்யத் தவறவில்லை. இன்று அதை ஜபிக்கையில் கூடுதலாக ஏதோ ஒன்றை உணர்ந்தான். அதை அவனால் குறிப்பாக இன்னதென்று சொல்ல முடியவில்லை.   

 

அதன்பின் உறங்கிய ஷ்ரவன் மறுநாள் அதிகாலையில் எழுந்து நடைப் பயிற்சிக்காக வெளியே வந்த போது தான் ஸ்ரேயாவும் நடைப் பயிற்சிக்காக அவள் அறையை விட்டு வெளியே வந்தாள். அவளுடன் கமலம்மா இல்லாதது அவனுடைய அதிர்ஷ்டம் என்றே அவனுக்குத் தோன்றியது. நேற்று ஆதங்கப்பட்டது போல எல்லாமே சிக்கல் என்று சொல்ல முடியாது...

 

“குட் மார்னிங். பாட்டி வரலையா?” என்று ஷ்ரவன் கேட்ட போது அவள் புன்னகையுடன் “அவங்க தூங்கறாங்க” என்று சொன்னாள்,

 

இருவரும் யோகாலயத்தின் உள்ளே உள்ள முன்புற மைதானத்தில் நடக்க ஆரம்பித்தார்கள். சென்ற முறையும் அப்போதிருந்த பக்கத்து அறைப் பெண்ணுடன் தான் அவன் அதிகாலையில் நடந்திருந்தான் என்பதால் இப்போது பிரத்தியேகமாக அவர்கள் சந்தேகப்படுவதற்கில்லை.

 

பேசிக் கொண்டே நடந்த போது அவளைப் பற்றி அவன் கூடுதலாக அறிந்து கொள்ள முடிந்தது. அவளுடைய தந்தை ஒரு பெரிய ஓட்டலில் மேலாளராக இருக்கிறார் என்றும் அவள் பெற்றோருக்கு அவள் ஒரே மகள் என்றும் தெரிந்தது. ஆரோக்கியத்திற்கும், அமைதியான வாழ்க்கைக்கும் யோகா மற்றும் தியானம் உதவும் என்பதால் தான் அவள் இந்த வகுப்புகளுக்கு வந்திருப்பதாகவும், மற்றபடி ஆன்மீகத்தில் எல்லாம் அவளுக்கு அதிக நாட்டம் இல்லை என்றும் அவள் வெளிப்படையாகச் சொன்னாள். அவள் பரதநாட்டியம் கற்றுக் கொண்டிருக்கிறாள் என்பதும், நாவல்கள் வாசிப்பதில் ஆர்வமுள்ளவள் என்பதும் தெரிந்தது.

 

அவனைப் பற்றித் தெரிந்து கொள்ளவும் அவள் ஆர்வமாய் இருந்தாள். அவளிடம் பொய் சொல்வதற்கு அவனுக்கு மனம் வரவில்லை.  ஆனால் அவளிடம் அவனால் உண்மையைச் சொல்லவும் முடியவில்லை. அவர்களுக்குப் பின்னால் நான்கு அடிகள் தள்ளி நடந்து வந்து கொண்டிருந்த யோகாலயத்து துறவிக்கு அவர்கள் பேசிக் கொள்வது கண்டிப்பாகக் கேட்கும். அதற்காகத் தான் அவர் அதே தொலைவில் தொடர்ந்து வந்து கொண்டிருக்கிறார்.

 

”நானும் உங்க மாதிரியே தான். அப்பா அம்மாக்கு ஒரே பிள்ளை. ஹைதராபாத்ல இருக்கேன். எனக்கு ஒவ்வொரு காலத்துல ஒவ்வொரு ஆர்வம் தீவிரமாய் இருக்கும். இப்போதைக்கு எனக்கு தீவிர ஆர்வம் யோகா தியானம் மேலயும், யோகி பிரம்மானந்தாஜி மேலயும் தான்...”

 

அவன் தன்னைப் பாதிக்கும் உண்மையைச் சொல்லிவிடவில்லை. அதே சமயம் பொய்யும் சொல்லவில்லை...

(தொடரும்)

என்.கணேசன்

 

சாணக்கியன் 136

 

பர்வதராஜன் சொன்னான். “ஆச்சாரியர் என் நெருங்கிய நண்பர். நெருங்கிய நண்பர்களிடம் எப்போதும் சரியாகவும், நேர்மையாகவும் நடந்து கொள்பவராக இருந்தாலும் அவர்  மற்றவர்களிடமும் அப்படியே இருப்பார் என்று என்னால் உறுதியளிக்க முடியாது. எத்தனையோ பேர் அவர் சூழ்ச்சிகளில் ஏமாந்து போயிருப்பதை நான் அறிவேன்.”

 

அவர்கள் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொள்ள காஷ்மீர மன்னன் சொன்னான். “எனக்கு மிகவும் நன்றாகப் பரிச்சயமுள்ள ஒருவன் தட்சசீலத்தில் அவரிடம் படித்தவன். அவர் அந்தக் காலத்திலேயே மந்திர தந்திரங்களை மிக நன்றாக அறிந்தவர் என்றும், அதிகாலையில் எழுந்து அது சம்பந்தமான பயிற்சிகளை இரகசியமாகச் செய்பவர் என்றும் என்னிடம் சொல்லியிருக்கிறான்.”

 

பர்வதராஜன் சொன்னான். “உண்மை தான். அதை நானும் அறிவேன். அவரைப் பற்றி இன்னும் எத்தனையோ நான் அறிவேன் என்றாலும் என் நெருங்கிய நண்பரைப் பற்றிய கூடுதல் இரகசியங்களை நான் உங்களிடம் பகிர்ந்து கொள்ள முடியாதவனாய் இருக்கிறேன். அதெல்லாம் சேர்ந்து தான் அவர் ஒன்றைக் குறி வைத்தால் வெல்லாமல் இருக்க மாட்டார், அதற்கான ஒவ்வொரு அடியையும் முன்கூட்டியே மிக நன்றாய் யோசித்திருப்பார் என்ற நம்பிக்கையையும், அவர் மகதத்தை வெல்வார் என்ற நம்பிக்கையையும்,  எனக்களித்திருக்கிறது. ஆனால் நண்பர்கள் அல்லாத உங்களிடம் அவர் நேர்மையாக நடந்து கொள்வார் என்ற உத்திரவாதத்தை என்னால் அளிக்க முடியாது. அதே நேரத்தில் என்னை நம்பி வந்திருக்கும் உங்களை அவர் சூழ்ச்சியால் ஏமாற்றும் சாத்தியக்கூறை என்னால் அனுமதிக்க முடியாது. அதனால் உங்கள் அனைவருக்கும் பிரதிநிதியாக நானே அவரிடம் பேசுவேன் என்று சொல்லியிருக்கிறேன். அதற்கு அவர் சம்மதித்திருக்கிறார். வெற்றிக்குப் பின் உங்களுக்குச் சேர வேண்டிய பெருஞ்செல்வத்தை அவரிடம் வாங்கி உங்களுக்குத் தருவது என் தனிப்பொறுப்பு. என்ன சொல்கிறீர்கள்?”

 

அவர்கள் மூவரும் சம்மதிக்க, மலைகேது தன் தந்தையின் திறமையை எண்ணி வியந்தான்.

 

 

சந்திரகுப்தன் சாணக்கியரிடம் சொன்னான். “மூன்று தேச மன்னர்களும் வந்து விட்ட தகவல் நம் காவல் வீரர்களிடமிருந்து கிடைத்தது. ஆனால் பர்வதராஜன் அவர்களை நம்மிடம் பேச இன்னும் அழைத்து வரவில்லையே, ஆச்சாரியரே”

 

சாணக்கியர் சொன்னார். ”அவர்கள் வந்தவுடனேயே அவர்களை இங்கே அழைத்து வந்தால் நம்மிடம் பேசும் போது எல்லா உண்மை நிலவரங்களும் அவர்களுக்குத் தெரிந்து விடும். பர்வதராஜன் உண்மைகளை வளைத்து வேறு விதமாகத் தோன்றச் செய்து அதில் பலன் அடையும் வித்தகன். அதனால் அவர்களிடம் முதலில் அவன் பேசி அவனுக்கு வேண்டியது போல் அவர்கள் மனநிலையைத் தயார் செய்து விட்ட பிறகு தான் நம்மிடம் அழைத்து வருவான்”

 

அவர் சொன்னபடியே அதைச் செய்து விட்டுத் தான் பர்வதராஜன் அவர்களை அவரிடம் அழைத்து வந்தான். சக்தி வாய்ந்த யவன சத்ரப் பிலிப்பையே சூழ்ச்சி செய்து கொன்ற மனிதராக சாணக்கியரை அவன் சித்தரித்திருந்ததால், நண்பர்களிடமல்லாது மற்றவர்களிடம் அவர் நேர்மையாக நடந்து கொள்ள மாட்டார் என்பதை அவன் சூசகமாகத் தெரிவித்தும் இருந்ததால் அவரிடம் நேரடியாக விவகாரங்களை வைத்துக் கொள்ளாமலிருப்பது நல்லது என்று மூன்று மன்னர்களுக்கும் தோன்றியிருந்தது. பர்வதராஜன் மகா உத்தமன் என்றோ, அரிச்சந்திரன் என்றோ அவர்களும் நம்பவில்லை என்றாலும் சாணக்கியரை விட அவன் தேவலை என்றும் பாதுகாப்பாக அணுக முடிந்தவன் என்றும் அவர்கள் நினைத்தார்கள். மகதத்தின் எல்லையற்ற செல்வத்தில் சிறு சிறு பகுதிகள் கிடைத்தாலும் கூட அவர்கள் தற்போதிருக்கும் நிலைக்கு அது பெருநிதியே. அந்தச் செல்வம் கிடைப்பது அவர்களுக்குப் பேருதவியாக இருக்கும். அதனால், தான் மட்டும் கூட்டு சேர்ந்து பலனை அனுபவிக்க நினைக்காமல் தங்களையும் பெருந்தன்மையுடன் கூட்டுச் சேர்த்திருக்கும் பர்வதராஜனிடம் அவர்கள் கூடுதல் விவரங்களை அறியவோ, பேரம் பேசி எதையும் உறுதிப்படுத்திக் கொள்ளவோ முனையவில்லை....

 

மூன்று மன்னர்களையும் தன் மிக நெருங்கிய நண்பர்களாக பர்வதராஜன் சாணக்கியரிடமும், சந்திரகுப்தனிடமும் அறிமுகப்படுத்தினான். முதல் முறையாக இருவரையும் சந்திக்கும் மூன்று மன்னர்கள் முகங்களிலும் லேசான பயம் கலந்த ஆர்வம் தெரிந்தது. அவர்கள் கைகூப்பி வணக்கம் தெரிவித்தார்கள். சாணக்கியரும், சந்திரகுப்தனும் அவர்களுக்கு மறுவணக்கம் செய்ய, பர்வதராஜன் அவர்களை அமர வைத்தான்.

 

பின் சாணக்கியரிடம் அவன் சொன்னான். “ஆச்சாரியரே. நாம் ஏற்கெனவே பேசிக் கொண்டபடி நான் என் நண்பர்களை வரவழைத்திருக்கிறேன். அவர்களிடம் எல்லா விவரங்களையும் சொல்லியுமிருக்கிறேன். மகதத்திற்கு எதிராகப் போர் புரிய நம்முடன் தங்கள் படைகளுடன் வருவதற்கு அவர்கள் சம்மதம் தெரிவித்திருக்கிறார்கள்.  நீங்கள் ஒரு இலக்கை எடுத்து, அதற்கான திட்டங்கள் வகுத்து, செயல்படுத்த ஆரம்பித்த பின் எதிலும் வெற்றியைத் தவிர வேறு முடிவு சாத்தியமல்ல என்று அவர்களுக்குப் புரிய வைத்தும் இருக்கிறேன். வெற்றி பெற்ற பின் ஆதாயங்களைப் பங்கிடுவது குறித்து பேச என்னைத் தங்களது பிரதிநிதியாக அவர்கள் நியமித்திருக்கிறார்கள். நானும் அவர்கள் சார்பில் வெற்றியின் பங்கைப் பெற்று அவர்களுக்கு நியாயமாகப் பிரித்துத் தரும் பொறுப்பை ஏற்றிருக்கிறேன்.”

 

சொல்லி விட்டு பர்வதராஜன் மூன்று மன்னர்களையும் பார்க்க மூவரும் ஆமாம் என்று தலையசைத்தார்கள். திருப்தியுடன் பர்வதராஜன் சாணக்கியர் பக்கம் திரும்பினான். ”அதனால் வெற்றிக்குப் பின்னான பங்கீட்டைப் பற்றி பின்னர் நாம் பேசிக் கொள்வோம். போருக்குச் செல்லும் காலம், ஆயத்தம் குறித்த விவரங்களைப் பற்றி இனி பேசுவோம்”

 

பர்வதராஜனின் பேச்சு சாமர்த்தியத்தை எண்ணி சாணக்கியரால் வியக்காமல் இருக்க முடியவில்லை. சாணக்கியர் சிறு புன்முறுவலுடன் சந்திரகுப்தனைப் பார்த்தார்.

 

சந்திரகுப்தன் அவர்களிடம் சொன்னான். “நீங்கள் முதலில் ஒவ்வொருவரும் பங்களிப்பு தரும் படைவிவரங்களைச் சொன்னால் நலமாக இருக்கும்”

 

பர்வதராஜன் மூன்று மன்னர்கள் பக்கமும் திரும்பினான். “நண்பர்களே. நாம் நால்வரும் அதிகபட்ச படைகளோடு செல்வது நம் வெற்றியை மகத்தானதாக்கும். அண்டை தேசத்துக் காரர்களான நாம் நால்வருமே சேர்ந்து போருக்குச் செல்வதால் நமது தேசங்களில் அதிக படைகளை வைத்து விட்டுப் போகும் அவசியம் இல்லை. ஆச்சாரியருடன் நட்புடன் இருப்பதால் காந்தாரம், கேகயம் இரண்டும் நம் தேசங்கள் மீது போர் தொடுக்கப் போவதில்லை. அதனால் நம் தேசங்கள் மீது வேறு யாரும் படையெடுத்து வரும் சாத்தியம் இல்லை. அதை மனதில் வைத்துக் கொண்டு நீங்கள் அழைத்துக் கொண்டு வரும் படைவிவரங்களைச் சொல்லுங்கள். படைவீரர்கள், குதிரைகள், யானைகள் என்று தனித்தனியாகச் சொன்னால் அதைக் குறித்துக் கொண்டு போர் வியூகங்களை சந்திரகுப்தன் எட்ட வசதியாக இருக்கும். முதலில் நானே அதை ஆரம்பித்து வைக்கிறேன்.” என்று சொன்ன பர்வதராஜன் தன் தலைமையில் வரும் படைவீரர்கள், குதிரைகள், யானைகள் ஆகிய விவரங்களைச் சொன்னான்.

 

அவன் சொன்னதை சாணக்கியர் குறித்துக் கொள்ள மற்றவர்களும் அவன் சொன்ன பாணியிலேயே சொல்ல ஆரம்பித்தார்கள். அதையும் சாணக்கியர் குறித்துக் கொண்டார்.  

 

சந்திரகுப்தன் கேட்டான். “உங்களுக்கு ஆயத்தமாக குறைந்த பட்சம் எவ்வளவு காலம் வேண்டும்?”

 

நால்வரில் இருவர் ஒன்றரை மாதம், இருவர் இரண்டு மாதம் என்று சொன்னார்கள். சந்திரகுப்தன் சொன்னான். “அப்படியானால் இரண்டு மாதங்கள் கழித்து ஒரு நல்ல நாளை ஆச்சாரியர் குறித்துச் சொல்வார். அந்த நாளே நாம் ஒவ்வொருவரும் கிளம்புவோம். நீங்கள் தந்திருக்கும் படைவிவரங்களை வைத்து, போர் வியூகங்களைப் பின்னர் முடிவு செய்வோம்...”

 

பர்வதராஜன் சொன்னான். “அப்படியானால் நான் ஏற்பாடு செய்திருக்கும் விருந்தில் கலந்து கொள்ளுங்கள். விருந்துண்டு கொண்டே பேசுவோம். நான் அழைத்தவுடன் என் நட்பு மன்னர்கள் மூவரும் உடனடியாகக் கிளம்பி வந்திருப்பதால் அவர்கள் வழக்கமான வேலைகள் தடைப்பட்டிருக்கும். அவர்கள் விருந்து முடிந்தவுடன் சென்றால் தான் அவற்றைத் தொடர முடியும். பின் போருக்கு ஆயத்தமாகும் பணியும் அவர்களுக்கு இருக்கிறது..”

 

விருந்தில் உபசார வார்த்தைகள், நலம் விசாரிப்புகளுக்கு மேல் காஷ்மீர, நேபாள, குலு மன்னர்கள் சாணக்கியரிடமும், சந்திரகுப்தனிடமும் பேசாதபடி பர்வதராஜன் பார்த்துக் கொண்டான். அவன் சாணக்கியரிடம் யாரும் அதிகம் பேசி விடாமல் பார்த்துக் கொள்ள, மலைகேது சந்திரகுப்தனிடம் யாரும் அதிகம் பேசி விடாமல் பார்த்துக் கொண்டான். பேச்சு எங்காவது கூடுதலாகப் போவது போல் தெரிந்தால் அவனும், மலைகேதுவும் அந்தப் பேச்சில் இடைமறித்து பேச்சைத் திசை திருப்பினார்கள்.

 

(தொடரும்)

என்.கணேசன்